“Budapest is a prime site for dreams: the East’s exuberant vision of the West, the West’s uneasy hallucination of the East. It is a dreamed-up city; a city almost completely faked; a city invented out of other cities, out of Paris by way of Vienna — the imitation, as Claudio Magris has it, of an imitation.” 

Today memories arised of one of our breaks last year. For some reason I really have the finest memories of this trip. We literally danced through town, floating on clouds of happiness. I felt fine, we were doing great. The city has slightly loosened me, or maybe it was the flow in which we already were.

I posted this post before, but somehow I’ve had a ‘throwback Thursday’ feeling today, although I hate that word. Somewhere in September 2012 we had these wonderful five days in Budapest. We are not like any tourist, so we did not even go to their famous spa’s (perhaps a reason to go back). What did we do? Mainly drinking wine. And eat. Eat a lot. Actually we do this eveywhere, but this is really a city of our kind. Everywhere were stalls full of food. In every corner of the city. Small feasts with beer, wine or food. There was an amazing wine festival in the old town on the hills, in and around the castle. The sun was still shining so bright in late summer. And music. And nice people. And picknicks in the park. And just wandering around.

We slept in a strange hostel, but found a lovely cheap local restaurant, Frici Papa. They don’t speak English and we have been there every day. We were invited to eat free cheesecake a little further. Actually I invited ourselves as I heard live music coming from a house. There they were a bit impressed. Crazy Dutchmen.

By the way, I dyed my hair red back then. Will do it again soon, for autumn.

“Budapest is a prime site for dreams: the East’s exuberant vision of the West, the West’s uneasy hallucination of the East. It is a dreamed-up city; a city almost completely faked; a city invented out of other cities, out of Paris by way of Vienna — the imitation, as Claudio Magris has it, of an imitation.” 

Ik dacht vandaag terug aan één van onze stedentrips vorig jaar. For some reason heb ik echt de meest fijne stedentrip-memories aan deze trip. We dansten bijna door de stad, zweefden op wolkjes van geluk. Ik voelde me er fijn, samen was het fijn. De stad heeft iets bij me losgemaakt, of misschien was het de flow waar we toen al in zaten- het was gewoon ontzettend fijn.

Ik heb het ooit al eens geplaatst hier, maar onder hetzelfde mom van een soort ‘throwback Thursday’ -ook al heb ik een hekel aan dat woord- plaats ik het vandaag nog eens. Ergens in september 2012 waren we een heerlijke vijf dagen in Boedapest. We hebben niet zoals elke toerist in de spa’s gelegen (misschien een reden om terug te gaan). Wat we wél voornamelijk hebben gedaan? Wijntjes drinken en eten. Héél veel eten. Al doen we dit eigenlijk altijd en overal, dit is toch wel echt een stad naar ons hart. Overal waren kraampjes. In elke hoek van de stad. Kleine eetfestivalletjes, bierfestivalletjes (bananenbier, heerlijk!). Er was een groot wijnfestival in de oude stad op de heuvels in en om het kasteel. De zon scheen nog zo fijn. En muziek. En leuke mensen. En Joodse tentjes waar je bakjes kan vullen met heerlijkheden om vervolgens te picknicken in één van de parkjes.

We sliepen in een vreemd hostel op een verhoging. We vonden een heerlijk goedkoop lokaal restaurantje, Frici Papa. Ze spreken er geen Engels en we zijn er elke dag geweest. Bril-jant, kan ik je vertellen. Even verderop werden we uitgenodigd om gratis cheesecake te eten. Eigenlijk nodigde ik onszelf uit door een woonhuis binnen te lopen waar livemuziek uit kwam. Daar waren ze een beetje van onder de indruk. Gekke Hollanders.

Ik had er trouwens rood haar. Ik vond het leuk om van wit naar rood te gaan; dat werd feloranje. Ik probeer het binnenkort nog eens.