TRAVEL / Frankrijk – Bordeaux & Toulouse (en een beetje Parijs)

34
bordeaux

Timing hè? Een paar kleine woordjes over Frankrijk stonden klaar om verteld te worden. Maar hoe begin ik letters te delen over een land dat momenteel huilt, zonder woorden te vormen over dat wat blijft malen? Wat moet ik nog zeggen nu er al zoveel gezegd is? Het maakt me verdrietig. Heel verdrietig. Dat doet de wereld, de mens, al een tijdje. We maken mens, cultuur, samenleving én dier en natuur kapot. Dat laatste, dat doet me net zoveel zeer. Maar dat is een ander hoofdstuk. Ik vind het hartverwarmend om te zien hoe we samen op reageren op die vreselijk zwarte bladzijde. Maar het geeft me ook een dubbel gevoel. Het boek is al langer zwartgeblakerd. Pagina bij pagina. Denk eens aan de mensen die geen thuis hebben om voor te vechten. Aan mensen die dagelijks in angst leven. De mensen die vluchten voor een elke dag Parijs om vervolgens te horen dat er geen veilige plek op de wereld is. Dat ze niet welkom zijn. Niets anders zien dan priemende vingers voor datgeen waar zij alles voor achterlieten. Denk aan de wereld die langzaam in stukjes breekt, niet enkel aan de steden, café’s en concertzalen die ons zo bekend zijn. Maar zo is het wel. Misschien wel menselijk. We kunnen ons er nu in verplaatsen. Ook ik zit huilend naar de vier gebroken jongens bij RTL Late Night te kijken. Mijn Parijs doet pijn. Ja, de oorlog waar de wereld al jaren in verwikkeld is komt dichterbij dan ooit. Maar ze was er al. Laat de haat of angst voor dat wat lelijk is niet groter zijn dan de liefde voor al het moois. Ik geloof er heilig in dat deze wereld beter kan worden.

Laten we met z’n allen pleisters plakken. Aaien daar waar het pijn doet. De onvrede wegnemen. Rauwe wonden helen met duizend kusjes. Geloven in het goede van de mens. De wereld mooi blijven maken. Dat is ze namelijk. Nog liever dan anders wil ik laten zien hoe mooi ze is. Wil ik vertellen hoe ik eindeloze gesprekken kan voeren met een vreemde. Hoe gastvrij vreemdelingen kunnen zijn in een land waar ik niet thuis ben. Hoe prachtig een zonnestraal kan zijn, een druppel water, zand tussen mijn tenen. Hoeveel sterren er te tellen zijn in het Midden-Oosten. De glimlach van een onschuldig kind. De dankbaarheid van armoede en de warmte van een hoopje kind op de rug van een moeder. De streling van de wind. Voel. Wees de zon. Open je hart. Omarm verschillen. Volg je dromen tot het oneindige. Verwarm harten. Beantwoord haat met liefde.

Heb lief.

————————————————————————————————————————————————————————————-

Frankrijk.

Als kind bracht ik hier zomers lang mijn jeugd door. Maakte ik vriendjes en vriendinnetjes op Franse campings, doorkruiste ik het hele land met mijn ouders en broer. Als student bevond ik me langere tijd in haar hart. Ik woonde in Parijs. Als 27-jarige vrouw, twee weken geleden, was ik weer eventjes terug in Frankrijk. Ik bezocht Bordeaux en Toulouse in twee dagen en dat was fijn.

Het roze Bordeaux verrast me in een dag. Mijn herinneringen van de zomers dat ik hier als klein meisje vast heb rondgelopen zijn vaag. We komen aan bij ons kleine hotelletje in het midden van het historisch centrum. Op zoek naar een nachtwinkeltje met Franse wijnen eindigen we in de kleinste bar die ik ooit heb gezien en maken we binnen een seconde Franse vrienden. Bordeaux leeft, zit vol Franse winkeltjes vol planten en hippe barretjes met kleurrijke terrasjes. Een Urban Wine Trail brengt ons de volgende dag langs fijne wijnbarretjes, rozig van de wijn vergeten we de onophoudelijke regen en in de avond laat het zonnetje zich zelfs even zien wanneer ze gaat slapen. We wandelen hand in hand langs de Garonne en eindigen de avond met het eten van toetjes. In elk restaurant één.

Per trein toefen we naar Toulouse, de stad van de lichtblauwe pastelkleuren, waar we ons een dag temidden in de wirwar van straatjes bevinden. Toulouse heeft tientallen vintage winkels en fijne marktjes. Elke bocht brengt een verrassing, de kerkjes en groene binnenplaatsen zijn niet te tellen. Wijn in overvloed, vlakbij ons hotel zit het meest fantastische wijnbarretje dat ik ooit heb gezien. N°5 Wine Bar. Hier tap je je eigen (kwalitatief goede) wijn uit de honderden flessen aan de muur en de tapas zijn meer dan smakelijk.

Beide steden smaken naar meer, al heeft Bordeaux mijn hart net iets meer geraakt. Het smaakt naar ellenlange zomers en zwoele avonden, terrasjes, Franse wijn en bloemen. Ooit kom ik terug. In de zomer. Met een beetje meer tijd.

bordeaux

bordeaux

bordeaux

bordeaux

bordeaux

bordeaux

bordeaux

Toulouse

Toulouse

Toulouse

Toulouse

Toulouse

Auberge de la Foret

Hotel Le Monetier

Hôtel Restaurant de la Chaussée

Chaletje terugweg

Bordeaux, Citytrip, DESTINATIONS, Europa, Frankrijk, Toulouse, TRAVEL, Travel Category, Travel Stories

Leave a reply

34 comments

  1. Natasja - Watzijzegt 17 november, 2015 at 15:17 Beantwoorden

    <3 Kreeg gisterochtend een mailtje van een Franse collega die in Parijs woont en niet in de stad was dit weekend, maar voor wie de getroffen plekken ook veel persoonlijke herinneringen opriepen. Onvoorstelbaar pijnlijk wat er nu allemaal gaande is, overal… ik weet ook echt niet wat ik erover kan zeggen, anders dan je 'heb lief' beamen… X

    • Laura 17 november, 2015 at 15:49 Beantwoorden

      Brrr, dat is altijd een beetje eng. Dubbel ook, want anderzijds kon ik ook niet tegen al die berichtjes op social media: ‘Oh my zo eng, want drie jaar geleden liep ik OOK in die straat!!!’. Zucht. Maar het is enorm pijnlijk. Heb je RTL Late Night gezien? Vond dat echt zo heftig om te horen!

  2. Rosanne 17 november, 2015 at 15:32 Beantwoorden

    En zo lukt het mij dus sinds afgelopen weekend niet meer om leuke verhaaltjes over Frankrijk te schrijven, omdat het hele land huilt. Gisteren staarde ik een half uur naar een lege Word-pagina, het lukte me niet. Nu ga ik hetzelfde doen, al hoop ik dat er nu wel woorden komen. Want Frankrijk verdient het om over geschreven te worden. Juist nu. Haar ongekende schoonheid laten zien. Heb je weer mooi gedaan :)

    • Laura 17 november, 2015 at 15:50 Beantwoorden

      Ja, voor jou moet dat helemaal lastig zijn! Ik kon het ook niet stilletjes laten gaan (of ja, alles mag natuurlijk, maar dat voelde voor mij persoonlijk niet goed) maar er iets zinnigs over zeggen is ook onmogelijk. Jij vertelt de mooiste verhalen lieverd, hou dat vast!

  3. Anouk 17 november, 2015 at 15:51 Beantwoorden

    Mooi verwoord Lau. Pleisters plakken en kusjes geven, dat kunnen we allemaal niet waar? Laten we dat dan vooral doen <3.
    Bordeaux maakt me nieuwsgierig en daar wil ik snel eens naartoe!

  4. Sandra 17 november, 2015 at 17:19 Beantwoorden

    Poeh. Meer krijg ik er even niet uit. Al dagen niet trouwens. Ik herken het zo wat je zegt. Ook ik heb gisteren huilend naar de vier (sterke, maar oh zo geraakte) mannen zitten kijken en nog steeds ben ik een beetje verdoofd. Het komt nu zo dichtbij. Zo ontzettend dichtbij. ‘We’ maken de wereld kapot en er is geen houden aan. Heftig. Overal worden baby’s geboren en het enige dat ik kan denken: ‘wie wil er nou een kind op een wereld als deze zetten?’ Aan de andere kant, het leven gaat ook gewoon door. Gelukkig maar, want zonder al die nieuwe wezentjes wordt de kans op vrede ook steeds kleiner…

    Wat betreft Bordeaux. <3. Mijn favoriete stad in Frankrijk. Zo mooi, zo klein, zo lief.

    • Laura 17 november, 2015 at 17:23 Beantwoorden

      Ja, vreselijk hè? Ik dacht ook steeds aan hoe het zou zijn als ik daar met Robert zou zijn bijvoorbeeld. Dat verlamde me al bijna, dat idee alleen al dat je niet weet waar hij is. Ik had ook voor het eerst dat ik dacht ‘Als er echt oorlog komt wil ik geen kinderen’. Nooit gedacht dat ik in zo’n generatie zou zitten.

  5. Lizet 18 november, 2015 at 09:24 Beantwoorden

    Ik ben al zooo lang niet meer in Frankrijk geweest. Lijkt me heerlijk om weer terug te gaan, en vanuit hier is het al helemaal om de hoek. Mooie, fijne foto’s en een heel schoon rood kleedje!

    En mooie woorden bovenaan. Ik heb ze niet, momenteel voor de hele wereld niet. Het enige wat ik inderdaad kan doen is lief zijn voor mensen. Dat is wat iedereen gewoon moet doen.

  6. Ivana 30 november, 2015 at 11:56 Beantwoorden

    Dude ik ben volgende week in Parijs! Dank voor je woorden, ik wist niet zo goed wat ik erover moest zeggen. Nu ga ik de stad gewoon met heel mijn hart liefhebben. <3

  7. Stéphanie 18 februari, 2016 at 15:45 Beantwoorden

    Dat ik nu pas deze post tegenkom. Allereerst, zo mooi geschreven. De dag van de aanslagen was ik in Frankrijk en in en rondom Parijs heb ik familie en kennissen zitten. Het voelde niet goed om de dag na de aanslagen vrolijk te gaan wandelen in de bergen maar toch heb ik genoten want je kunt op dat moment weinig veranderen, dan maar genieten van de mooie dingen. We leven inderdaad in een gekke wereld, een mooie wereld maar ook een verpeste wereld. Zo jammer.
    Bordeaux en Toulouse zijn een van de weinige plekken in Frankrijk waar ik nog niet ben geweest. Wat heb je mooie fotos gemaakt, ondanks het weer. Geeft echt een mooie impressie en ik snap dat je eens terug zou willen in de zomer.

Post a new comment

Lees ook: