Ik schreef hier over de eerste dag van onze kamelentocht door de waanzinnige woestijn van Wadi Rum. Ook schreef ik over onze overnachting bij een Bedoeïenenkamp midden in deze woestijn. De volgende dag vertrekken we vroeg voor de laatste trek op onze, inmiddels geliefde, eigen kamelen. Inmiddels weet ik hoe ik relaxt op een kameel kan rond hobbelen zoals een echte Bedoeïenenvrouw dat doet, red ik R. heldhaftig door behendig mijn kameel naar hem te sturen omdat hij zijn teugel verliest- en word ik vervolgens overladen met complimentjes door onze lokale gids. ‘Good camel wife. Good Bedouin wife. Nice. Much nice.’ Ja, dat kameel rijden bevalt me wel.

Na uren rijden door de woestijn komen we aan bij de “rock bridge of Um Frouth” – een natuurlijke brug geslepen door zand, water en wind. De brug is bereikbaar via een korte maar spannende klim recht omhoog. De brug zelf is zo’n twintig meter hoog, een meter breed en vier meter lang. Ik voel me eventjes ‘queen of the desert’ terwijl ik uitkijk over niets meer dan zand en rotsformaties. Wadi Rum kleurt mee met de zon, en dat is één van de mooiste natuurverschijnselen die ik ooit heb gezien.

Ik word nog even opgedoft als Arabische vrouw – en vervolgens rijden we weer een paar uur verder. Het kleurenspectrum blijft me verbazen. We schuilen voor de zon bij een schaduwrijke rots en laten de kamelen grazen. De ketel komt weer uit de rugzak van de gids en er wordt wat brandbaar materiaal bij elkaar gesprokkeld om liters thee te zetten. We genieten van dit schaarse moment. Hebben we nu weer zo veel geluk door met z’n tweetjes deze dagen te beleven terwijl we geen enkele andere toerist tegenkomen? Ik nestel me tegen mijn kameel aan en knuffel haar de komende twee uur plat. Wadi Rum is onvoorstelbaar prachtig, en na onze laatste meters hobbelen besef ik me dat ik dit korte leven als Bedoeïenenvrouw ga missen.