Straight to the point: the world lost a beautiful man. The world is crying. Nelson Mandela. As you know by now I have spent 2009 in local South Africa. I lived there. And that is why this does hurt a bit. I won’t have to repeat his history, I don’t need to tell you what he has meant for the world. I think we all know that, and otherwise we just pretend.

Before I went to South Africa I tried to learn all about their culture.  Read all about Nelson Mandela and the apartheid regime. I read books, his diary, I watched documentaries and once in South Africa I visited all the places: Robben Island, his cell, I spoke with former prisoners, I went to Soweto, museums, Walk of Freedom, the Victor Vesterprison, the village. I won’t talk about that either. The images speak for themselves. Mandela, anti-apartheid activist. Worldwide symbol of peace and heroism. The ANC. 27 years. The Nobel Peace Prize.

Yes, he has reached the great age of 95. But his idea dies with his death. His ideal of a democratic, free society in which all people live in harmony and have equal opportunities. An ideal where he wanted to live for, but willing to die for as well. He was not done. A 95-year-old idealist. And I have to say that I can agree. Let it be a narrated story, not a myth. No 27 years of fantasy. Rolihlahla.

From the moment I set foot on African soil, I tasted the legacy of the apartheid regime. Not everyone is equal everywhere and that is noticeable. The white man driving his bus with plenty of space in the front, but with the coloured in his dirty trunk. The almost hopeless way of creating employment for the coloured population. I would like to mention that this is almost an alternative apartheid. The ‘Black Economic Empowerment’: an even greater division in a country which has already been torn for so long. How the coloured population are called Africans while the whites are calling themselves Afrikaners. How even the young people of my age are knocking dismissively on their car wating at the five-year-old boy who loads the beer cats in the trunk. How there are hundreds of thousands of people more each day living in the crowded slums. How people are shut out. How you still see the fear in everyone’s eyes. I cried may times noticing this and had profound discussions. Weird huh, particularly in a country where whites are less than 10% of the population.

But what I sensed as well? And what I miss here in narrow-minded dutch People? Love. Embrace each other. Gratitude and a lot of forgiveness- where revenge would be more obvious. The discussions with the population, with my teachers and with former prisoners were inspiring. Inaccessibility is so unattainable now. The optimistic view of the human being, the belief that even the good lies in your worst enemy. Sincere humility. Hope. Reconciliation. A gratitude that we will never know in Netherlands. A stack with love that engulfs us Westerners.

I could repeat all his hitting quotes, but I think the message is clear. Begin with yourself. Embrace the cultures around you, give love. Learn what forgiveness is. Let us make the world a bit brighter together. So long, hero.

 Om dan maar meteen met de deur in huis te vallen: de wereld heeft een mooie man verloren. De wereld huilt. Zoals jullie inmiddels wel weten heb ik 2009 in lokaal Zuid Afrika doorgebracht. Woonde ik er. En daarom gaat dit mij nog net iets meer aan het hart. Ik hoef zijn geschiedenis niet te herhalen, ik hoef niet te vertellen wat hij heeft betekend voor de wereld. Ik denk dat we dat allen wel weten, en anders doen we gewoon allemaal net alsof.

Voor ik naar Zuid Afrika vertrok heb ik me ontzettend verdiept in de cultuur en geschiedenis van dit verbazingwekkende en tegenstrijdige land. Met name in Nelson Mandela en het apartheidsregime. Ik las boeken, zijn dagboek, ik keek documentaires en eenmaal in Zuid Afrika bezocht ik alle plekken die je voor mogelijk houdt: Robben eiland en zijn cel, ik sprak met oud gevangenen, ik ging naar Soweto, zijn woonplaats, musea, zijn Walk of Freedom, de Victor Vestergevangenis, Mvezo. Ook daar ga ik het niet over hebben. De foto’s spreken voor zich. En eigenlijk ook gewoon helemaal niet. Mandela, anti-apartheidsstrijder. Wereldwijd symbool van vrede en heldendom. Het ANC. 27 jaar. De Nobelprijs voor de Vrede.

Ja, hij heeft de fantastische leeftijd van 95 bereikt. Maar met zijn dood sterft zijn idee. Zijn ideaal van een democratische, vrije samenleving waarin alle mensen in harmonie leven en gelijke kansen hebben. Een ideaal waar hij voor wilde leven, maar ook bereid was om voor te sterven. Hij was nog niet klaar. Een 95-jarige idealist. En ik moet eerlijk zeggen dat ik dat kan beamen. Laat het een overgeleverd verhaal zijn, geen mythe. Geen 27 jaar aan fantasie. Rolihlahla.

Vanaf het moment dat ik voet op Afrikaanse bodem zet, proef ik de erfenis van het apartheidsregime. Dat niet iedereen overal gelijk is, is merkbaar. Van de blanke die met ruimte genoeg in zijn bus zijn donkere werknemers in zijn vieze achterbak vervoert tot de bijna hopeloze manier van werkverschaffing aan de donkere bevolking. Ik zou het bijna alternatieve apartheid willen noemen. ‘Black Economic Empowerment’: een nog grotere verdeeldheid in een land dat al zo lang verscheurd is. Hoe de donkere bevolking Afrikanen worden genoemd en de blanken Afrikaners. Hoe zelfs de jongeren van mijn leeftijd neerbuigend op hun auto aan het kloppen zijn tot het vijfjarige jongetje de bierkatten heeft ingeladen bij de supermarkt. Hoe er elke dag duizenden mensen meer in de overvolle sloppenwijken gaan wonen. Laat ik niet eens beginnen over die sloppenwijken. Hoe er mensen worden buitengesloten. Hoe je nog steeds de angst in ieders ogen ziet. Ik heb wat af gehuild en diepzinnige gesprekken gevoerd. Toch bijzonder in een land waar de blanken staan voor minder dan 10% van de bevolking.

Maar wat ik ook heb geproefd? En wat ik hier in bekrompen Nederland zo mis? Liefde. Elkaar omarmen. Dankbaarheid en vooral heel veel vergiffenis – daar waar wraak meer voor de hand ligt. De gesprekken met de bevolking, met mijn leraren en met oud-gevangenen waren op zijn zachts gezegd inspirerend. Onbereikbaarheid is zo onbereikbaar niet meer. De optimistische kijk op de mens, de overtuiging dat het goede zelfs in je slechtste vijand schuilt. Oprechte nederigheid. Hoop. Verzoening. Een dankbaarheid en een hoop die we in Nederland nooit zullen kennen. Een stapel met liefde die ons Westerlingen overspoelt.

Ik zou al zijn rakende quotes kunnen herhalen, maar ik denk dat de boodschap duidelijk mag zijn. Begin zelf. Omarm de culturen om je heen, geef liefde. Leer wat vergiffenis is. Laten we samen de wereld nog een beetje mooier maken. So long, hero.