Boswezens

Ik speur de donkerste hoeken van het met mos bezaaide bos af, zoekend naar een teken van leven. Ik fantaseer over kleine trollen die naar me kijken vanuit hun knoestige boomholletjes, faunen rennend over grillige stenen alsof ze dringend ergens moeten zijn, elfenmeisjes die met de wind naar beneden vliegen en landen op bladeren vol dauw, dwergen die voedsel verzamelen en pluisjes, veertjes en mossige wolletjes naar slaapplaatsen sjouwen. Koning Winter is in aantocht. Terwijl Pretzel met de bosbewoners speelt en achter onzichtbare kabouters aan rent zoeken mijn ogen verder. Als je ze wilt zien, zie je ze overal, de boswezens. Zelfs bij daglicht. Het is de kern van alle geloven. Ik snapte ze dan ook wel, de Zweden, en loop snel door.

De laagstaande zon tekent een patroon van grillige vlekken op het mos tussen de bomen totdat de avond zich langzaam maar onvermijdelijk zijn intrede doet. Twee herten schieten weg. Een krakende tak, een beweging. Diep in het bos is het donker maar iets weerkaatst een vleugje zonlicht dat door het wolkendek dringt. Twee puntjes van licht. Ogen? Ik kom iets dichterbij, tot er iets dat lijkt op een grillige rotsformatie voor me opduikt. Daar staat ze, een vrouwelijke eland. Minutenlang kijken we elkaar aan en voor een moment staat de tijd stil.

Ik ben in Zweden, het land van opa Pettson en Findus, Nils Holgersson en Pippi Langkous.

De bossen vervelen nooit

Iedere dag in Zweden is hetzelfde en toch anders. Wanneer de laatste ster afscheid neemt van de nacht klim ik gauw uit bed, gooi ik hout op het vuur en kruip ik nog even terug tot de warmte zich heeft verspreid. Pretzel nestelt zich nog eventjes op een kleedje voor het haardvuur en wanneer de dag ontwaakt verzin ik iedere keer een bijzonder ontbijt. Genietend van een wentelteefje staar ik naar de golven in het meer dat pal voor mijn Zweedse huisje ligt. Ik ben huer alleen in de natuur en dat is precies hoe ik me deze feestdagen heb voorgesteld. Het is perfect. Ik trek mijn warme laarzen aan en zoek een mooie plek om te wandelen. Pretzel geniet misschien nog wel meer dan ik, al lijkt dat inmiddels onmogelijk.

De bossen vervelen nooit. In de middag kom ik terug om me op te warmen en te lunchen, en vervolgens stap ik in de Land Rover om ruige boswegen te volgen, speurend naar elanden en andere boswezens die zich graag laten zien als de schemering valt. Meer dan dit heb ik niet nodig. Een rood huisje, een houtkachel en een oerbos. Op deze plek heb ik een machtig wapen: mijn eigen veilige binnenwereld. Hier geniet ik van de kalmte. Elke dag klopt er een nieuwe droom aan en af en toe dwarrelt er een sneeuwvlok naar beneden.

In de avond verslappen de windsoldaten en verdwijnen de wolken. De zon verwelkomt het duister met een kleurenspektakel als slaaplied. Ik trek een wijntje open, kook uitgebreid en nestel me met een boek op de bank bij het vuur. In de kamer staat een kerstboom die ik optuig met servetjes, ik heb Zweedse sterretjes om 2018 in te luiden. Pretzel snurkt tevreden en droomt schokkend over de bosnimfen die hij vandaag heeft ontmoet.

Over het allermooiste houten vakantiehuisje van Zweden

Vastberaden was ik – de feestdagen wil ik in de natuur doorbrengen en het beeld van een rood houten huisje met haard aan een meer in Zweden liet me niet los. Ik wilde niet op een vakantiepark staan, het moest écht afgelegen zijn en ik wilde ook nog eens een sfeervolle inrichting en een houtkachel. Het aanbod van vakantiehuisjes in Zweden is reuze, maar mijn eisen ook. Na lang zoeken vond ik dit huisje via Novasol.

En het is perfectie.

Het roodgeverfde huisje dat ik huur doet niet onder voor het houten huis van opa Pettson. Het is een klein maar fijn huisje met een woonkamer met zithoek, eettafel en open haard, een fijne keuken, een slaapkamer en een extra kamer met ingebouwd stapelbed, een badkamertje én een zolderkamer met nog twee bedden. Het huisje ligt pal aan een meer. Alles is aanwezig, alsof je er al jaren woont. Wat ik ook zocht, het was er, van bakpapier tot genoeg hout voor de haard en van een goede oven tot kaarsjes. Meer dan dit heb je niet nodig en ik droom door over een klein boshuisje voor mijzelf, ik wil helemaal geen groot huis in de stad. De inrichting van het huisje is geweldig, hier vind je geen typische ‘vakantiehuis’ meubels maar een mengelmoes van vintage meubels, Zweedse behangetjes, de gekste schilderijtjes, lampjes en plantjes, oude schoolplaten en de eigenaar had onder het mom van de feestdagen overal Zweedse kerstmannetjes en andere grappige details neergezet, verse bloemen én een kerstcadeautje. Och, wat een droomplek.

Je vindt het huisje hier en ik kan niet genoeg benadrukken dat het ‘t allerleukste huisje ooit is, dat iedereen dit eens zou moeten huren en zichzelf zou moeten verliezen in het Zweedse woud. Er is één buurhuis (die ook te huur is) maar verder woon je eventjes helemaal alleen aan dit meer, omringd door bomen als een parel door zijn schelp. Ik kom eens terug in een zomer zonder nachten, ik weet het zeker.