Port Barton. Een niet-toeristische parel op het eiland Palawan. Het is een klein vissersdorp gelegen aan een afgelegen baai aan de westkust. Het is ontzettend ongerept en lastig bereikbaar, maar de moeite dubbel en dwars waard.

Na een lange en pittige lokale bustocht vanuit Puerto Princesa, waarbij we klem zitten tussen rijstzakken, hanen, varkens, kinderen en locals, komen we aan bij ‘the junction’. Een soort kruispunt met een typisch Aziatisch stalletje en een paar motoren en tricycles die staan te wachten tot ze een rit krijgen. We zijn de enige die de bus uit stappen, en de motormuizen rennen naar ons toe. We weten dat het een pittige tocht is naar Port Barton (dwars door de hoge jungle) maar ze vragen veel te veel. We weigeren, lopen het zandpad op richting Port Barton en doen alsof we dit stuk gaan lopen. Wanneer we uit beeld verdwijnen, horen we een tricycle achter ons aan zoeven om ons toch maar mee te nemen voor het bedrag dat locals ook betalen.

Anderhalf uur later ben ik blij dat ik nog leef. De jungletocht is enorm pittig met zo’n zwakke tricycle en de afgrond heeft me vervaarlijk toegegrijnsd. Met moeite komen we aan in Port Barton, en ik besef me direct dat dit de ellende dubbel en dwars waard is. Het is alsof de rust me direct vastklampt, me zachtjes lieve woordjes toefluistert en niet van plan is om mijn hand los te laten. Port Barton bestaat uit een verlaten strand aan een baai vol vissersbootjes, omgeven door jungle en palmbomen. De enige weg om hier te komen is door deze jungle. Het kleine dorp bestaat uit hutjes, zandwegen en her en der een rijstveld. Palmbomen domineren het zicht, slangen schieten weg en de jungle probeert het dorp te overwoekeren. Een plek waar niets is maar waar de mensen open en gelukkig zijn, waar de kinderen zich laten vervoeren op een houten schot voortgetrokken door waterbuffels, waar je gewoon simpelweg jezelf bent – en niets meer dan dat hoeft te zijn. Er is geen internet en als je geluk hebt is er soms eventjes stroom. Geen mens te bekennen. De jungle omarmt het strand en rijst tot grote hoogte en het voelt alsof ik terecht kom in een geheime oase dat hier niet hoort, maar is.

We vinden een hutje op het strand en blijven hier langer dan gepland. Ik doe niets meer dan wandelen, schelpen zoeken en lezen op het strand. Vriendlief verrast me en verstopt onbewerkte parels voor me in een oester onder water, ik vind de meest mooie schelpen en ik besef dat wij hier wij zijn. Het is geen tropisch paradijs zoals in de boekjes, hier is het water minder blauw dan de zee die we in de Filipijnen hebben leren kennen en door de vele kwallen kunnen we er niet zwemmen. Het strand is ook minder wit dan in andere hoeken van Palawan, maar het is perfect. Voor ons is dit geluk. Rust heerst en ze houdt nog steeds mijn hand vast. Het is een puur paradijs, een lokale oase met prachtige zonsondergangen. En puppies. Dat ook.

Ik ben blij dat ik deze plek in al haar rust heb mogen meemaken. Ze zijn druk bezig om het zandpad en opeenvolgende junglepad te veranderen in een normale weg, zodat Port Barton bereikbaar wordt. Jammer hoor. Op zoek naar nieuwe onontdekte paradijsjes.