On the blog of Anne (who lives in Berlin), October is all about ‘the young woman’. There were several daily topics: from trends to uncertainties, from hormones to feminism. Very interesting topics and a great initiative. She also developed the tag ‘for the young woman’. You are free to join this tag, spread the love. Here we go.

What did you like about growing up? Are there things you did not like?
On one hand my childhood was quite unconcerned. Let me start by saying that my parents were the most amazing parents you could wish for. They let me make my own choices, right or wrong, and gave me space to do what I wanted to do, wear or who I wanted to be at that time. They were always there for me. We did lots of fun things, and I think back with a smile. Growing up was exciting, fun, scary, a discovery that I was able to experience myself. We went on holidays, each weekend we made day trips, they taught me about life and they have set me free. Later, my father picked me up at the disco in early mornings and my mother was always at home with a cup of tea and a listening ear. I danced, competed, I was always outside, had mountains with girlfriends to play with and I grew up like every child is supposed to grow up.

On the other hand, there were a lot of violent problems with my brother who have had influence on the whole family and my mother was always very ill. Chronically ill, with ups and downs. Regularly she stayed in hospital for weeks, months and even years. I was picked up at school every day by my father, and then we went to mom in the hospital the rest of the day. I took girlfriends there and we played along the fountain in the hospital and when I was sad, I was allowed to buy a pair of Spice Girls-platform shoes. My mom was strong, we were all strong and all kept ( besides deep conversations ) humor in this situation .

Despite the uncertainty and sadness sometimes I can think back to my childhood with a smile. It was a part of us. And my parents have always let me be a child, even if this was actually pretty something to handle- for a child. I am proud of who I’ve become . I think that is the best part of growing up: that you become someone. And that you can always be proud of.

What aspects/achievements in your life are you most proud of?
I actually always change my dreams into plans, by just doing what I want to do. If I want to make a trip I’ll make sure I do. And I believe that everyone can. I left to Greece to work there in between studies when I was 17, and when I was 18 I studied in London. When I was 20 I lived in Africa, 21th in Paris. I just did it and that I continue to do so. I lived out of my backpack and moved abroad when I could. And I stayed who I am . That sounds very typical, but I have always been myself. I am also quite a bit proud of who I’ve become, precisely because of the things that were going on. And I am proud that I go where I want to go, that I gave up my good job to find my core back and trying hard to turn my dreams and passions into a business.

What is your ultimate youth sentiment?
Summer holidays. Every summer we were given the Vacancesoleil’ book, a book with holiday sites to choose from. Every year we went to France by car for a couple of weeks. My parents chose the region (every week a different area) and we could pick the campsites from that book: we gave them one to five stars. Five stars were campsites with large pools, ten slides, children’s activities and entertainment, discos and the sea, mountains or Disneyland Paris around the corner. And my parents always chose the camp with five stars, ecstatic.

The preparations. Months in advance my mom collected Donald Duck books and other holiday books for the long journey by car. And settled in our cozy bungalow, we went to castles, the sea, pittoresk towns, mountain climbing with my father, a shopping trip with my mother, canoeing, looking for shells on the beach. I remember doing groceries at the Supermarchée , I could pick ten small cheeses for the picnic. Ordering a french baguette with my best French. And making a lot of foreign girlfriends on the site.

What terrible trend did you follow in clothing back then?
When I was a little girl I wanted to have patent leather shoes. That changed quickly. I used to be a tough girl. Climb trees, play football, build tree huts and play war games with boys and I walked around in my tough war clothes from the dump. Then the Spice Girls came into my life. I drew Mel C’s tattoo, wore the clothes they wore and walked on towering platform shoes. Later (maybe because of my big brother, or just because I loved the music I still love: different, indie , rock , even at that time a lot of punk) I started to dress alternative. With wide trousers, skate shoes with colored laces , chains, pink dreadlocks and lots of colored bracelets. I made ​​fifty ‘selfies’ in one day in the bathroom. And I dyed my hair dark for years. Slowly this alternative style changed into just wearing what I would like to wear.

What do you think about feminism?
I actually do not think about it too much, although it is a very interesting topic. Because I constantly follow my heart, it’s weird to realize that women were given the right to vote in 1919 in the Netherlands. And that abortion became legal in 1981. It was only in 1996 that the law ‘equal treatment on the grounds of working’ was adopted. The biggest gain of feminism is that there is now a place in the world for all Dutch women. Feminism has given women the opportunity to develop their talents. Women are no longer judged solely on motherhood .

Yet inequality in our country is still there, such as in employment, politics, sexuality, marriage and family. Only 7 percent of the top positions in the largest Dutch companies are women. The average hourly wage of women is 78 % of the hourly wage of men. Women started to work more the past thirty years, but their home situation is little changed. Men occupy a smaller portion of the unpaid labor on their behalf. And the violence and abuse of women….still there. The shelters are overcrowded in the Netherlands. I have a good education and work hard, take care of my own finances. That feels good to me and I can not let go of that, so in that respect I am still a little feminist. Though it would be quite nice to be able to let that go sometimes .

Have you ever experienced that you were treated differently (positive/negative) because of your gender?
Not in the serious sense of the word no, fortunately. However, on trips where the culture is simply different, I adapt and wear for example covering clothes. The times that I just blinked my eyes and were allowed to travel without a ticket are there, but that is simply the benefit of being a woman. Treated negatively because of my gender, I don’t think so. Of course I sometimes feel like I’m being prejudged because I am a woman. I have a good general education, have studied and got a dose of (life) knowledge and experience. If people judge me at first sight that touches me sometimes. I ‘m afraid that people underestimate me, but instead I try just as hard to prove what I’m worth.

What would you like to say to your mother?
Mom, I really miss you.Terribly. Every day a little more bearable and with deeper realization that I just really can’t call you anymore, but every day a little more as well. They are right when they say that everything continues to go on. That time flies. Mom, do you see me? Do you see how I’ve become a bit older again? Do you see what I’ve done? Do you tell the people who you are dancing with on the clouds, “Look , that’s my girl”? Do you see where I traveled tp? Because I took you with me. Whom I have met, and how happy I am right now? Because I like to tell him all about you. Do you see our house, and I get the same comments on the stairs as you did about your basement door? But you also see that I miss you every day? Occasionally, just want to ask you something? Are you proud of me? You were and remain the most beautiful, strong, loving and inspiring mother that I could wish for.

Op het leuke blog van Anne (die in Berlijn woont, yay!) staat de maand oktober in het teken van de jonge vrouw. Er kwamen dagelijks verschillende onderwerpen aan bod: van modegrillen tot onzekerheden, van hormonen tot feminisme. Onwijs interessant en een mooi initiatief. Ook ontwikkelde ze de tag ‘voor de jonge vrouw’. Anne gaf deze tag door aan mij, en ik wilde er even goed voor gaan zitten. Het is een boekwerk geworden. Bij deze. 

Wat vind je leuk aan opgroeien? Zijn er ook dingen die je minder leuk vindt?
Enerzijds was mijn jeugd vrij onbezorgd. Laat ik vooropstellen dat mijn ouders de meest fantastische ouders waren die je maar kunt wensen. Ze lieten me mijn eigen keuzes, goed of fout, maken en lieten me vrij in wat ik wilde doen, dragen of wie ik op dat moment wilde zijn. Ze stonden altijd voor me klaar. We deden ontzettend veel leuke dingen en ik denk met een glimlach terug aan die tijd. Opgroeien was spannend, leuk, eng, een ontdekkingstocht die ik zelf mocht beleven. We gingen op vakantie, we maakten elk weekend leuke uitstapjes, ze leerden me over het leven en ze lieten me gaan wanneer dat nodig was. Mijn vader haalde me op latere leeftijd steevast elke ochtend bij de discotheek op, mijn moeder was (behalve tijdens de ziekenhuisopnames) altijd thuis met een kopje thee en een luisterend oor. Ik kwam nooit alleen thuis, en dat was fijn. Ik danste, turnde, speelde altijd buiten, had bergen met vriendinnetjes en ik groeide op zoals elk kind op hoort te groeien.

Anderzijds waren er een hoop heftige problemen met mijn broer die invloed hebben gehad op heel het gezin, en was mijn moeder altijd ziek. Chronisch ziek, met pieken en dalen. Onwetendheid van de artsen en onzekerheid. Regelmatig lag ze weken, maanden en zelfs jaren in het ziekenhuis. Dan werd ik elke dag van school gehaald door mijn vader en dan gingen we de rest van de dag naar mama, in het ziekenhuis. Ik nam vriendinnetjes mee, zette het ziekenhuis op stelten en wanneer ik wel verdrietig was, mocht ik een paar Spice Girls-plateauzolen kopen. Mama was sterk, we waren allemaal sterk en gingen (naast ook zeker fijne en diepe gesprekken) met humor met de situatie om. Kind aan huis als we waren runden wij bijna de hele afdeling en hebben we regelmatig wat grappen uitgehaald.

Ondanks de onzekerheid en het verdriet kan ik hier met een glimlach aan denken. Het hoorde bij ons. En mijn ouders hebben me daar altijd kind in laten zijn, ook al was dit eigenlijk best wat-voor een kind. Ik ben trots op wie ik daardoor ben geworden. En dat vind ik het allermooiste aan opgroeien: dat je iemand wordt. En daar mag je altijd trots op zijn.

Op welke aspecten/successen in je leven ben jij het meest trots?
Pfoe. Dat ik mijn dromen daadwerkelijk omzet in plannen, door gewoon te doen wat ik graag wil doen. Als ik een reis wil maken, dan zorg ik dat ik dat doe. En ik ben van mening dat iedereen dat kan. Ik vertrok op mijn 17e alleen naar Griekenland en woonde op mijn 18e in Londen. Op mijn 20e in Afrika. En op mijn 21e in Parijs. Ik deed het gewoon alleen en dat ben ik blijven doen. Ik leefde uit mijn rugzak en verhuisde om de haverklap naar binnen- of buitenland. En dat ik gebleven ben wie ik ben. Dat klinkt enorm cliché trouwens, maar ik heb altijd gestaan voor waar ik sta. Ik ben ook best wel een beetje trots op wie ik ben geworden, júist door die heftige gebeurtenissen. En ook ben ik trots dat ik ga voor waar ik voor wil gaan, dat ik mijn goede baan opgaf om mijn kern terug te vinden en nu mijn dromen en passies probeer om te zetten in een eigen bedrijf.

Wat is voor jou ultiem jeugdsentiment?
De zomervakanties. Elke zomer kregen wij als kind het ‘Vacancesoleil’ boek voor onze neus. Elk jaar gingen we een paar weken naar Frankrijk met de auto. Mijn ouders kozen de regio (elke week een ander gebied) en wij mochten de campings aankruisen. Van één tot vijf kruisjes. Vijf kruisjes was héél graag. De campings met vijf kruisjes hadden grote zwembaden, tien glijbanen, kinderanimatie en entertainment, disco’s en de zee, bergen of Disneyland Parijs om de hoek. En mijn ouders kozen altijd de campings met vijf kruisjes, door het dolle heen was ik dan.

Vervolgens de voorbereidingen. Ze begonnen al maanden van tevoren met het sparen van Donald Duck’s en andere vakantieboeken voor de lange reis met de auto. En bij aankomst de bungalow gezellig inrichten. Elke dag gingen we op pad. Kastelen, de zee, bergen beklimmen met mijn vader, een dagje winkelen met mijn moeder. Kanoën. Schelpjes zoeken op het strand, waar mijn vader dan thuis gaatjes in boorde voor kettingen. Boodschappen doen bij de Supermarchée, en dan mocht ik tien kaasjes uitzoeken voor de picknick. Met mijn beste kleuter-Frans stokbrood halen bij de bakker. Aanmaaklimonade. En met mijn beste gebarentaal een heleboel buitenlandse vriendinnetjes maken op de camping.

Aan welke modegril heb jij je vroeger (helaas) overgegeven? (foto’s?)
Als piepklein meisje wilde ik lakschoentjes. Dat veranderde snel. Ik was vroeger een stoer meisje. In bomen klimmen, voetballen, hutten bouwen en oorlogje spelen met jongens en ik liep stoer rond in mijn oorlogskleren van de dump. Toen kwamen de Spice Girls in mijn leven. Ik tekende Mel C’s tattoo na, droeg de kleren die zij droegen en liep op torenhoge plateauzolen. Later (misschien door het alternatief zijn van mijn grote broer, of gewoon door de muziek waar ik nog steeds van hou: apart, indie, rock, toentertijd zelfs veel punk) werd ik ‘alto’. Alternatief. Met wijde skatebroeken, skateschoenen met gekleurde veters, kettingen aan mijn broek, roze dreadlocks en een heleboel gekleurde armbandjes. Ik maakte vijftig ‘selfies’ op een dag in de badkamer en bewerkte ze met teksten. Wat voelde ik me hip. Ik kon er niet veel vinden, maar zeggen de foto’s genoeg? En ik verfde mijn haar jarenlang donker. Blond vond ik stom, en barbie. Langzaam veranderde deze ‘alto’-stijl in een eigen kledingstijl. Ik liep niet zo mee met de mode. Niet een specifieke stijl, gewoon wat ik mooi vond. En al was dat verschrikkelijk fout (als ik terug kijk lach ik me natuurlijk krom), ik was wel mezelf.   

Hoe denk jij over feminisme?
Eigenlijk denk ik daar te weinig over na, ondanks dat het een enorm interessant onderwerp is. Omdat ik constant mijn hart volg, is het bizar je te realiseren dat vrouwen pas in 1919 kiesrecht kregen in Nederland. En dat abortus pas in 1981 legaal werd. Dat pas in 1996 de wet ‘gelijke behandeling op grond van arbeidsduur’ is aangenomen. De grootste winst van het feminisme is dat er nu voor alle Nederlandse vrouwen een plekje in de wereld is. Het feminisme heeft vrouwen de mogelijkheid gegeven hun talenten te ontplooien. Vrouwen worden niet alleen meer op het moederschap beoordeeld.

Toch speelt de ongelijkheid in ons land nog steeds, denk aan arbeid, politiek, seksualiteit, huwelijk en gezin. Slechts 7 procent van de topposities in Nederlands grootste bedrijven wordt door vrouwen vervuld. Het gemiddeld uurloon van vrouwen is 78% van het uurloon van mannen. Vrouwen zijn de afgelopen dertig jaar massaal de arbeidsmarkt opgegaan, maar hun thuissituatie is nog weinig veranderd. Mannen nemen een kleiner deel van de onbetaalde arbeid voor hun rekening. En over het geweld en mishandeling van vrouwen begin ik al helemaal niet. De opvanghuizen in Nederland zitten overvol. Ik vind het niet erg om straks een groter gedeelte van de opvoeding op me te nemen, of gewoon simpel wat meer in huis te doen, maar ik weet wel dat ik heel wat inbreng en meedraag. Ik heb een goede opleiding en werk hard, regel mijn eigen financiën, draag net zoveel mee in alles dat ‘ons’ is en ben daar enorm blij mee. Dat voelt voor mij goed en dat kan ik niet loslaten, dus wat dat betreft ben ik toch wel een beetje feministisch. Al zou ik dit soms best eens willen kunnen loslaten.

Een hele andere tak (die ik eigenlijk nog veel intrigerender én verdrietiger vind) is feminisme in het buitenland. Juist omdat ik nu wel heel erg blij ben dat ik mag en kan leren, werken en mijn stempapiertje mag wegbrengen. Landen waar meisjes niet naar school mogen of kunnen. Maar als ik daar nog mijn boekje over open ga doen kan ik echt een boek schrijven.

Heb jij weleens ervaren dat je anders (positief/negatief) werd behandeld vanwege je geslacht?
Niet in de serieuze zin van het woord nee, gelukkig. Wel op reizen waar de cultuur gewoonweg anders is, zoals het bedekt kleden, maar daar heb ik dan ook respect voor. En wel de keren dat bijvoorbeeld lief met mijn ogen knipperde en gratis verder mocht reizen zonder kaartje, maar dat is simpelweg het voordeel van vrouw zijn. Negatief behandeld worden vanwege mijn geslacht heb ik nog niet feitelijk gemerkt. Natuurlijk heb ik wel eens het gevoel dat ik minder serieus wordt genomen omdat ik vrouw ben of zelfs omdat ik blond ben. Ik heb een goede algemene ontwikkeling, heb gestudeerd en heb een dosis (levens)kennis en ervaringen. Als mensen over me oordelen op eerste gezicht raakt dat me wel eens. Ik ben soms bang dat mensen me onderschatten, maar daarentegen probeer ik net zo hard te bewijzen wat ik waard ben.

Wat zou je tegen je moeder willen zeggen?
Mam, ik mis je echt verschrikkelijk. Elke dag een beetje draaglijker en met dieper besef dat ik echt niet even zomaar naar je toe kan gaan, maar ook elke dag een beetje meer. Ze hebben gelijk als ze zeggen dat alles door blijft gaan. Dat de tijd vliegt. Mam, zie je me wel? Zie je hoe ik weer een stukje ouder ben geworden? Zie je wat ik allemaal heb gedaan? Zeg je tegen de mensen waarmee je nu op wolkjes danst, ‘kijk, dat is de mijne?’ Zie je wat voor reizen ik heb gemaakt? Want ik nam je mee. Wie ik heb ontmoet, en hoe gelukkig ik nu ben? Want ik vertel hem graag alles over je. Zie je ons huis, en dat ik dezelfde opmerkingen krijg over de trap als jij over je kelderdeur? Maar zie je ook dat ik je nog elke dag mis? Je af en toe gewoon even wat wil vragen? Ben je trots op me? Je was en blijft de meest mooie, sterke, lieve en inspirerende moeder die ik me maar had kunnen wensen.

Volgens mij ben ik laat- en heeft inmiddels heel blogland deze tag ingevuld. Voel je vrij om hem in te vullen als je dat nog niet hebt gedaan, het is leuk als deze tag nog even rond blijft gaan.