Mochten jullie ooit vanaf Thailand naar Cambodja gaan via de grensovergang Aranyaprapeth – Poipet, dan voor deze zaterdag wat tips. We wisten al dat er vanaf Thailand eigenlijk alleen scam-busjes zouden gaan en dat dit een beruchte grensovergang is. Wij kwamen van Koh Chang en dat was inderdaad erg leuk.

Mijn eerste tip: van tevoren een visum regelen. Scheelt je een hoop gedoe. Dat kan bijvoorbeeld op deze website: visum Cambodja aanvragen.

Hoe het werkt- oftewel hoe de corrupte bedrijven hopen dat het werkt voor ons? ‘Domme’ reiziger stapt in busje, rijdt zo’n zes uur tot wat hij denkt dat de grens is en stopt dan in een vaag restaurantje met twee woest uitziende marcherende oud Khmer-commandanten. Deze uiterst aangename mannen eisen dat je visa formulieren gaat invullen en een enorm bedrag gaat betalen. Ze kijken er behoorlijk boos bij. Doe je dit niet? Dan worden ze een beetje kinderachtig. Dan gaan ze schreeuwen, dreigen en je wegsturen uit ‘hun restaurant’. Ook bellen ze zogenaamd de politie en weigeren ze nog verder te rijden. Stapt een enkele opstandeling (wij dus) toch nog in het busje naar de grens? Daar hebben ze weer iets leuks voor bedacht.
Bij de grens stopt het busje bij een kamertje achteraf waar je, heel officieel inderdaad, door een man in een Barcelonashirt tegen een witte muur met een soort wegwerpcamera voor wederom veel te veel geld een visum foto laat maken. Juist. Je bent dan vast een leuke foto voor in je plakboek en een nepvisum rijker, maar je hebt er niets aan. En je bent heel wat geldbiljetten armer. En dan maar hopen dat de bus er nog staat.

…Ik kan me enigszins voorstellen dat menig onervaren reiziger zich de kop laat gek maken, aan de andere kant kan ik er totaal niet inkomen dat mensen serieus denken dat je een visum in een eng restaurantje kunt krijgen. Uiteindelijk hebben we met stalen gezicht de scheldpartijen van de Khmer-commandant genegeerd, hebben we de formulieren niet ingevuld, zijn we stoïcijns weer in het busje gestapt, bij de ‘pasfoto-muur’ gewoon weggelopen met een proest en zelf naar de grensovergang gelopen, netjes de officiële visa geregeld en aan de andere kant ben ik doodleuk met m’n mooiste glimlach naar de Khmer-commandant gelopen met de vraag of het volgende busje al klaarstond voor ons. Poeslief was hij opeens. En 14 uur later stonden we veilig en wel in Siem Reap. Onze eerste kennismaking met Cambodja.

Het fijne Azië gevoel is daar gelukkig direct aanwezig. Tuktuks, eten langs de straat, schoentjes uit en ventilator in je hutje aan, op spinnenjacht, interessante mensen, monniken, night markets, indrukwekkende natuur en bouwwerken: we zijn er weer. We vonden in Siem Reap een privé tuktuk-chauffeur genaamd Sing-a-song en hij heeft ons de hele dag door Angkor Wat getuktukt. Wat een indrukwekkende bouwwerken, wat een wereldwonder. De volgende dag paardrijden door de rijstvelden en mooie omgeving. Daarover uiteraard posts binnenkort. Ook Siem Reap zelf is indrukwekkend en je voelt de oorlog nog sluimeren. Een ontzettend jonge bevolking (de oudere mensen zijn nagenoeg uitgemoord) en een hoop slachtoffers zonder benen, blind of gehandicapt. Nog steeds is er een kans om op een landmijn te gaan staan in delen van het land. Een heftig contrast in een bijzonder land.