TRAVEL / Een brief aan Kathmandu, Nepal

59

Every now and then I write a letter. Pen and paper, straight from the heart, often already on the destination itself. I have words, phrases and letters written into notebooks, city maps, tickets, all I have available at those moments when stories fall in. Here, I’ve shared a letter to El Nido in the Philippines and I published a note to Iceland. Being a storyteller I try to find words flowing on paper right from the heart and often this works when I see the destination as something tangible, a human being,feeling, a loved one. Therefore, I will take my pen and paper more oftenWrite love letters. To destinations. After all, writing is the most beautiful thing there is.

Dear Kathmandu,

For years you were waiting for me. For years I wanted to meet youYou, your chaos, Nepal, the Himalayas. But every time it just wasn’t the right time and each time I decided to choose someone else. You turned out to be patient. Forgiving. Pure in all your strength you still were waiting for me with a smile on your face. Patience is rewarding, they say. We’ve always had a special bond, without even seeing each other. Crazy huh? The first travel story I ever read on the internet was about you. A story in Comic Sans and bright colors and unclear pictures, gone offline in a distant past already. A story only read by aunt Carol and ‘be careful, love, mom and dad’. A story that was so beautiful that it directly touched me and made me want to have people all over the world reading beautiful travel stories. An inspiration to start blogging. To seize all travel opportunities. After, I left for four times living abroad and I shared all my adventures with the online world. Countless times I threw my backpack on my backpack and still I try to inspire my readers. You stood on the waiting list, on top, sometimes so close, but fear and love and choices have let you stand there for nine years.

And suddenly I stood there. Next to you. The crazy thing is that I can’t remember how I, without thinking, left with my backpack and my love to finally meet you. Apparently it was time. There I was. In Nepal. Arrived at the disaster that is called the airport of Kathmandu. It turned out to be your way of welcoming and show exactly how you are. Chaotic. Noisy. Calm. Dusty. Warm. That’s you. My unattainable love that suddenly was accessible at all and I wanted to push you away and seize you at the same time. I got into one of your taxis and it brought me to your heart.

I took you all in. I saw meditating monks, women so old and wrinkly and beautiful that it almost made me cry, hundreds of stray dogs, thousands of motorbikes and millions of prayer flags, holy men, dead bodies burned right in front of me, beautiful temples, rest, hustle, white Himalayas peaks with razor-sharp edges and silky snow, red as blood during sunset. I heard honking, shouting, barking, squeaking, but got carried away by the sound of singing bowls, mantras, calm music at the same time. I saw beggars, color popping dresses, painted eyes that followed me at all times, piles of garbage, sacred cows and the sweetest children.

There are a thousand Kathmandu’s. You are a morass of chaos and beauty. And I love you, without a doubt. Amid your chaos I wandered around for days. I almost felt like flying. Did you see that? It was like I was looking to myself from a distance. A wandering blond girl in a long dress that didn’t belong there, but did at the same time. She shared at a monk in trance and forgot, like he did, everything around her. Blissful. She seemed to be swallowed up by the swamp, but didn’t sink. With a confident smile, she moved herself further through the chaos. I saw that she was happy. She felt at home there, strange as it may sound. Home is everything and nothing at the same time.

Yes, you made me intensely happy. Thank you, Kathmandu. You are so beautiful. And you are so intense. You are noisy and beautiful and bizarre and polluted and fascinating. And you are pure. And you are…life. That is what you are. Life. Lively. Life and death. Alive. Bon Vivant. Life-threatening. High-spirited. Lifelike. Thank you for everything.

Love,
Laura

Ik schrijf zo af en toe wel eens een brief aan een mooi plekje. Met pen en papier, recht uit mijn hart, vaak al op de bestemming zelf. Ik heb halve brieven en zinnen verdeeld over notitieboekjes, stadskaarten, tickets, alles wat ik op zo’n moment voor handen heb. Zo deelde ik hier een brief aan El Nido, de Filipijnen en schreef ik ook eens een briefje aan Ijsland. Als storyteller probeer ik woorden recht uit mijn hart te laten vloeien op papier en vaak werkt dit wanneer ik de bestemming als iets tastbaars, een mens, een gevoel zie. Daarom zal ik weer wat vaker pen en papier pakken. Brieven schrijven. Schrijven is tenslotte het mooiste dat er is.

Lieve Kathmandu,

Al jaren was je op me aan het wachten. Al jaren stond ik op het punt om je te ontmoeten. Jou, je chaos, Nepal, de Himalaya. Toch was het iedere keer niet het juiste moment en besloot ik telkens weer om een ander te kiezen. Jij bleek geduldig. Vergevingsgezind. Puur in al je kracht stond je nog steeds met een glimlach op me te wachten. Geduld wordt beloond, zeggen ze wel eens. Wij hebben altijd een bijzondere band gehad, zonder dat ik je ooit had gezien. Gek hè? Het eerste reisverhaal dat ik op het internet las ging over jou. Zo één in Comic Sans en felle kleuren en onduidelijke foto’s, al in een ver verleden offline gegaan. Zo één die enkel door tante Truus en ‘doe je voorzichtig, kus mam en pap’ werd gelezen. Zo één die mij direct zo raakte dat ik vond dat de hele wereld mooie verhalen over reizen moest lezen. Een inspiratie om ook te gaan webloggen, zoals dat toen nog zo mooi heette. Om alle kansen die reizen roepen aan te grijpen. Vier keer vertrok ik voor een langere periode naar het buitenland en deelde ik al mijn avonturen met de online wereld. Ontelbare keren gooide ik met een zwier mijn backpack op mijn rug en probeer ik mijn lezers, vandaag de dag nog steeds, te inspireren. Maar jou sloeg ik steeds over. Je stond op de wachtlijst, bovenaan, soms zo dichtbij, maar angst en liefde en keuzes lieten je daar negen jaar lang staan.

En opeens stond ik daar. Het gekke is dat ik me niet kan heugen hoe ik opeens, zonder na te denken, toch met backpack en liefde en al vertrok. Blijkbaar was het tijd. En ik stond er. In Nepal. Op de ramp die het vliegveld van Kathmandu heet. Chaotisch. Lawaaierig. Kalm. Stoffig. Warm. En zo bleef je. Mijn onbereikbare liefde werd bereikbaar en ik wilde hem wegduwen en vastgrijpen, om en om, tegelijk. Ik stapte in één van je taxi’s en liet me naar je hart brengen.

Ik nam je in me op. Ik zag mediterende monniken, vrouwen zo oud en rimpelig en mooi dat ik tranen in mijn ogen kreeg, honderden straathonden, duizenden brommers en miljoenen gebedsvlaggetjes, heilige mannen, dode lichamen die recht voor mijn voeten verbrand werden, prachtige tempels, rust, drukte, witte bergtoppen met vlijmscherpe randen en zijdezacht sneeuw, rood als bloed tijdens zonsondergang. Ik hoorde getoeter, geschreeuw, geblaf, gepiep, maar ook werd ik meegesleept door het geluid van klankschalen, mantras, muziek. Ik zag bedelaars, kleurrijk geklede vrouwen, geschilderde ogen die me bleven volgen, bergen afval, heilige koeien en de liefste kinderen.

Er zijn duizend Kathmandu’s. Je bent een moeras van chaos en schoonheid. En ik hou van je, zonder twijfel. Temidden in je chaos liep ik dagenlang rond. Ik zweefde bijna. Zag je dat? Alsof ik van een afstandje naar mezelf keek. Een blond dwalend meisje in een lange jurk dat hier eigenlijk niet hoorde. Maar ook weer wel. Gelukzalig staarde ze naar een monnik in trance en vergat, net als hij, alles om zich heen. Ze leek door het moeras opgeslokt te worden, maar zonk niet. Met een zelfverzekerde glimlach manoeuvreerde ze zich verder door de chaos. Ik zag dat ze gelukkig was. Ze voelde zich er thuis, hoe vreemd ook. Thuis is het alles en niets dat zich tegelijkertijd om haar heen afspeelde. Naast gekte vond ze er rust.

Ja, je maakte me intens gelukkig. Dankjewel, Kathmandu. Wat ben je mooi. En wat ben je intens. Je bent lawaaiig en prachtig en bizar en vervuild en fascinerend. En wat ben je puur. En wat ben je…leven. Dat ben je. Leven. Levendig. Leven en dood. Levend. Levensgenieter. Levensgevaarlijk. Levenslustig. Levensecht. Dankjewel voor alles.

Liefs,
Laura

Azië, Brieven aan, Cultuur, DESTINATIONS, Kathmandu, Local Life, Nepal, TRAVEL, Travel Category, Travel Stories

Leave a reply

59 comments

  1. Marijke 23 april, 2015 at 18:40 Beantwoorden

    Zo wondermooi geschreven! Misschien wel één van de weinige beschrijvingen die de stad de eer aandoet die ze verdient! Ik heb het al vaak gezegd, maar sinds ik jouw foto’s en verhalen zie, is Nepal (en dan vooral Kathmandu) op nummer 1 komen te staan. En als ik die lyrische omschrijvingen en die prachtige foto’s zie, dan ben ik helemaal verkocht. Heerlijk om zo’n blogjes te lezen en te beginnen dromen over toekomstige reizen!

  2. Merel 24 april, 2015 at 11:32 Beantwoorden

    Het enige nadeel van jouw blog vind ik dat ik er extreem veel zin om te reizen van krijg. En dat ik nooit kan kiezen waar ik nou eigenlijk naartoe wil. Een wishlist samenstellen is door jouw blog eigenlijk praktisch onmogelijk geworden – er is zoveel. Waar ik van de week nog zeker wist dat ik ook eens naar Polen wilde, moet ik nu opeens de hele tijd aan Nepal denken. Wat heb je dit ook weer prachtig geschreven. En nu ik je gisteren eindelijk heb ontmoet komen je woorden nog meer tot leven. <3

  3. Bart Steenbergen 25 april, 2015 at 12:59 Beantwoorden

    Gisteravond deze mooie post gelezen, en vanochtend wakker geworden met het tragische nieuws vanuit Nepal. Je brief geeft mij hoop voor de mensen daar, dat ze genoeg levenskracht hebben om dit te verwerken. Mijn gedachten aan alle families betrokken bij deze ramp, en voor jou in het bijzonder de mensen die je hebt ontmoet tijdens je reis…

  4. Fleur 25 april, 2015 at 15:24 Beantwoorden

    Ik las jouw brief net en kreeg er kippenvel van. Mijn zus zit op dit moment in Kathmandu en we kregen gelukkig vanochtend goed bericht dat alles goed met haar gaat, maar dat maakt de ramp niet minder. Er zijn zo veel mensen die zo veel verloren hebben, echt verschrikkelijk. Onwerkelijk ook, tot het zo dichtbij komt.

    • Laura 25 april, 2015 at 18:04 Beantwoorden

      Ja, bij het moment van plaatsen was dit nog nier gebeurd, het is zo verschrikkelijk. Ik heb nog niet van alle mensen die ik er heb leren kennen bevestiging gehad dat ze veilig zijn. Wat fijn dat je zus ongedeerd is, heftig.

  5. Kimber - Reisgenie 26 april, 2015 at 13:57 Beantwoorden

    Ook hier kippenvel. Ik zag je post al eerder voorbijkomen, maar bewaarde hem voor een rustig moment. Nu dus. En nu lees ik het met zo’n ander gevoel dan dat ik het 2 dagen geleden gelezen zou hebben. Ik kan me bijna niet voorstellen hoe onwerkelijk het voor jou moet zijn, Laura. Ik denk aan alle mensen in Nepal en hoop dat al je vrienden ongedeerd blijken te zijn.

  6. kim 27 april, 2015 at 21:40 Beantwoorden

    ja, Nepal is zo ontzettend prachtig.. zo erg wat er nu gebeurd is.. zo onwerkelijk! Zo vreemd om te bedenken dat alles wat je er gezien hebt nu er misschien niet meer is :(

  7. Marte 29 april, 2015 at 22:55 Beantwoorden

    Prachtig geschreven Laura! Ik ben verbijsterd door het nieuws en de huidige beelden. Mooi en dubbel om jouw woorden en beelden nu te zien, het moet er momenteel zo verschrikkelijk zijn.
    Ik lees deze brief van jou nu “pas” omdat ik toevallig een brief aan Cuba heb geschreven en niet beïnvloed wilde worden hoe een ander, die 10 keer beter kan schrijven, dat nou eigenlijk doet. Mijne is ook puur gevoel, en dat voel ik ook 100 % bij deze brief! MOOI!

  8. Lizet 5 mei, 2015 at 19:51 Beantwoorden

    Wat heb je dit weer prachtig verwoord. Ik weet precies hoe het voelt om een land te hebben dat op je wacht. Dat heb ik nog met zoveel landen. En dan die eerste ontmoeting.. Je bent een soort schilder met woorden, het komt in mijn hoofd echt tot leven. Elk woord en letter en nieuwe penseelstreek. Heel mooi geschreven. :) Het nieuws is echt verschrikkelijk, daarom heb ik ook even gewacht met je brief te lezen. Het lijkt me echt heel moeilijk en dichtbij voor je, maar ik ben blij dat je zelf niet iets later bent gegaan. Ik ga nu snel je tweede brief lezen.

    • Laura 5 mei, 2015 at 20:10 Beantwoorden

      OOOOOOO wat mooi gezegd. Nu heb ik bijna tranen <3 #tweet

      Ja, dat hoor ik nu veel. Iedereen blij dat ik er weer ben, maar ik alleen maar verdriet en terug willen om te helpen.

  9. Lizet 5 mei, 2015 at 20:54 Beantwoorden

    Dat snap ik heel goed. Machteloosheid is een van de naarste gevoelens. Ik denk dat je door middel van zulke mooie woorden (en beelden) al veel helpt, het zal een hoop mensen vast over de streep trekken om te doneren.

  10. Saskia 7 mei, 2015 at 11:03 Beantwoorden

    Wat een mooi geschreven brief en wat voor belachelijk mooie foto’s heb je gemaakt. Ik schrok wel eventjes toen ik je Pashupatinath foto zag, maar het geeft de sfeer daar ook zo ontzettend mooi weer. Ik durfde er zelf geen foto’s te maken, maar deze is echt prachtig.

Post a new comment

Lees ook: