This travelogue will be available in English soon.

Meer dan een jaar geleden vertrok ik samen met mijn wederhelft (waarmee ik toen krap drie weken samen was- je bent impulsief en reislustig of je bent het niet, en wat is er mooier dan dat delen en elkaar op zo’n bijzondere manier leren kennen?) naar Indonesië met onze backpacks op onze rug. Motto: we-zien-wel. Een van de plekjes waar we terecht zijn gekomen is het kleine plaatsje Bukit Lawang op Sumatra.

Soms vind je zomaar in je leven een plek waar je wel wat langer zou willen blijven, een plek waarvan je denkt: hier is het mooi en hier voel ik me fijn. Hier wil ik voor altijd blijven. Ik ken die plek en het heet Bukit Lawang. De naam betekent letterlijk “deur naar de heuvels”. Een klein dorpje op zo’n 90 kilometer ten noordwesten van de stad Medan, de hoofdstad van Sumatra. Ongerept Sumatra. En die reis van 90 kilometer duurt lang. Met verschillende gammele bussen  tussen de kippen en de kinderen op het dak hebben we er uren over gedaan (bestaat het wel?), wat een bijzonder gevoel. En het bestond.

Bukit Lawang is één van de weinige plekken op aarde waar je orang-oetans in het wild kan zien. We hebben er fantastische locals ontmoet. Samen fijne muziek gemaakt, interessante gesprekken over de cultuur, de gebeurtenissen en gewoon over het mooie leven zelf gehad, er is een vuurvliegje voor me gevangen, er werd met een lampje op het voorhoofd en een spies vis gevangen in de rivier voor boven het vuur….Puur ten top. We sliepen in een hoge boomhut waar we gezelschap hadden van onze huisspin Henk (Green Hill) maar zaten eigenlijk bijna elke avond bij Indah en zijn daar later ook heen verhuisd. Fantastische mensen. Heerlijk eten. Fijne Bintang. Bukit Lawang maakte zo’n indruk dat we niet meer naar het Toba-meer zijn gegaan. Wat een plekje op aarde, het ontneemt je de adem, het houdt je vast en laat nooit meer los.

En daar is een van mijn vele dromen in vervulling gegaan: oog in oog staan met de bedreigde orang-oetan. Magisch. Daar stond ik dan, na uren geklauterd te hebben in de vochtige jungle. De wonderlijke, immens grote en oneindige jungle. We hebben een trektocht van twee dagen gedaan met een local die ook zorgde voor fantastisch eten: nasi door zijn mams in een bananenblad en geweldige kookkunsten langs de rivier. Uren klauteren, klimmen, dalen, rivieren oversteken, aan lianen hangen, midden in de jungle op een matje slapen….En daar was ze dan met haar kleine. De tranen liepen over mijn wangen en dit beeld hoop ik voor altijd vast te houden. Ik hoop er ooit mijn kleine Laura-en Robertjes in houtje touwtje jasjes mee naar toe te nemen, laten we hopen dat er tegen die tijd nog orang-oetans leven.