Wat ben ik op veel plekken geweest de afgelopen jaren. Te veel. Daar valt nog zo ontzettend veel over te schrijven dat het soms voelt dat er gewoonweg niets meer te zeggen is. Er komen nog wonderlijke verhaaltjes aan over Zuid-Afrika, over Namibië, over Ijsland, over Taiwan, over Canada – over nog zoveel plekken die ik het afgelopen jaar heb ontdekt. Ze verdienen meer woorden. Woorden zoals ik ze ooit schreef.
Zo ook over Japan… het land waar ik een jaar naar dato eindelijk met een best fijn gevoel op terug kan kijken. Japan overviel me. Japan is, hoe onwaarschijnlijk het ook mag klinken, het land dat me overrompelde en me in eerste instantie een klein beetje teleurstelde. Ik hing het hier al even aan de waslijn. De herinneringen hebben uiteindelijk een vol jaar uitgehangen. Vastgezet met knijpers van dromen. Af en toe verhing ik even een herinnering zodat haar mooie kant beter uitkwam. Af en toe brak er een knijper. Wapperde er iets los, vloog een herinnering als een natte handdoek in m’n gezicht. Om me weer even te laten denken. Om me te laten realiseren dat ik ook gewoon niet helemaal lekker in mijn vel zat, daar tussen de ontelbare Aziaten en rode bladeren. Dat het oké is dat ik me er niet helemaal thuis heb gevoeld. Alle herinneringen zijn inmiddels uitgewaaid. Fris. Ze zijn wat verzacht. En eigenlijk… Eigenlijk valt er nog genoeg over te schrijven.
Zoals over Kyoto. Want wat was ze eigenlijk ongelooflijk mooi. De herfst in Japan is de mooiste herfst die ik ooit heb ontmoet. Als vuur kwamen rode bomen me tegemoet, als zonnestralen zwaaien ze me uit. En telkens wanneer ik me even omdraaide leek deze plek even te glimlachen, alsof ze “catch me if you can” fluisterde. De grand finale van de aarde op haar best.
Wanneer ik een eerste stap in Kyoto zet vraag ik me af of ik in de juiste stad ben. Muziek, neonverlichting, duizenden mensen en bakstenen gebouwen komen op me af. De uitgewaaide herinnering vertelt me nu dat je geduld moet hebben. De magie van Kyoto is verscholen achter deuren, straten en gevels, in het water, in de nerven van de bladeren. Je moet ernaar zoeken.
De reflectie van herfst in het water, het verdwalen in Gion, de oneindige Fushimi Irani, de duizenden papieren lampen, de verlaten tempel met de rode brug ver buiten Kyoto… ze hebben me wel degelijk geraakt. Het moment dat ik na uren wachten een geisha zag – een moment waar ik als klein meisje over heb gefantaseerd. Dat korte oogcontact met die donkere ogen in haar kwetsbare witte gezicht, de elegantie van haar kleine stapjes, haar bloedrode lippen – ze verdween binnen een seconde en nog steeds is deze seconde in mijn geheugen geprent. Kyoto is het waard wanneer je geduld hebt, wanneer je de vallende herfst volgt via onbekende bomen, wanneer je een geisha volgt in smalle straatjes, wanneer je de toeristische trekpleisters vermijdt of bij de eerste zonnestralen van de dag je dromen volgt. Haar magie verschuilt zich in plekken waar je het niet verwacht, of waar ik het niet altijd heb gezien.
Ik wilde dat ik er wat meer tijd voor had genomen om hier een glinstering van te grijpen, me meer had laten leiden door een vallend blad, me er wat rustiger had gevoeld. Maar het is goed zo. De herinneringen, de zachte was en de rode dromen zijn het uiteindelijk waard.
Met dank aan Cathay Pacific.
Lau, you’re back. Prachtig geschreven!
Yay!
Mooi als altijd. En oh Laura, die foto’s! Wat een prachtige sfeer en wat heerlijk stemmig.
Ahhh dankjewel!
Dat rood <3
Zo mooi geel als de herfst in Berlijn is, zo mooi rood is hij daar. Prachtig.
Jaaaaa is er nog herfst zondag? ♡
Werkelijk waar prachtig weer <3 Ik ben dit jaar naar Japan geweest, tijdens het sakura seizoen. En wat je zegt over herinneringen en verborgen plekjes, daar kan ik me helemaal in vinden. Als ik nou weer foto's zie van Japan lijkt het wel alsof ik een beetje vergeten ben hoe mooi het was! In Kyoto was mijn favoriete plek Arashiyama, bij dat veel te drukke bamboebos. Toen ik op mijn pastelroze fiets door de verlaten straatjes en allerlei mooie tempels en andere bamboebossen tegenkwam was dat voor mij wel een hoogtepuntje denk ik. Japan in de herfst staat nou op mijn verlanglijstje!! Lijkt me echt heel gaaf :)
Dankjewel! Wat nooi dat je tijdens Sakura bent geweest. Zo mooi lijkt me dat ook!
Japanse tuinen, wauw. Prachtige foto’s. :)
Dankjewel!
Echt fantastische foto’s Laura. Geweldig. Staat op m’n lijstje dit.
Dankjewel!
Mooi geschreven en prachtige foto’s (:
Dankjeweeeel!
Waaah Laura, bij deze post moest ik er gewoon meteen een kopje herfstthee bij pakken. Wat een prachtige kleuren. Als ik naar Japan ga, dan ga ik óf in de herfst óf in de bloesemtijd. Prachtig!
Ahhhh lief!
Mooie tekst en schitterende foto’s. Die met al die gekleurde bomen en het water erbij. Prachtig! Maar ook de wierookstokjes.
Dankjeweeeel!
Jeetje, wat ontzettend magisch zo met die rode kleuren. Ziet er prachtig uit!
Jaaa, was het eigenlijk ook!
[…] plekken op deze wereld. Japan prijkt al lange tijd bovenaan mijn bucketlist. In haar blog – over rode dromen, nerven van bladeren en uitgewaaide herinneringen – vertelt Laura hoe Japan haar in eerste instantie overviel, maar hoe zij nu een jaar later […]