Palawan. Of all islands I have seen in the Philippines, I’m most impressed by Palawan. Here, I truly realize how insanely beautiful, untouched and pure this country is. We start (and end) in the capital city of Palawan: Puerto Princesa. It’s just a small city. We spend the night at Subli Cottages. Amazing shacks situated peacefully and owned by a heartwarming woman.

Puerto Princesa is very, very hot and I’m glad we travel for beautiful Port Barton immediately. When we (after a crazy trip to mesmerizing El Nido) travel back, we still have a day and a half in Puerto Princesa. We decide to rent a scooter and explore the area. We visit the ‘open’ prison. Truly a bizarre experience. The Iwahig Prison and Penal Farm is an open prison. The ‘minimum’ prisoners walk around freely but won’t even think of escaping. After years of being locked up, this is their the last part of their sentence. Many even remain living there because they have nothing to go back for. The prisoners are here for violent cases such as mass murder and rape. There is ‘medium security’ as well. They are able to walk around a few hours a day. The ‘maximum security ‘ prisoners are under lock and key the first years, but moving pretty quickly to medium security. We, of course, end up directly at the front door of the maximum security and there is only one open gate that separates us from the people there. We talk to them, shake hands, give them cigarettes (I didn’t have the feeling we could have NOT do that) but I admit…it is quite scary. After driving around in the prison (you can seriously get lost) we see a very cool, old American building. Some prisoners call us from out of the window. Shall we….Sure. I walk inside. Blame it on my open heart and open mind. In here, all kinds of prisoners are walking around. Talking, fighting, doing push ups, dancing…Security is nowhere to be found. I get to talk to them, and hear the most bizarre stories. The one does not stop complimenting about how I look, the other doesn’t leave my side because he wants to be my bodyguard and the third shows his tattoo’s: they stand for the amount of people he killed. “I killed three”, says my bodyguard. “I’VE MURDERED FIVE!”, grins the other one. The fourth says I remind him of his Spanish girlfriend (?!). After taking too many pictures with their phones (I don’t want to know what they are going to do with it) I feel I have to go. They are very affectionate now, and the stories no less violently. Check my uncomfortable grin. It is, again, a bizarre experience.

The next day we go for an island tour at Honda Bay. No succes. This is nothing after we’ve explored the incredibly beautiful El Nido and all its uninhabited islands. The islands here are touristy, and it turns out that everyone in the Philippines go to Puerto Princesa and Honda Bay during holidays. However, no Filipino I have spoken to has been in El Nido. What a shame. Puerto Princesa itself is noisy, and above all, still very hot. We spend the rest of the evening at the harbour with its many food courts, and enjoy a cold San Miguel. The last one. In a few hours we will fly to Manila, where we spend our last night in the prestigious Dusit Thani. Our room is a ballroom. If you love luxury and total closure of the busy, chaotic and violent Manila, this is a good starting point. The view is amazing.

Palawan, you are stunning. Although this seems the end, two blogposts are still coming up about El Nido, the hundreds of small islands and the beaches around El Nido. Wait and see.

Subli Cottages, Puerto Princesa

Dusit Thani, Manila

Palawan. Het eiland waar ik het meest van onder de indruk ben in de Filipijnen. Hier besef ik pas echt hoe waanzinnig mooi, ongerept en puur dit land is. We beginnen (en eindigen) in de hoofdstad: Puerto Princesa. Het is niet meer dan een klein stadje. We overnachten bij Subli Cottages. Prima hutjes op een heerlijk rustige plek en een hartverwarmende, trotse eigenaresse.

Puerto Princesa is vooral heel erg heet, de toeters galmen ‘s nachts nog door mijn hoofd en ik ben blij dat we direct verder reizen naar het prachtige Port Barton. Wanneer we vervolgens, na een waanzinnige tocht richting El Nido, terugreizen hebben we nog anderhalve dag in Puerto Princesa. We besluiten een scooter te huren en de omgeving te verkennen. We gaan op zoek naar de open gevangenis. Werkelijk een bizarre ervaring. De voordeur van deze Iwahig Prison and Penal Farm staat gewoon open. De ‘minimum’ gevangenen lopen er, na jarenlang vastgezeten te hebben, vrij rond en zitten het laatste gedeelte van hun straf uit. Velen blijven zelfs op het land wonen omdat ze niets hebben om naar terug te gaan. De gevangenen hier zitten voor heftige zaken zoals (massa)moord en verkrachting. De ‘maximum security’ gevangenen zitten de eerste jaren wel achter slot en grendel, maar verplaatsen vrij snel. Wij belanden natuurlijk direct bij de voordeur van de maximum security en er is slechts een open hek dat ons scheidt van deze gevangenen. We praten met ze, schudden handjes, maar ik geef toe…spannend is het wel. Na even rondgereden te hebben op het land (je kunt er serieus verdwalen) zien we een ontzettend gaaf, oud Amerikaans gebouw waar wat gevangenen ons vanuit het raam roepen. Zullen we…Zullen we niet…Ik stap naar binnen. Iets met een open hart en open geest reizen. Binnen lopen er gevangenen rond. Er is nergens beveiliging of security te vinden. Ik raak aan de praat met ze en hoor de meest bizarre verhalen. Vriendlief loopt ondertussen met iemand mee om zijn work-out te filmen. De één houdt niet op over hoe ik eruit zie, de ander wijkt niet van mijn zijde omdat hij mijn bodyguard wil zijn en de derde laat zijn tattoo’s zien: ze staan voor de hoeveelheid mensen hij heeft vermoord. “Ik heb er drie vermoord”, zegt mijn bodyguard. “IK HEB ER VIJF VERMOORD!”, grijnst de rechter trots. De vierde zegt dat ik op zijn Spaanse (?!) vriendin lijk. Nadat ik iets te vaak op de (telefoon)foto wordt gezet -ik wil niet weten wat ze er mee gaan doen- hou ik het voor gezien. Ze worden erg aanhankelijk nu, en de verhalen worden er niet minder heftig op. Je ziet het aan mijn ongemakkelijke grijns. Het is, nogmaals, een bizarre ervaring. Goed, kan ik die ook weer van mijn lijstje strepen.

De volgende dag doen we een eiland tour door Honda Bay. Valt dit even tegen nadat we het waanzinnig mooie El Nido en al haar onbewoonde eilandjes hebben ontdekt. De eilanden zijn volgebouwd en het blijkt dat iedereen in de Filipijnen tijdens vakanties naar Puerto Princesa en Honda Bay afreist. Heel druk. Wat een verschil met El Nido. Echter, geen enkele Filipino die ik spreek is in El Nido geweest. Des te fijner, want El Nido bleek een ongerept paradijs. Het hoogtepunt tijdens de boottocht door Honda Bay zijn de vele zeesterren. Puerto Princesa zelf is lawaaierig en vooral ontzettend heet. We spenderen de rest van de avond in de haven met haar vele foodcourts en genieten van een koude San Miguel. De laatste. Die avond vliegen we door naar Manila, waar we overnachten in het prestigieuze Dusit Thani. Onze kamer is een balzaal, deze uitnodiging had ik niet verwacht. Voor op en top luxe en totale afsluiting van het drukke, chaotische en heftige Manila is dit een goede uitvalsbasis. Het uitzicht is er machtig mooi.

Palawan, je bent stunning. Al lijkt dit het einde, er komen nog twee artikelen over El Nido: verhalen over de honderden kleine eilandjes en de stranden in de buurt. Wait and see.

Subli Cottages, Puerto Princesa

Dusit Thani, Manila