Ik draai het raampje van de auto langzaam open en een warme bries komt me tegemoet. De wind heeft mijn haren al snel te pakken en de plukken slaan in mijn gezicht. Ik realiseer me plots dat ik in Taiwan ben. Soms is het onwerkelijk, de reizen die we maken. Soms vergeet ik me even te realiseren hoe bijzonder het is. Stiekem knijp ik mezelf even.

Het is warm, ik bind mijn haar in een knot en steek mijn armen uit het raam. Bergen doemen voor ons op en ik zou wel willen schreeuwen van geluk. Een road trip geeft me het ultieme gevoel van vrijheid. We reizen van Taipei langs de oostkust naar Hualien. Ik staar in de verte met een glans in mijn ogen. We slaan een kronkelende weg in en ik zie de oude man die ons in zijn homestay laat slapen al staan. Hij spreekt geen woord Engels, maar verbaast zich over de kleur van mijn haar. Zijn zoon vertaalt zijn tinkelende woorden. “Ze is als een engel met haar witte haar. Laat haar zich thuisvoelen”. Ik glimlach mijn liefste glimlach en schudt dankbaar zijn bibberende hand. Robert krijgt een biertje aangeboden en ik maak vrienden met de rondwaggelende ganzen terwijl de zon in het glinsterende meer verdwijnt.

Ik knipper met mijn ogen, doezelde even weg. “We zijn er.” Taroko Gorge National Park. Vanochtend werden we door mijn engelbewaarder gewekt met een overheerlijk ontbijt. Taroko Gorge National Park blaast me omver. Helderblauwe rivieren zoeken een weg door de grimmige rotswanden. Links, rechts, links, recht naar beneden. Tempels doemen op tussen watervallen, rode bruggen steken sterk af tegen de omgeving en verweerde beelden staren me met eeuwenoude ogen aan. Het is hier waanzinnig mooi.

Na een goede nachtrust rijden we via de East Rif Valley verder naar beneden. Ik heb geen woorden voor deze indrukwekkende route langs bergen, rijstvelden en dorpen. Op de top van een berg ontdekken een oranje bloemenveld. Hier zijn geen woorden voor. We stoppen in een bergdorp waar de oorspronkelijke stammen van Taiwan wonen. Ik wandel er rond, me verwonderend over de blauwgeverfde huisjes en de groene, in mist gehulde bergtoppen. Plots zie ik een kat en mijn ontembare liefde voor alles met een vacht laat me de kat tien minuten aaien. Ik hoor voetstappen naderen. Ik kijk omhoog en een grijzend stel tanden, rood van de betelnoten, kijkt me aan met een blik alsof hij voor de eerste keer een westerling ziet. Hij wijst naar de kat en wenkt me. Ik haal mijn schouders op naar Robert en volg hem. Een paar honderd meter verderop is zijn huis en zijn hond heeft puppies. Hoe weet deze man wat mij zo ultiem gelukkig maakt? Ik omhels de man en krijg een bamboestok gevuld met rijst in mijn handen gedrukt. Wat een bijzonder, bijzonder, bijzonder moment. Tot in mijn botten voel ik waarom ik zo van reizen hou.

We checken in in ons hotel in Taitung. Op de achtergrond heeft BBC het op z’n BBC’s -‘It’s going to be bad. It’s going to be. Real. Bad.’- over de naderende typhoon die recht over Taiwan zal razen. Soudelor. Freaky naam. Ik zet het nieuws uit, probeer de onheilspellende berichten over meneer Soudelor te vergeten en te leven in het nu. Het is tenslotte windstil. Taiwan is zo bijzonder. Ik wist dat ik in het orkaanseizoen zou reizen. Vaak gaat dat gepaard met af en toe een dag regen tussen de zonnige dagen én een stuk minder toeristen. Je moet echt Laura heten om precies deze week een super typhoon aan te trekken.

Ik laat de hot spring in onze kamer vollopen. We twijfelen waar we de volgende dag heen moeten reizen. Soudelor komt over enkele dagen aan. Zouden we veilig zijn in het uiterste zuiden? In Kenting? Of moeten we naar Thailand vliegen? Ik negeer mijn onderbuikgevoel, neem een slok bier en laat me zakken in het warme water. Mijn gedachten dwalen af naar de wondermooie herinneringen van de afgelopen dagen. Zorgen zijn voor morgen.