Port Barton. An absolutely non-touristic pearl on the island of Palawan. It is a small fishing village situated on a secluded bay on the west coast. It is untouched and almost inaccessible, but well worth the journey.

After a long local bus trip from Puerto Princesa (take enough cash with you when you travel through Palawan, Puerto Princesa is the only place with an ATM) in which we are cramped between rice bags, pigs, kids and locals and about fifty man climbing on the roof, we arrive at ‘the junction’. A kind of intersection with a typical Asian stall, a few motorcycles and tricycles who are waiting until they get a ride. We are the only ones who are there, and the drivers race toward us. We know it’s a heavy journey to Port Barton (right through the jungle) but they are asking way too much. We refuse, walk the sandy path towards Port Barton and pretend that we are going to walk all the way. When we disappear in the horizon, we hear a tricycle behind us that takes us anyway but for the amount that locals pay as well. Well done.

An hour and a half later I’m glad I’m alive. The jungle journey is terrible with such a weak tricycle and the ravine keeps laughing mean at me. We finally arrive in Port Barton, and immediately I realize that this is worth the misery. It’s as if the rest herself is hugging me, while whispering soft and sweet words in my ear and she has no intention to let go of my hand. And heart. Port Barton consists of a deserted beach in a bay full of fishing boats, surrounded by jungle and palm trees. The only way to get here is through this jungle. The small village consists of shacks, dirt roads and some rice fields. Pineapples grow everywhere, snakes cross the road and the jungle is trying to overgrow the village. A place that has actually nothing but where people are open and happy, where children transport themselves on a wooden shot pulled by their water buffalo, where you just can be yourself – and be nothing more than that. There is no internet and if you are lucky, sometimes there is electricity but in fact you don’t need it. No tourists in sight. The jungle embraces the beach and rises to high altitude and it feels like I’ve ended up in a secret oasis that doesn’t belong here, but just is.

We find a little shack on the beach and stay more days than planned. I am doing nothing more than walking, seeking shells and reading on the beach. My love surprises me and hid pearls in an oyster in the water, I find the most beautiful shells and I realize that here, we are exactly who we are. It is not a tropical paradise as in the books, here the water is less blue than the sea that we have come to know in the Philippines and because of the many jellyfish we can not swim. The beach is also less white than in other corners of Palawan, but it’s just…perfect. For us, this is happiness. There are no people. There is rest and she is still holding my hand. It is a pure paradise, a local haven with beautiful sunsets. And puppies. Puppies too.

I’m glad I have been able to experience this place in all its peace. They are busy trying to turn the dirt and successive jungle trail into a normal road. Too bad though. Well, I keep on searching for new undiscovered paradises.

Port Barton. Een niet-toeristische parel op het eiland Palawan. Het is een klein vissersdorp gelegen aan een afgelegen baai aan de westkust. Het is ontzettend ongerept en lastig bereikbaar, maar de moeite dubbel en dwars waard.

Na een lange en pittige lokale bustocht vanuit Puerto Princesa, waarbij we klem zitten tussen rijstzakken, hanen, varkens, kinderen en locals, komen we aan bij ‘the junction’. Een soort kruispunt met een typisch Aziatisch stalletje en een paar motoren en tricycles die staan te wachten tot ze een rit krijgen. We zijn de enige die de bus uit stappen, en de motormuizen rennen naar ons toe. We weten dat het een pittige tocht is naar Port Barton (dwars door de hoge jungle) maar ze vragen veel te veel. We weigeren, lopen het zandpad op richting Port Barton en doen alsof we dit stuk gaan lopen. Wanneer we uit beeld verdwijnen, horen we een tricycle achter ons aan zoeven om ons toch maar mee te nemen voor het bedrag dat locals ook betalen.

Anderhalf uur later ben ik blij dat ik nog leef. De jungletocht is enorm pittig met zo’n zwakke tricycle en de afgrond heeft me vervaarlijk toegegrijnsd. Met moeite komen we aan in Port Barton, en ik besef me direct dat dit de ellende dubbel en dwars waard is. Het is alsof de rust me direct vastklampt, me zachtjes lieve woordjes toefluistert en niet van plan is om mijn hand los te laten. Port Barton bestaat uit een verlaten strand aan een baai vol vissersbootjes, omgeven door jungle en palmbomen. De enige weg om hier te komen is door deze jungle. Het kleine dorp bestaat uit hutjes, zandwegen en her en der een rijstveld. Palmbomen domineren het zicht, slangen schieten weg en de jungle probeert het dorp te overwoekeren. Een plek waar niets is maar waar de mensen open en gelukkig zijn, waar de kinderen zich laten vervoeren op een houten schot voortgetrokken door waterbuffels, waar je gewoon simpelweg jezelf bent – en niets meer dan dat hoeft te zijn. Er is geen internet en als je geluk hebt is er soms eventjes stroom. Geen mens te bekennen. De jungle omarmt het strand en rijst tot grote hoogte en het voelt alsof ik terecht kom in een geheime oase dat hier niet hoort, maar is.

We vinden een hutje op het strand en blijven hier langer dan gepland. Ik doe niets meer dan wandelen, schelpen zoeken en lezen op het strand. Vriendlief verrast me en verstopt onbewerkte parels voor me in een oester onder water, ik vind de meest mooie schelpen en ik besef dat wij hier wij zijn. Het is geen tropisch paradijs zoals in de boekjes, hier is het water minder blauw dan de zee die we in de Filipijnen hebben leren kennen en door de vele kwallen kunnen we er niet zwemmen. Het strand is ook minder wit dan in andere hoeken van Palawan, maar het is perfect. Voor ons is dit geluk. Rust heerst en ze houdt nog steeds mijn hand vast. Het is een puur paradijs, een lokale oase met prachtige zonsondergangen. En puppies. Dat ook.

Ik ben blij dat ik deze plek in al haar rust heb mogen meemaken. Ze zijn druk bezig om het zandpad en opeenvolgende junglepad te veranderen in een normale weg, zodat Port Barton bereikbaar wordt. Jammer hoor. Op zoek naar nieuwe onontdekte paradijsjes.