“I felt my lungs inflate with the onrush of scenery—air, mountains, trees, people. I thought, this is what it is to be happy.” 

This travelogue will be available in English soon.

“I felt my lungs inflate with the onrush of scenery—air, mountains, trees, people. I thought, this is what it is to be happy.” 

Toen we vanaf Thailand met de nachttrein en bus richting Luang Prabang in Laos gingen, was Vang Vieng onze eerste stop. Ik wilde dit dorp eigenlijk overslaan omdat Vang Vieng lange tijd bekend stond als feestplek waar je met tubes de rivier af kon glijden terwijl je bij allerlei barretjes aan de rivier stopt om gratis wodka te drinken. Er zijn menig doden gevallen door onverantwoord gedrag. Vang Vieng stond bekend als één van de ergste vormen van toerisme in Laos. En dat ontwijk ik graag. Nee, hier wilde ik niet heen.

Tot ik las dat de dorpelingen van Vang Vieng hier zat van waren en maatregelen hebben genomen. Dat ze alle barretjes hebben gesloten en het dorp leeggelopen is. Dat alles dicht is om 23.00. En het nu eigenlijk een heel rustig dorp is te midden van bizar mooie natuur. Dus we besloten toch maar eens een tussenstop te maken.

En dat heb ik geweten. Wat een ontzettend fijne plek. We zijn zelfs langer gebleven dan de bedoeling was. We vonden er een prachtig hostel met uitzicht over de bergen en een heerlijk Indiaas restaurant. De leukste en meest bijzondere dag was de dag dat we een scooter gehuurd hebben en de hele dag verdwalend en verwonderend rond hebben gereden door de schilderachtige vallei. Het echte Laos pal voor mijn neus. Ik heb Laos eerder omschreven als ‘sprookjesachtig’ en hier is dat des te meer een feit. In nevel gehulde karstbergen staan statig tussen de tropische jungle. Kronkelende rivieren stromen door het regenwoud, afgewisseld met turkooizen beken en groene rijstvelden. Waterbuffels, verborgen dorpen, grotten en geheime blauwe lagunes. We hebben wat gedronken bij een oud vrouwtje die in the middle of nowhere woonde. Zij leeft daar in al haar armoede met haar dieren en voedt zelfs een kleine aap op die ze heeft gered van stropers. Ik wilde er de hele dag blijven zitten en genieten van de mens zoals de mens hoort te zijn, en ik wilde de hele dag rondrijden zonder route of kaart en me laten verrassen door de verrassingen na elke hoek van slingerende zandpaden.

De dag erna waren we nog steeds onder de indruk van een geheime blauwe lagune die we tijdens onze scootertocht hadden ontdekt en we besloten hier een extra dag te genieten, te zwemmen, lezen, even een rustig dagje. Water blauwer dan blauw. Hier kwamen we oude internationale bekenden tegen uit de nachttrein en werden we uitgenodigd voor een feestje die avond in een leuke bar, ‘Lala-land’. Een intiem feestje in een binnenplaats met kampvuren, zand en een open podium. Oh, en die Lao Lao- whiskey…