Pokhara is a relief after Kathmandu. It’s a little bit sleepy over here, but in a good way. You are surrounded by Nepalese nature and there are numerous local restaurants and hostels, small shops and pastry shops. It almost feels like Switzerland. It’s one of those spots on earth where simply being there is enough, where you feel good and where you would actually want to stay. Forever. Here we meet our friend Tony, a fantastic guy who pulls us into his world of Nepali, drones and enthusiasm. We get to know the locals and avoid the rest of the tourists. We discover the area on a moped and see frenzied villages, rivers and temples. I feel at home here. The Phewa Lake has a soothing appeal. We join a yoga retreat. I feel human again, sitting on the shore of the lake, staring at the colored boats. We decide to hire one and let it take us to the heart of the lake. I see temples and green hills, playful clouds and white mountain peaks. Soft snow and sharp edges keep me in their grip. It is impossible to describe the atmosphere of Pokhara. I’ll just show you. Pokhara, you still brings a smile to my face.

Ik loop op het vliegveld van Kathmandu. Na een paar enerverende dagen in de hectiek van Kathmandu ben ik blij dat we weer verder reizen, al heb ik een stekend voorgevoel dat ik geliefd Kathmandu zal gaan missen. Ik laat de toeterende motoren, de stoffige warmte en de nachtelijke concerten van blaffende honden achter me, maar ook de immense chaos waar ik vrede mee sloot, de rustgevende tempels en de kalmerende glimlach van een monnik.

Het vliegveld van Kathmandu stelt niet veel voor. Het is er druk. De warmte slaat als een natte deken in mijn gezicht en het vele stof maakt mijn witte shirt tot haar grauwe thuisbasis. We zijn vroeg, ik wil een plek aan het raam niet mislopen. Een plek aan het raam van een krakkemikkig vliegtuigje dat af en toe neerstort, weliswaar. Ik stap naar buiten en zie het vliegtuig staan als een klein, bibberend vogeltje. De propellers zien er verroest uit. Er zijn zo’n acht zitplekken en we krijgen zelfs een snoepje. Ik wurm me tussen de locals en bemachtig een plekje aan het raam.

Op naar Pokhara, de toegangspoort tot de waanzinnige trektochten in de bergen van de Himalaya.

De propellers draaien met moeite rond en ronkend stijgen we op. Wanneer ik mijn ogen weer open durf te doen zie ik de smog van Kathmandu over de stad liggen, een onheilspellende bruine wolk. Wat kijk ik ernaar uit om straks een frisse hap Himalaya-lucht te nemen. Mijn blik dwaalt weer omhoog en plots verschijnt de Himalaya als een oneindige bergketen voor me. Een halfuur lang staar ik naar de witte pieken die zo dichtbij lijken en langzaam als een droom voorbij zweven. Alle rampscenario’s verdwijnen naar mijn achterhoofd en ik plak mijn neus tegen het raam. Dit is de mooiste vlucht die ik ooit heb gemaakt.

Ik ben weer op aarde. Het vliegveld van Pokhara is niet meer dan één korte landingsbaan en een ‘bagageband’ bestaande uit een witte tafel in de buitenlucht. Ik hou van Azië. Ik kijk om me heen en zie dat de Himalaya toppen me niet verlaten hebben, al kijken ze nu als sneeuwreuzen op me neer. Wat is het hier mooi… Ik neem een teug frisse lucht, vind mijn backpack terug tussen de zakken rijst en kruiwagens op de bagagetafel en vertrek naar Lake Side, een gemoedelijk gedeelte in Pokhara aan het prachtige Phewa meer. Al gauw vinden we een fijn hostel (Lake Breeze!) en ik sluit Pokhara in mijn armen.

Pokhara is een verademing na Kathmandu. Het slaapt hier een beetje, maar op een goede manier. Je bent omgeven door de Nepalese natuur en er zijn legio aan lokale restaurantjes en hostels, kleine winkeltjes en bakkerijtjes. Het doet bijna Zwitsers aan. Zo’n plekje op aarde waar simpelweg zijn genoeg is, waar je je goed voelt en waar je eigenlijk zou willen blijven. Zo’n plek is Pokhara. Hier ontmoeten we vriend Tony, een fantastische man die ons meetrekt in zijn wereld van Nepali, drones en enthousiasme. Al snel leren we locals kennen en ontwijken we de rest van de toeristen. Op een brommer ontdekken we de omgeving die bestaat uit waanzinnige dorpjes, rivieren en tempels. Ik voel me hier thuis. De bergen hebben een rustgevende aantrekkingskracht. We geven ons op voor een yoga retreat. Ik voel me weer mens, zittend aan de oever, starend naar de gekleurde bootjes. We besluiten er één te huren en laten ons naar het hart van het meer drijven. Ik zie tempels en groene heuvels, speelse wolkenluchten en witte bergtoppen. Zacht sneeuw en scherpe randen houden me in hun greep. Het is onmogelijk om de sfeer van Pokhara te omschrijven. Ik zal het je gewoon laten zien. Pokhara, je brengt nog steeds een glimlach op mijn gezicht.

Met dank aan Turkish Airlines.