Here I wrote about  the first day of our long camel ride by the frenzied desert of Wadi Rum. As well, I wrote about our overnight stay at a Bedouin camp in the middle of this desert. The next day we leave early for the last pull on our beloved camels. By this time I know how I ride a camel like a real Bedouin woman and I even saved (heroicall) my man who lost his rein. I got showered with compliments by our local guide. ‘Good camel wife. Good Bedouin wife. Nice. Much nice.’ Yes, that camel riding thing suits me.

After hours of riding through the desert we arrive at the “rock bridge or Um Frouth”- a natural bridge smoothed by sand, water, and wind. The bridge is accessible by a short but exciting climb straight up the mountain at twenty metres height. The bridge itself is about a feet wide and four feet long. I feel like the ‘queen of the desert’ while I look out over nothing more than sand and rock formations. Wadi Rum colors along with the sun, and that is one of the most beautiful natural phenomena that I’ve ever seen.

I got dressed up as Arab woman for a while – and after that we ride along. The color spectrum continues to amaze me. We hide from the sun at a shady rock and let the camels graze. The guide gets his kettle again and he searches for some flammable material together to prepare gallons of tea. We enjoy this scarce time. We are so lucky again to experience these days with just the two of us while we did not encounter any other tourists. I settle myself against my camel and for the next two hours I cuddle her. Wadi Rum is incredibly beautiful, and when we arrive at the village I realize that I’m going to miss this short life as a Bedouin woman.

Ik schreef hier over de eerste dag van onze kamelentocht door de waanzinnige woestijn van Wadi Rum. Ook schreef ik over onze overnachting bij een Bedoeïenenkamp midden in deze woestijn. De volgende dag vertrekken we vroeg voor de laatste trek op onze, inmiddels geliefde, eigen kamelen. Inmiddels weet ik hoe ik relaxt op een kameel kan rond hobbelen zoals een echte Bedoeïenenvrouw dat doet, red ik R. heldhaftig door behendig mijn kameel naar hem te sturen omdat hij zijn teugel verliest- en word ik vervolgens overladen met complimentjes door onze lokale gids. ‘Good camel wife. Good Bedouin wife. Nice. Much nice.’ Ja, dat kameel rijden bevalt me wel.

Na uren rijden door de woestijn komen we aan bij de “rock bridge of Um Frouth” – een natuurlijke brug geslepen door zand, water en wind. De brug is bereikbaar via een korte maar spannende klim recht omhoog. De brug zelf is zo’n twintig meter hoog, een meter breed en vier meter lang. Ik voel me eventjes ‘queen of the desert’ terwijl ik uitkijk over niets meer dan zand en rotsformaties. Wadi Rum kleurt mee met de zon, en dat is één van de mooiste natuurverschijnselen die ik ooit heb gezien.

Ik word nog even opgedoft als Arabische vrouw – en vervolgens rijden we weer een paar uur verder. Het kleurenspectrum blijft me verbazen. We schuilen voor de zon bij een schaduwrijke rots en laten de kamelen grazen. De ketel komt weer uit de rugzak van de gids en er wordt wat brandbaar materiaal bij elkaar gesprokkeld om liters thee te zetten. We genieten van dit schaarse moment. Hebben we nu weer zo veel geluk door met z’n tweetjes deze dagen te beleven terwijl we geen enkele andere toerist tegenkomen? Ik nestel me tegen mijn kameel aan en knuffel haar de komende twee uur plat. Wadi Rum is onvoorstelbaar prachtig, en na onze laatste meters hobbelen besef ik me dat ik dit korte leven als Bedoeïenenvrouw ga missen.