Vorig jaar heb ik samen met Liv een fantastische reis met Cathay Pacific en AsiaDirect naar Vietnam gemaakt. Op social media heb ik jullie toentertijd natuurlijk veel laten zien van deze reis en ik schreef twee artikelen, maar er valt nog zoveel te vertellen over deze reis. Sommige reizen hebben wat meer verwerkingstijd nodig dan andere: zo ook Vietnam. Omdat 2018 niet mijn jaar was, omdat ik na Vietnam halsoverkop onverwachts verliefd werd, omdat 2019 heel hectisch was en omdat Vietnam Vietnam was: een reis van verwerking in itself. Vietnam is één en al warme herinnering. Ik denk er nog dagelijks aan terug. Het bleek zowel een fysieke als mentale reis en precies wat ik op dat moment nodig had. Daar moest al veel eerder veel meer over geschreven worden, maar ik kon even niet anders dan het eerst een tijdje vasthouden in m’n hart.
De vijfdaagse motortocht door Noord-Vietnam
Het meest bijzondere van deze reis was de vijfdaagse motortocht die we door Noord-Vietnam hebben gemaakt. Wat een avontuur. Het bleek mijn persoonlijke hoogtepunt, deze bizarre vijf-daagse motortocht door de ongerepte bergen van Noord-Vietnam. Het was me wat. Het grote litteken op m’n been herinnert me er nog dagelijks aan. Per motor – achterop, dat wel, al weerhield dat ons overigens niet van onderuit glijden – reden we met twee locals (geboekt bij Easyrider Hanoi – niet gesponsord overigens) vanuit Hanoi dwars door de bergen, rijstvelden en authentieke dorpjes richting de ongerepte Vietnamese-Chinese grens. Wat een tocht.
Het was zo’n bizarre (maar fantastische) ervaring dat ik gewoon niet weet waar ik moet beginnen met schrijven.
De route
Dag 1
Hanoi – Pac Ngoi village – Ba Be National Park
Dag 2
Ba Be – Bao Lac
Dag 3
Bao Lac – Meo Vac – Ma Pi Leng Pass – Dong Van
Dag 4
Dong Van – Yen Minh – Sa Phin – Quan Ba – Ha Giang
Dag 5
Ha Giang- Lao Cai – Sa Pa
Over lachen en huilen, kapotte motoren, fantastische uitzichten en littekens
“Every route is the game that’s full of challenges.
By winning these challenges you will gain many fantastic experiences.”
We lachten en verwonderden en genoten, maar ook huilden we en scholden we en stonden we doodsangsten uit. We hebben dagenlang geen toeristen gezien (love it), genoten van de meest fantastische uitzichten, werden verliefd op de vreemd gevormde bergen in het noorden, aten de meest bijzondere gerechten met de locals mee, sliepen bij mensen thuis of op de grond of op keiharde matrassen, gleden onderuit in de modder, stonden doodsangsten uit op de huiveringwekkende Ma Pi Leng bergpas en bleven van de motor (of op, of onder) vallen tijdens een rit door de modder middenin de nacht, voelden ons een beetje ongemakkelijk tijdens een ruzie van de desbetreffende locals, verdwaalden op lokale marktjes, dronken thee bij bergstammen, hebben (heel) vaak urenlang in de hitte gewacht omdat de motoren er soms de brui aan gaven, konden na vijf dagen van minstens acht uur op de motor niet meer zitten of staan en oh, ik verbrandde al na een uur mijn been aan de uitlaat terwijl er geen huisarts in de omgeving bleek te zijn waardoor ik dagenlang met een zelf gefabriceerd verband over mijn open been over de stoffige wegen reed (er werd nog net geen slangengif op gesmeerd door de lokale genezer)…en op dag vijf begaf mijn motor het voorgoed en kwam ik erachter dat het hele tandwiel afgeschaafd was. Levensgevaarlijk. En zo sprongen we halsoverkop in een bus richting Sa Pa in plaats van op de motor voor ‘t laatste stuk. Zoals ik al zei: het was me wat.
Over genieten en verwonderen en verwerken op slingerende bergwegen
En toch is dit één van de mooiste dingen die ik ooit op reis heb gedaan. Ik zou het zo weer doen.
Want dat dagenlang achterop de motor door die waanzinnige natuur rijden doet iets met je. Verzonken in mijn eigen gedachten kon ik niets anders doen dan kijken, genieten en nadenken. Me verliezen in mijn eigen gedachten, dromen en demonen die ik af en toe zo angstvallig heb gemeden het afgelopen jaar. Verwerken. Loslaten. Daar achterop die motor vond ik weer een stukje rust terug die ik lang kwijt ben geweest. Overzag ik de dingen weer. Kon ik alle gebeurtenissen even op een rijtje zetten terwijl ik alles gewoon voorbij liet zweven. Het was precies wat ik nodig had. Even niets hoeven. Even niets kunnen. Soms waren de oneindige wegen gewoon niet oneindig genoeg. Ik heb heimwee.
Het was zo ongelooflijk mooi: die bizar mooi gevormde bergen, het geen enkele toerist tegenkomen, eten en slapen bij de Vietnamese bevolking, de groene rijstvelden, de puppy’s, de slingerende wegen, de grillige pieken, de helblauwe rivieren, de zwaaiende locals, de authentieke bergdorpjes, de adembenemende uitzichten, dit delen met Liv. En weet je: ik leef nog, het was fantastisch, het blijft Azië en deze tocht was lokaler dan lokaal – dat vind je zo snel nog niet bij andere organisaties, denk ik. Ik zou het iedereen aanraden.
Kijk maar eens.
Het is fantastisch<3. De foto's, je tekst. Alweer een jaar geleden dat de appjes begonnen… JEETJE. De tijd vliegt. Fijn, weer blogs van jou<3.
Geen hartjes voor die wond natuurlijk:(!
JAAA wat gaat dat snel he? En dan hebben we nu een huis gekocht HAHA zo snel kan het gaan!