As always I took a backpack with me to the Philippines, but hardly filled with clothing. Instead I brought drawing books, coloring books, pencils, games and bubble blowers. I was going to go help in an orphanage. I had contact with an orphanage on Cebu. A huge orphanage and a large organization. I would go there. It all went differently. A blessing in disguise. We end up at a small, self-sufficient and inspiring orphanage. As if it should have been that way.

We are stuck on Bohol because of the typhoon and we could not get to Cebu. “Tomorrow we are going to an orphanage”, I said. “Did you get that sorted out?”. “No, but there must be one here”, thinking of all the natural disasters that the island has endured. My boyfriend knows me by now and he doesn’t say a thing, so the next day we get a tuktuk. I found a vague description of an orphanage on the internet. The tuktuk driver looks dazed. We drive to where I think it is, and get a flat tire after half an hou. This starts well. We take another tuktuk, and this man does not speak a word of English. I write the name of the orphanage on a piece of paper. We drive, and after a while he starts running back and forth to ask for the place. No one knows it. Really, no one. Me and my ideas. Eventually we end up in the Town Hall where, after a long search and call, we find a landmark. Great. An hour driving back it is. It turns out that the place is near our accommodation. Close to the Bohol Bee Farm you will find the orphanage ‘Shepherds Arms’. A small and self-sufficient orphanage with 25 orphans in the age of three to twenty-one, but a warmer family than you could ever imagine.

We get a warm welcome, but while we get a tour I see no children. It’s Saturday? After being slightly in panic (I want to hug them!) it turns out they are at school. The school has been destroyed by the earthquake for a while and now children have six days of school to catch up the missed lessons. The orphanage has wooden cabins, goats, vegetables, fruits and chickens. They are incredibly self-sufficient. A social worker, two house mothers, a handyman and the bus driver are responsible for the children. They provide mainly for each other. They are building a stone house where all children can sleep, but there is no money. We decide to pick up the children and we take their school bus. They laugh hysterically when they see us, but are shy at first glance. They don’t get visits so often. And suddenly there are two weird, long Dutch persons in their bus. A boy has a guitar, and turns out to play tremendously good. The others are still learning and reading books, and the older girls have gotten a degree today.

At the orphanage the children introduce themselves, and sing a beautiful song for us. They are curious but shy. After we have said they should just play and not worry about us, they dive into the pile of presents we brought them. One is coloring, the other is blowing bubbles while the little girl eats a muffin with a pencil in the same hand and the bubble blower in her other hand. A fantastic sweet boy is lyrical when he sees that there is also a blank sketchbook, and full of passion he begins to draw. The next few hours I don’t see him anymore. His nose is almost touching the paper while he is carrying out the crayons carefully, and a masterpiece appears on his blanc paper. Everyone is enjoying themselves. It touches me. What a beautiful people. The smallest boy of three sits on my lap, and decides to stay there the rest of the day. We are blowing bubbles together, while outside the older girls are dancing in front of my boyfriend. I have a nice conversation with a sixteen year old girl. She is wise. She wants to be teacher, and is fond of books. When I tell her that I write, she is lyrical. But also, she wants a long nose like me. Not a flat one. She wants to be more daring in front of her classroom. She wants to go with me to Netherlands. All of them are so wise, so mature and, in particular, so sincere and open. There are children that can learn a lot from them in Netherlands. Here, they all are brother and sister, they are equal and they are kind to each other. If everyone would be like these children, youth would be a lot nicer these days. The day flies by. It is dark, there is being cooked on fire and it’s almost bedtime. I don’t want to go back. But I have to.

I feel a gentle tap on my back, and I turn around. There is my young artist, holding the sketch book firmly in his arms. “I am so happy with this. It is so nice”, he says gratefully, not realizing that he is the one who gives me gratitude. And that is the most beautiful gift that anyone can give you.

Ik nam een backpack mee naar de Filipijnen, maar deze was nauwelijks gevuld met kleding. Bergen met tekenboeken, kleurboeken, viltstiften, potloden, spelletjes en bellenblaas zorgden voor de nodige kilo’s. Ik was van plan in een weeshuis te gaan helpen. In Nederland had ik contact met een weeshuis op Cebu. Een groot weeshuis met een overkoepelende organisatie. Daar zou ik langsgaan. Het liep anders. Een geluk bij een ongeluk. We komen terecht bij een klein, zelfvoorzienend en inspirerend weeshuis. Alsof het zo had moeten zijn.

We zitten vast op Bohol door de typhoon en gaan Cebu niet meer redden. De boten varen niet. “Morgen gaan we naar een weeshuis”, opper ik. “Heb je dat uitgezocht?”. “Nee, maar er zit heus wel een weeshuis hier”, denkend aan alle natuurrampen die het eiland heeft doorstaan. Mijn vriend weet inmiddels dat hij er niets tegen in kan brengen, dus de volgende dag stap ik op een tuktuk af. Ik heb op internet een vage beschrijving van een weeshuis gevonden, en daar wil ik heen. De tuktuk chauffeur kijkt me verdwaasd aan. We rijden naar waar ik denk dat het is, en krijgen na een half uur een klapband. Dit begint goed. We stappen een andere tuktuk in, en deze beste meneer spreekt geen enkel woord Engels. Ik schrijf de naam van het weeshuis op een papiertje. We rijden, en na een poos stopt hij en begint lichtelijk in paniek heen en weer te rennen om het te vragen bij de bevolking. Niemand kent het. Echt niemand. Uiteindelijk belanden we in het gemeentehuis, waar we na lang zoeken en bellen samen een oriëntatiepunt vinden. Ha. Een uur terug dus. Het blijkt niet eens ver van onze accommodatie te zijn. Vlakbij de Bohol Bee Farm ligt het weeshuis ‘Shepherds Arms’. Een klein en zelfvoorzienend weeshuis met 25 kinderen in de leeftijd van drie tot eenentwintig, maar warmer dan je je ooit kunt voorstellen.

We krijgen een warm welkom, maar terwijl we een rondleiding krijgen zie ik geen enkel kind. Het is toch zaterdag? Na lichtelijke paniek (ik wil kinderen knuffelen!!!) blijken ze op school te zijn. Door de aardbeving is de school een tijd verwoest geweest en nu moeten de kinderen zes dagen naar school om de gemiste tijd in te halen. Het weeshuis heeft houten hutjes, geiten, groente en fruit en kippen. Ze zijn enorm zelfvoorzienend. Een social worker, twee ‘house mothers’, een klusjesman en de buschauffeur zijn verantwoordelijk voor de kinderen. Ze zorgen vooral voor elkaar. Ze zijn bezig met een stenen huis bouwen waar alle kinderen in kunnen slapen, maar er is geen geld. We besluiten de kinderen op te halen met de schoolbus. Ze zijn hysterisch aan het lachen als ze ons zien, maar komen verlegen bij ons in de bus zitten. Ze krijgen niet zo vaak bezoek. En dan komen er twee van die rare, lange Nederlanders langs. Een jongen heeft een gitaar bij zich, en blijkt enorm goed te kunnen pingelen. De ander leert stug door. De oudere meisjes hebben een diploma gekregen vandaag.

In het weeshuis stellen de kinderen zich voor, en zingen een prachtig lied voor ons. Ze zijn nieuwsgierig, maar verlegen. Nadat we hebben gezegd dat ze gewoon lekker mogen spelen, duiken ze op de meegebrachte cadeautjes. De één kleurt, de ander blaast bellen terwijl het kleine meisje een door ons meegebrachte muffin eet met een potloot in dezelfde hand en de bellenblaas stevig omklemd door de vingers van haar andere hand. Een fantastisch lieve jongen is lyrisch als hij ziet dat er ook een leeg schetsboek bij zit, en begint vol passie te tekenen. De komende uren zie ik hem niet meer. Zijn neus op het papier, de kleurpotloden zorgvuldig ordenend en er verschijnt langzaam een meesterwerkje op zijn witte vel. Iedereen geniet. Het raakt me. Wat een mooie mensen. De kleinste jongen van drie zit op mijn schoot, en besluit daar de rest van de dag niet meer af te komen. Samen blazen we bellen, terwijl buiten de oudere meiden aan het dansen zijn voor vriendlief. Ik heb een mooi gesprek met een meisje van zestien. Wijs. Ze wil juf worden, en is dol op boeken. Als ik vertel dat ik schrijf, is ze lyrisch. Maar ook wil ze een lange neus zoals ik heb, en geen platte. Wil ze meer durven voor de klas. Wil ze met me mee naar Nederland. Ik vind ze allemaal zo wijs, zo volwassen en vooral zo oprecht en open. Daar kunnen de kinderen in Nederland nog veel van leren. Hier zijn ze allemaal broer en zus, zijn ze gelijk en zijn ze lief voor elkaar. Als iedereen zo zou zijn als deze kinderen, zou de jeugd er een stuk mooier uitzien. De dag vliegt voorbij. Ik geniet zichtbaar, en ik wil ze het liefst allemaal mee naar huis nemen. Het wordt donker, er wordt gekookt op een houtvuur en het is bijna bedtijd. Ik wil niet terug.

Ik voel zachtjes een vinger op mijn rug tikken, en ik draai me om. Daar staat mijn kleine artiest, met het schetsboek stevig in zijn armen. “I am so happy with this. It is so nice”, zegt hij dankbaar, niet beseffend dat hij degene is die míj het gevoel van dankbaarheid schenkt. En dat is het mooiste cadeau dat iemand je kan geven.