“Waar? Dat ligt zeker weer in Azië? Moet je nou altijd zo ver weg reizen? Formewatte? Waar in hemelsnaam ligt dat?” Een hemelse plek is het zeker, dat Formentera. Enkele van de reacties die ik kreeg bij het noemen van mijn volgende bestemming. Formentera is het onbekende zusje van Ibiza, maar minstens zo mooi! Puur vooral. Hier vind je de echte hippies. Logischerwijs voel ik me er thuis. En fijn: je mag er weer naartoe reizen!

Door een verlate vlucht missen we de laatste ferryboot van Ibiza naar Formentera. We strikken een local met een speedboat en met wapperende witte haren vlieg ik als een ware Bond girl over het water. De sterren en golven leiden me in het holst van de nacht naar Formentera en ik kan pas ademhalen wanneer ik weer vaste grond onder mijn voeten heb. Eilandgrond, weliswaar.

De volgende dag sluit ik me aan bij de hippies van het eiland en verken ik dit kleine paradijs met een grote glimlach op mijn gezicht. Op een rode Vespa. Hier doe ik mijn bijnaam, kleine hippie, eer aan en ik voel me een gelukkig mens. Naast de vuurtoren van Es Cap de Barbaria hoor ik trommels. De bewoners van het eiland kondigen de zonsondergang aan. Lange dreads zwieren in het rond, golven slaan tegen de rotsen en het tromgeroffel laat me mijzelf even verliezen in dit moment. Soms zou ik me wel willen aansluiten bij deze levensgenieters en net zo’n onbezorgd eilandleven willen leiden.

Ik doorkruis het binnenland en tel ontelbare vijgenbomen, graanvelden, verroeste oldtimers en verlaten ruines. Ik zie een wijngaard en proef de wijnen bij Terramol. Smaakt naar meer. Vissers sorteren hun vangst in huis en zwaaien naar me. Her en der staat een surfplank en ik besluit de stad San Fransesc Xavier in te duiken. De witgekalkte huisjes worden gefrankeerd door roze bloemen, handgemaakte sieraden en kleding roepen me vanuit de kleurrijke etalages en ik eet een heerlijk maal bij het prachtige Es Mares. Ik besluit hier ooit te willen trouwen.

De kust lonkt. Op dit kleine eiland ben ik omgeven door zee. Ik begeef me van links naar rechts en ontdek strand na strand. Het water telt net zoveel tinten blauw als de Caribische zee, en dat zo dichtbij huis. Massatoerisme kennen ze hier niet. Ik geniet van de stilte, slof door het mulle zand en steek een teen in het water. Koud, dat wel. Het natuurreservaat Las Salinas steelt mijn hart, evenals de stranden van Es Caló d’es Mort en Es Cavall d’en Borràs. Aan de andere kant van het eiland ontdek ik steile afgronden, meeuwen duiken de diepte in en zeewind veegt zachtjes langs mijn huid. Langzaamaan word ik verliefd.

De dagen vliegen als een droom voorbij en ik plof de laatste avond bij Cala Saona op een strandstoel met uitzicht op zee. De zon zakt en kleurt het water oranje. Nippend aan mijn witte wijn zie ik in de verte een dolfijn springen. Deze reis had niet beter kunnen eindigen.

Formentera, een hemelse plek op aarde. Ben jij er al eens geweest?