No extraordinary stories this time. No tips, no hotspots and no amazing moments to take you with me or to fulfill you with inspiration. Because I’m just here, in Paris, and I’m not doing anything more than be there. I have lived in Paris for six months, five years ago. I have never shared the stories or hotspots here. Maybe they are long gone. Maybe they aren’t. I did not care this time. I wanted to take you to the most beautiful places in Paris, I wanted to find amazing hotspots and just be working again like I always do. But I don’t do it. I set myself free, and that’s all that I need at that moment. I do nothing but soak myself in the Parisian life again, while I stay in a local’s house in the typical French Quarter Gambetta. There are no tourists here, although Pere Lachaise is just around the corner. I move myself occasionally from green strip to bench while eating chunks of cheese and drink bottled wine, and after I take myself back to the field where the wild flowers are. I look. I stare. And I see. And I feel. I see nothing but beautiful moments, but I let it go. My eyes see nothing except that where I am. I don’t even take pictures of these amazing unknown streets and corners. Well, let’s see if she is still there. She is. The Eiffel Tower. Let’s make some photo’s. Like I am really in Paris. I walk through the green parks. Parc Luxembourg is just as beautiful as five years ago. I’m eating an ice cream with a friend, walk to the Pont Neuf but soon I dive into a jumble of unknown streets again. Let’s find other angles of the Eiffel Tower. Way more beautiful. I need nothing more to see, I’ve been here a thousand times. With a smile on my face I walk through these everlasting streets. I don’t take any pictures here. I don’t write a thing in my travel notebook. This is enough for me to share, and this is Paris.

Dit keer geen bijzondere verhalen. Dit keer geen tips, geen hotspots en geen momenten om je mee te nemen of te laten zinderen van inspiratie. Want ik was er gewoon, en ik deed niets meer dan er zijn. Ooit woonde ik een half jaar in Parijs. Dat is inmiddels vijf jaar geleden, de hotspots en verhalen van toen heb ik hier niet gedeeld. Misschien zijn ze er ook niet meer. Misschien wel. Ik heb ze niet opgezocht. Dit keer wil ik opnieuw in de mooiste plekjes duiken om hier te delen. Maar ik doe het niet. Ik laat alles los, en dat is alles dat ik op dat moment nodig heb. Ik doe niets anders dan me onderdompelen in het Parijse leven, terwijl ik verblijf in een huis van een Parijzenaar in de typisch Franse wijk Gambetta. Hier is geen toerist te zien, al ligt Pere Lachaise om de hoek. Ik verplaats me af en toe van groene strook naar bankje met brokken kaas en flesjes wijn, en terug naar het veld met de wilde bloemen. Ik kijk. En kijk. En kijk. Ik zie niets anders dan mooie momenten, maar ik laat het los. Ik zie niets behalve dat waar ik terecht kom. Ik maak bijna geen foto’s. Vooruit, laat ik haar dan nog maar eens even bekijken. Ze staat er nog. De Eiffeltoren. Ik wandel verder door de groene parken. Parc Luxembourgh ligt er nog net zo mooi bij als vijf jaar geleden. Ik eet er een ijsje met een vriendin aan het water, loop door naar de Pont Neuf maar al snel duik ik een wirwar van onbekende straatjes in. Ik zie de Notre Dame van een andere hoek. En de Eiffeltoren. Een veel mooiere. Ik hoef niets meer te zien, ik ken het als geen ander. Met een glimlach op mijn gezicht loop ik verder, door niets- en daarmee alleszeggende straatjes. Ik leg het niet vast. Ik schrijf zelfs niets op, ik – die altijd schrijft. Dit is voor mij genoeg Parijs, en meer heb ik niet te vertellen.