Af en toe neem ik een duik in mijn archief. Vorig jaar schreef ik onderstaande woorden. Vandaag herhaal ik het nog eens. Zoals jullie weten reis ik wanneer ik kan. Voor alle reisjes spaar en werk ik hard. Reizen is het mooiste dat er is. Het maakt je mijns inziens een compleet ander mens. Ik ben vier keer voor langere tijd (half jaar of langer) naar het buitenland vertrokken en dat begon al op jonge leeftijd (krap 18). Heeft het me veranderd? Ja. Positief? Ik vind van wel. Ik heb verschillende andere culturen mogen proeven tijdens mijn backpack reizen en buitenlandse avonturen. En dat neem je mee naar huis. Voor mij is reizen geen vlucht. Ook is het geen zoektocht naar iets ondefinieerbaars. Voor mij is het een way of life.

Wat heb ik daar nou van geleerd? En waarom wil ik dat zo graag mee geven aan anderen? Ik vind het zo zonde als je een buitenlandse kans laat schieten. Al is het maar om een andere cultuur te leren kennen, te zien en te proeven. Om je eigen wereld een beetje te vergroten. Al is het maar om jezelf tegen te komen. Op welke leeftijd dan ook. Natuurlijk kan het dat je reizen gewoon echt niet leuk vindt. Dat kan. Maar is het uit angst voor het onbekende, heimwee of de stap niet durven zetten? Of wil je gewoon echt in je veilige bubbel blijven? Met alle respect, begrijp me niet verkeerd. Maar veel mensen willen wel en denken niet te kunnen. Durf te dromen, durf uit je comfort zone te stappen. Wees niet bang. Het is mooi en het vormt je.

Reizen maakt net zoals schrijven mijn hoofd leeg en mijn hart des te voller. Tijdens mijn werkervaringen in het buitenland leerde ik op eigen benen te staan. Zag ik de verschillen in hiërarchie per cultuur. Leerde ik mezelf te zijn, want mezelf zijn is goed genoeg. Tijdens mijn studie, reizen en vrijwilligerswerk in Afrika leerde ik de tegenstrijdigheden van het leven kennen. Hard en zacht, puur en rauw, heftig en mooi. Tijdens mijn backpack reizen hetzelfde. Leerde ik de mens kennen, in al haar puurste vorm. Kwam ik steeds een stukje anders terug. Ik ben op mijn reizen in dorpen geweest waar geld niet bestaat, en ik vond het de mooiste plaatsen ter wereld. Een geit, een groentetuintje en een dakje boven je hoofd. Totaal niet van deze cultuur. Maar wat waren die mensen puur. Prachtig. Aan die levensstijl zou ik inmiddels niet meer kunnen wennen, denk ik. Maar ik ben er ergens wel jaloers op.

En ja, ik heb ook hele nare dingen gezien. Ik ben geen pretreiziger. Ik wil de wereld zien. Vooral tijdens mijn reizen door Azië en het vrijwilligerswerk dat ik deed in Afrika heb ik een harde wereld gezien. Dat nare waar mensen een beetje bang voor zijn. Soms hun kop voor in het zand steken. Armoede, honger, dood, pijn, dierenleed, mensenleed. Een miezerig waterstraaltje waar tachtig families het mee moeten doen. Kindertjes die worden ingezet om te gaan bedelen. Nachtenlang. Stervende mensen die als laatste poging voor de auto springen. Krotten. Bedelaars. Kinderen die hun ouders nooit hebben gekend, hun geboortedatum niet weten, hun naam niet kennen. Mens en dier die verschrikkelijke dingen hebben meegemaakt.

Maar ook dit vormt je. Als je dit met eigen ogen ziet leer je dankbaar te zijn. Het grote cultuurverschil maar toch één en dezelfde mens zijn. Het maakt je sterk en bewust van de wereld waar we in leven. Het maakt je oprechter. Wijzer. En vooral heel erg dankbaar. Zeker wanneer je ziet hoe dankbaar de mens zelf kan zijn. Vel over been en toch altijd een vrolijke indruk achterlatend, giebelend en lachend. De blik in de ogen van het weesjongetje dat niet meer uit mijn armen gehaald wilde worden. Alsof hij de hele wereld al heeft gezien. En is dit eigenlijk ook niet zo? Al houd je maar voor even zo’n kindje vast met alle liefde en hoop die je het wilt geven, dan heb je al iets betekend in deze wereld. Is dat niet wat we eigenlijk allemaal willen?

Dus reizen brengt me hoop. Zelfstandigheid. Dankbaarheid. Geluk. Inzicht. Begrip. Positiviteit. Flexibiliteit. Waardering. Het laat me de wereld zien. En vooral leert het me de wereld te zijn.