In mei vertrok ik op een yoga & meditatie retreat op Ibiza (check YogaIbiza.nl) en oh, wat heb ik een heimwee naar deze magische plek. Ik deelde deze ervaring met lieve vriendin Anouk, beide op zoek naar rust in ons hoofd, acceptatie in ons hart. Wat was het bijzonder om dit een week lang met haar te mogen ervaren. Samen delen, samen helen. Gelukzalig denk ik terug aan die bohemian finca op een berg met uitzicht op groene heuvels vol olijfbomen en de glinsterende zee aan de horizon, onze fijne slaapkamer, onze tuin met overal citroen- en palmbomen, cacti, lavendel en rozemarijn, kristallen, heilig hout, bloemen, wierook, een erfhond en een koel infinity zwembad. Aan die magische zons op- en ondergangen, de meditaties en yoga op het dak, de yin yoga op het grasveld, de mooie gesprekken, de spiegel, de rust die ik er vond, die lange tafel daar onder de boom en het overheerlijke eten dat er dagelijks werd geserveerd, de meditaties, de fijne woorden en yin yogalessen van Martine (zij ádemt zen), de vinyasa yogalessen in de ochtend van die sprankelende Anna, het huilen, het loslaten, de realisaties, het geluk, het licht, de wolken, het thuiskomen.
De eerste woorden die ik in mijn boekje schreef? “De eerste meditatieavond en yogaochtend waren confronterend – maar alles mag er zijn. Ik heb de zon weer aangestoken, nu de wolken nog loslaten.”
Het duurde lang eer ik de woorden over het Yoga Ibiza retreat, opgekrabbeld in mijn boekje en in mijn hart, hier op kon schrijven. Ik had zelfs de foto’s nog niet uitgezocht. De ervaring moest simpelweg een tijdje blijven zitten in mijn hoofd, nog even vorm krijgen. Ik wilde het nog niet loslaten, de woorden nog niet delen – het was tot vandaag precies daar waar het moest zijn. In de zomerdagen na het retreat stond mijn leven direct weer op z’n kop en werd ik langdurig ziek. Eindelijk weet ik nu weer de rust te vinden die ik daar vond: tijd voor de eerste mijmeringen over dit bijzondere retreat.
Wat een week. Wat een plek. Kijk dan.
Storm voor de stilte en weer durven ademen
Als ik denk aan het retreat staat dit moment op onderstaande foto me het meest bij: die gouden ochtendmeditatie na een dag vol letterlijke stilte en een storm die juist net die dag over raasde. Het voelde als een storm voor de stilte: precies hier vond ik daadwerkelijk even niets dan rust in mijn gedachten en de dagen erna vond ik een stukje vrede, een stukje loslaten, een stukje houden van – alles was oké, zelfs bijna tot het vlakke aan toe. Op dat moment realiseerde ik me dat ik mijn vele emoties juist moet koesteren (want dit bén ik en wie ben ik zonder?) maar die nare angst als raadgever moet loslaten. Wel voelen, wel de tijd nemen voor deze sensitiviteit – maar niet overdenken, me niet te druk maken, angst of oud zeer leren loslaten. Hoe doen jullie dit?
De mooiste mantra die er maar mag zijn
Toen ik vooral tranen mee huilde voor Anouk en Anna op een gegeven moment tegen me zei dat ik mezelf niet moest vergeten en ik ook moest aangeven wat ík nodig had, raakte ze een gevoelige snaar. Ik weet soms niet waar ik met al m’n gevoel heen moet: ik neem emoties in een ruimte snel over, denk soms té veel aan anderen in plaats van mezelf, kan zo onrustig worden door mijn eigen hersenspinsels tot paniekaanvallen aan toe, heb nog veel moeite met oud zeer en kan niet omgaan met onrecht (en dat speelt er momenteel flink in mijn omgeving). Loslaten. Loslaten. Loslaten. Leven. Gewoon, leven. Gewoon, zijn.
Het voelt alsof, en geloof me – ik moet hier ook een beetje van kokhalzen, of ik niet een week, maar een jaar ben weggeweest. Alsof ik even mocht toekijken hoe de rest van de wereld gewoon door raasde. Er even niet hoefde te zijn. En hoe langer ik nu weer thuis ben, hoe sneller ik weer mee raas en hoe sneller mijn gevoel toch weer met me aan de haal gaat. Dus vandaag neem ik weer tijd voor mezelf om deze gouden ochtend weer te vinden door over deze ervaring te schrijven. De meest simpele mantra herhalen op dit soort momenten helpt mij het meest: Het spijt me, Vergeef me, Ik hou van je, Dankjewel.
Alles mag, niets moet
Ik heb tijdens de yoga retreat veel geleerd over yoga en alles wat ermee te maken heeft, zoals ademhaling en self-care – maar vooral leerde ik veel over mezelf. De dagelijkse yoga- en meditatielessen (van yoga nidra tot vinyasa en van geleide meditaties tot mindfulness) en een aantal workshops hielpen hierbij, maar de vrije tijd waaraan ik me overgaf was minstens zo belangrijk. We wilden tussendoor veel gaan rijden en genieten van het eiland Ibiza, maar voelden al snel dat we daar gewoon even geen behoefte aan hadden. Ik heb dus niets van Ibiza zelf gezien! Ik ben er al een paar keer eerder geweest dus dat was geen ramp, maar al was ik dat niet – dan was dit voor mij persoonlijk ook het beste geweest. Je bepaalt daarnaast zelf of je deelneemt aan een les of workshop of liever een boek gaat lezen aan het zwembad, of je wil participeren in de gesprekken of gewoon alleen even wil luisteren, of je mee eet met de groep aan de tafel of je bordje meeneemt naar een rustige plek om eventjes alleen te zijn met je gedachten. Alles mag, niets moet. Je kunt ook nog extraatjes boeken zoals een massage en healing van Martine (aanrader) of een reconnective healing door Mariska (ook gedaan, wat maakte dit veel los!). En ook fijn: elke dag worden er drie verse vegetarische of veganistische maaltijden geserveerd aan een lange tafel. Chefkok Gilberto bereidt deze met producten van het eiland en je ziet en proeft dat het met liefde is gemaakt, bekijk de foto’s maar!
De rust vasthouden
Ik heb hier thuis een klein tafeltje ingericht met mijn edelstenen, m’n klankschaal uit Nepal, de wierook die tijdens het retreat werd gebruikt. Ik heb deze foto als achtergrond ingesteld om me er telkens aan te herinneren adem te halen. Ik heb de rustgevende oliën die Anouk de hele dag op me smeerde besteld. Ik maak hier de gerechtjes die we daar aten en neem er de tijd voor. Ik probeer iedere dag even te mediteren (en zou de yogaoefeningen ook moeten blijven doen). Ik probeer mijn lijf zacht te maken, op ieder moment van de dag. Ik probeer de paniekaanvallen op een wolkje te zetten en weg te laten drijven, maar ook om mijn enorme bak aan gevoel te omarmen. Niet alle wolken zijn een last.
Ik wil zo graag uitleggen wat dit retreat met me heeft gedaan, maar het valt moeilijk uit te leggen. Je moet het ervaren. Je er aan kunnen overgeven. En het is ook gewoon oké om dit dicht bij jezelf te houden. Ik deel dit omdat ik het iedereen wil aanraden: geef dit jezelf cadeau.
Op de laatste dag schreven we een brief aan onszelf. Deze wordt pas over zes maanden gepost en ik weet zeker dat ik dan, al is het dit keer maar een stukje, mezelf weer heb verloren in de chaos van het leven – en dat is oké. Ik denk dat wanneer ik dat tegen die tijd lees, en zelfs nu wanneer ik dit schrijf of de foto’s bekijk, dat wat ik daar vond weer kan voelen. Ik voel me lichter, maar ik hoop gewoon zo dat ik dat stukje rust kan vasthouden. Ik mag namelijk best wel weer behoorlijk gelukkig zijn.
Mooi!
Waw, wat een ervaring. Je hebt gelijk met dat iedereen dit zichzelf kado zou moeten doen. Ik duik er eens in, dit ziet er zo mooi uit en lijkt me geweldig mee te maken. Mijn hoofd zit ook altijd vol!!
Wat een bijzondere week zeg! En zulke prachtige foto’s heb je gemaakt! Ik ben zelf vorig jaar ook op een yoga retreat op Ibiza geweest (en hier over geblogt!) en dat was ook al zo fijn.
Wat bijzonder lijkt me. Ik ga dit ook eens uitzoeken. Je hebt me geraakt!
Wat een prachtige plek met een mooi verhaal! Zo’n week ga ik mezelf cadeau doen:-)
DOEN! Ik ga dit jaar weer op retreat, Portugal dit keer. Kan niet wachten!
Wauw wat een prachtige plek! Wat is de naam van de lokatie / finca?
Wauw wat een prachtige plek! Wat is de naam van de lokatie / finca? Ik zou heel graag een keer die plek bezoeken!
Ohhhh volgens mij heet het Can Sky!