The faces that I saw while volunteering in Africa. Words are not enough. Images either. I wish I could show you every second. I have seen things, unbelievable.

The townships. A water jet where eighty (!) families have to get drips of water, dirty, sick, nasty. Playing football with these little children. Cuddle. Hold hands. Skin and bone, begging for money or food, and yet always leaving a cheerful impression, enjoying, pointing at me, smiling. Little children go begging for the one with whom they live, because parents are rare. The repression, eyes full of fear. Children who have never known their parents, children who do not know their birth date, their name, which have experienced terrible things and have no future. A boy who is in the process of demonstrating that he even exists for years, without a birth certificate. The girl that did not want to let go of my hand. The big cultural difference but still being one and the same human being. How hard this country is trying to build up, and how difficult this is going to be, how impossible this seems.

See how much power these people get from faith. What a beautiful sight. How happy they are with a crumb of bread. How grateful. The kids who live in a shack on bare feet. The phenomenon of hunger. And see them laugh, see they radiate. Amazing. Respect. Even if you just hold one of these children with all the love and hope that you have, you have meant something in this world. Isn’t that what we all want?

De gezichten die ik in Afrika leerde kennen tijdens vrijwilligerswerk. Woorden zijn eigenlijk niet genoeg. Beelden ook niet. ik wilde dat ik jullie elke seconde kon laten zien. Ik heb dingen gezien, ongelooflijk.

De townships. Er zijn ‘mooie’ townships met redelijke huisjes, voornamelijk bij de kleine steden. Je hebt upper class in de townships met kasten van huizen, middle class met haar huisjes en dan de shacks. De lower class. Niet te beschrijven. 

Een waterstraal waar tachtig families het mee moeten doen, huizen van 3 platen, vies, ziek, smerig. Voetballen en spelen met deze kindertjes. Knuffelen. Handjes vasthouden. Vel over been, smekend om geld of eten, en toch altijd een vrolijke indruk achterlatend, giebelend  genietend, wijzend naar me, lachend. Kindertjes die worden ingezet om te gaan bedelen voor degene bij wie ze leven. Want ouders kennen de meeste niet. De onderdrukking, angstige ogen. Kinderen die hun ouders nooit hebben gekend, kinderen die hun geboortedatum niet weten, hun naam niet, die verschrikkelijke dingen hebben meegemaakt en geen toekomst hebben. Een jongen die al jaren aan het bewijzen is dat hij bestáát, zonder geboorte certificaat. Het meisje dat mijn hand niet meer los wilde laten. Het zo grote cultuurverschil maar toch één en dezelfde mens zijn. Hoe hard dit land probeert op te bouwen, en hoe moeizaam dit gaat, hoe onmogelijk dit lijkt.

Zien hoeveel kracht deze mensen uit het geloof halen, wat een prachtig gezicht. Hoe blij ze zijn met een kruimeltje brood. Hoe dankbaar. De kindjes die leven in een krot op blote voetjes. Kennen als geen ander het fenomeen honger. En zie ze lachen, zie ze stralen. Machtig. Al houd je maar voor even zo’n arm kindje vast met alle liefde en hoop die je het wilt geven, dan heb je al iets betekend in deze wereld. Is dat niet wat we eigenlijk allemaal willen?