Dear El Nido,

El Nido, El Nido, El Nido …I just can’t get you out of my head. I can simply not let go of you and truly, I still dream about you. You are too good to forget, too pretty to let go of and too wonderful to not share our secret. I saw you and I immediately fell for you. It happened in your little streets, while the green trees looked down on me. And when I looked up after I fell, I saw your mountains. I’m in love with you, El Nido. Like I haven’t been before, I guess. I love your cute tricycles, driving around through your heart. I love your hectic life, but laid back character. I love the sea at your feet, with its thousand shades of blue. I love how you are enclosed by beautiful limestone mountains. I adore your sunsets and the way your mountains continue to rise, even in the water, as far as I can see. I love your whimsical shapes with razor-sharp edges, your hidden bays with white sandy beaches. You are a playground, with all your islands, but one of the most beautiful I have ever seen. I still blush when I think of you. Do you even realize how phenomenally beautiful you are?

You were so soft and sunny and warm. So hot that sweat droplets fell of my forehead, directly on your skin. I still feel the warmth tickling me by thinking of you, honestly. The sun is your muse, the mountains are your strength and the sea is your blood. You live and you don’t need electricity, you are too pure for that. And you are so difficult to get, it took me more than a day. Hard to get they call it, don’t they? From Port Barton I took a boat across the sea to San Vincente, then traveled through unspoiled nature, on dirt roads in fully loaded buses that stop in every small village on the way. I think they were excited as well. That they just wanted to postpone the moment of your victory. Maybe you had something to do with it yourself, you made sure we met you during a magical sunset. With all your perfectness, that probably wasn’t a coincidence. And then something happened. With you as well, I believe. At least I hope. Once you are caught in your web, you are prisoner for life. And the prisoners you have amassed, the locals, are beautiful. You make sure they stay pure, grateful and that they wouldn’t need more than you. You give and you take, you are so full of passion. In doing so, you took the heart of a lot of backpackers as well. And that’s just fine. I don’t want to leave, ever, just like them. The entire island of Palawan is a miracle, but you are more than that. Handcuff me, darling.

You brought me to a state of pure happiness with the boat trip along your many uninhabited islands. I will show it to them, I promise you, and I will give them a taste of this experience by the last photo. A small preview. But that experience deserves it’s own story. First I will share your true nature, El Nido. I will show you, just as you are. A beautiful, almost unattainable town with happy people, an atmosphere that allows you to keep your charm and insane, insane, insane nature. Unfortunately I escaped. You looked away for just one minute, and I had to take a plane. I am truly sorry, El Nido. I wish I had listened to my heart.

Love,
Laura

nbsp;

Preview, shhhht…

nbsp;
Lieve El Nido,

El Nido, El Nido, El Nido…Je zit nog steeds in mijn hoofd. Ik kan je niet loslaten en ik droom nog steeds over je. Je bent te mooi om te vergeten, te puur om vrij te laten en te prachtig om ons geheim niet te delen. Ik zag je en ik viel voor je. Keihard in je kleine straatjes, terwijl de groene bomen op me neerkeken. En toen ik opkeek zag ik ze…je schitterende bergen. Ik ben verliefd op je, El Nido. Tot over mijn oren. Op de vele vrolijke tricycles die door je hart rijden. Op je hectische aard, maar laid back uitstraling. Op de zee aan je voeten, met haar duizend tinten blauw. Op hoe je bent ingesloten door prachtige karst bergen. Op je zonsondergang. Op hoe jouw bergen zich van niemand wat aantrekken, en in zee door blijven gaan met omhoog rijzen. Op je grillige vormen met messcherpe randen, op je baaien met verborgen witte stranden. Je bent een speeltuin, met al je eilandjes, maar wel één van de mooiste die ik ooit heb gezien. Ik krijg er nog blosjes van. Besef je wel hoe fenomenaal mooi je bent?

Je was zo zacht en zonnig en warm. Zo warm dat de zweetdruppeltjes van mijn voorhoofd, via mijn neus, op je huid vielen. Ik krijg het er nog warm van, moet ik je eerlijk zeggen. De zon is je muse, de bergen zijn je kracht en de zee is je bloed. Je leeft en elektriciteit heb je niet nodig, daar ben je puur genoeg voor. En je bent zo moeilijk te bereiken, ik heb er een hele dag over gedaan. Hard to get noemen ze dat ook wel, toch? Vanuit Port Barton met een boot over de zee naar San Vincente, vervolgens door ongerepte natuur en over zandwegen, in volgeladen bussen die om de minuut in kleine dorpjes stoppen. Ik denk dat ze het ook spannend vonden. Het moment van jouw overwinning nog even wilden uitstellen. Misschien had jij er zelf wel iets mee te maken, je zorgde ervoor dat we je tijdens een magische zonsondergang hebben ontmoet. Met jouw perfectie kan dit geen toeval zijn. En toen gebeurde er iets. En ook bij jou, geloof ik. Hoop ik. Je hebt me. Als je eenmaal in je web verstrikt raakt, ben je gevangen voor het leven. En de gevangenen die je hebt vergaard, de locals, zijn prachtig. Je maakt ze puur, dankbaar en ze hebben niet meer nodig dan jou. Daarbij heb je ook menig backpacker weten te versieren. En dat is prima. Ik zou net zoals zij ook gewoon nooit meer weg willen. Het hele eiland Palawan is een wonder, maar jij bent meer dan dat. Sla mij maar in de boeien.

Je bracht me naar een hoogtepunt. Dat hoogtepunt bestond uit de boottochten langs je vele onbewoonde eilandjes. Dat zal ik ze later laten zien, ik beloof het je, maar ik zal ze een voorproefje geven via de laatste foto. Dat verdient een eigen verhaal. Ik heb je op je mooist vastgelegd, daar buiten in het azuurblauwe water. Maar eerst deel ik je ware aard, El Nido. Ik laat je zien, gewoon zoals je bent. Een prachtig, bijna onbereikbaar dorpje met gelukkige mensen, een sfeer waarmee je ze om je vinger windt en waanzinnige, waanzinnige, waanzinnige natuur. Helaas ben ik ontsnapt. Je keek even niet, en ik moest mijn vlucht halen. Het spijt me, El Nido. Had ik nou maar naar mijn hart geluisterd…

Liefs,
Laura

Preview, shhhht…