We rijden met onze open jeep door de straten van Gambia. Ik staar naar buiten en mijn ogen, neus en oren vechten om wat ze zien, ruiken en horen. Het straatleven in Gambia is inspirerend, kleurrijk, wonderlijk, verdrietig en prachtig tegelijk. Dit is één van die landen op aarde waar je zo graag een camera in je ogen zou willen hebben. De straatbeelden zijn zo onbeschrijfbaar levendig dat je hier het liefst uren stil zou staan om alles vast te kunnen leggen. Hoe cliché ook, beelden zeggen soms meer dan duizend woorden.

Achter ons vormen zich grote wolken stof en zand terwijl we over de slingerende wegen rijden. Vogels op trillende stroomkabels babbelen vrolijk verder terwijl onder hen een geit op zoek is naar een zeldzaam stukje schaduw. Het gekwetter van de vogels vermengt zich met claxons, gelach, gezang en geschreeuw. Trotse vrouwen lopen met opgeheven hoofd langs de weg, hoop en angst verscholen tussen kleurrijke mouwen en doeken. Een bij elkaar geraapt huis van autobanden en golfplaten is een liefdevol thuis voor de stralende familie die naar me lacht. Een wirwar van mens en dier krioelt tussen het leven dat zich letterlijk op straat bevindt; zakken rijst, bedden, houten palen, hompen vlees, ijzer, brandend vuur, roestige karren en gele auto’s. Rood zand vermengt zich met bloemrijke jurken en een helderblauwe lucht. Gebouwen zonder deur, geopend voor lief en leed. Een ezel trekt loom van de warmte een kar met één wiel. Kleine mensjes zijn als hoopjes liefde op lichamen gebonden. Positiviteit is als een berg was gestapeld op trotse gezichten, lachende monden en wijze ogen. Handen zwaaien vrolijk, kinderen met een lach van oor tot oor. Ontroerend grote voeten onder rennende beentjes. Wapperende doeken hangen aan de waslijn, rijkdom en armoede aan een zijden draadje. Een ontelbaar aantal indrukken van een georganiseerde chaos in niet meer dan een seconde. Het is een ongelooflijk beeld vol kleur, leven en fenomenaal mooie mensen. De helderblauwe lucht hangt onveranderd boven me, de glimlach van Gambia nog lang in mijn achterhoofd.

Wat zich in een seconde aan me voorbij trekt is Gambia in uren, dagen, weken, maanden, jaren. Hier geen schone schijn, dikke muren of gesloten deuren. Dit is de wereld zoals ze hier mag zijn en ze vouwt zich warm om me heen. Terwijl we verder rijden zakt de wolk zand achter ons neer als een doorzichtige deken over het levendige straatbeeld, voor mij zo intrigerend, voor het zand de orde van de dag.

Met dank aan Corendon.