Ik nip aan mijn witte wijn en strek mijn nek om de warmte van dit prille zonnetje op te vangen. Ik doe één oog open en zie hem net zo genieten. Wat is het fijn, zo. En wat heb ik deze rust gemist. Dit weekend was fijn. Daar heb ik niet eens een vakantie voor nodig. Ik at vorige week met blogvriendin Chantal en ze merkt op dat ze verbaasd is over de rust die ik nu heb, zowel om mezelf heen als in deze blogwereld. Dat is wel eens anders geweest, dat weten jullie ook. Maar wat ben ik momenteel een blij mens.

Tijd om even bij te kletsen. De laatste keer is te lang geleden.

De conclusie na mijn hartverhaaltjes
Vorig jaar koos ik er voor om, na het vele delen van mijn ziel in de Stories from the Heart, geen business van What About Her te maken. Mede dankzij jullie lieve woorden, die me weer lieten beseffen waarom ik schrijf. Ik blog al 12 jaar, als het niet langer is, en heb in 2012 mijn baan als hotel- en restaurant manager opgezegd om eens tijd te nemen voor mijn hart. What About Her ging in die tijd (en gaat eigenlijk nog steeds) als een speer. Ik heb twee jaar full-time kunnen bloggen en er zelfs, ondanks mijn strikte keuzes om niet te commercieel te willen zijn, van kunnen leven. Het was een echte I’ve had it all-periode. Jullie hebben het allemaal meegekregen. Bladen stonden vol met mijn hoofd. Elke dag kreeg ik reizen aangeboden naar alle uithoeken van de wereld. Ik sprak op events. Mijn pakketbezorger werkte overuren. Iedere week stapte ik weer in het vliegtuig. Ik huppelde rond op de meest mooie plekken op aarde. Ik werd (en word) herkend op straat, begaf me in hippe kringen, mensen kregen een mening over me. En zoals het nu klinkt, zo voelde ik me ook. Het voelde niet goed, hoe gek dat misschien ook klinkt. Want hoeveel mensen dromen er nou niet van zo’n baan?

Ik had andere keuzes kunnen maken. Keuzes waardoor What About Her een groot commercieel platform zou kunnen worden, ik bakken met geld had kunnen verdienen en What About Her écht mijn core business had kunnen zijn. In die tijd was dit het ook, ik leefde er tenslotte minimaal van, maar het voelde niet zo. Dat wisten jullie al. Mijn hobby bleek opeens mijn full time baan. Ik kon zelfs niet meer genieten van de reizen die ik maakte, want om de week voor slechts een paar dagen naar de andere kant van de wereld vliegen in opdracht is zwaar. Dat wisten jullie misschien nog niet. Ik heb vaak te vermoeid mijn koffer weer gepakt en ongelukkig op een mooi strand gezeten. Ik zei vaker nee dan ja, maar ook keuzes overwegen is zwaar. Sterk blijven staan is zwaar. Ik besloot mijn hart te volgen en nam een stagiaire aan om mijn communicatiebureau Cloudshaped nieuw leven in te blazen.

Jullie kregen mijn hersenspinsels mee, de twijfels over deze periode, de keuzes die ik moest maken, het te veel willen doen. Ik wil niet al mijn brood uit mijn kindje halen. Ik wil niet dat dat móet omdat ik anders mijn huur niet kan betalen. Ik wil niet meer voor vijf dagen naar de andere kant van de wereld vliegen, hoezeer ik ook van reizen hou. Ik wil niet constant de strijd aangaan. Ik wil me niet meer druk maken om wat anderen zeggen of doen. Ik wil me niet meer verdedigen. Ik wil me niet zo laten meeslepen door deze wereld. Ook daar schreef ik veel over. Kijkjes in mijn hoofd. Persoonlijk, maar eerlijk. En wat ben ik blij dat ik deze keuze heb gemaakt, dat besefte ik me in Zuid-Afrika des te meer. Eye openers. Wat voor de één een droombaan is gaf mij geen voldoening. Ik ben trots hoor, dat wat ik heb bereikt voelt goed, maar zo is het goed.

Hoe het nu gaat?
Ik voel me rustiger dan ooit, en wat gaat het goed! Mijn communicatiebureau loopt heel goed. Ik zit er zelfs aan te denken om iemand in te huren. Ik werk aan hele fijne opdrachten voor verschillende opdrachtgevers. Zo doe ik alle online content, marketing en social media voor zowel een bekend magazine als evenementen van de Jaarbeurs, komen er toffe campagnes aan en heb ik een hoop losse opdrachten. Met What About Her gaat het ook nog steeds fantastisch, maar vooral omdat ik me er nu goed bij voel. Het is oké. Er ligt geen druk meer op, want het blijft goed gaan. Ik maak me niet, of minder, druk om anderen. Schrijf soms ook gewoon even niet, terwijl ik nog zoveel te vertellen heb. Ben minder online te vinden wanneer het niet hoeft.

Nog steeds ga ik op persreizen, maar ik maak andere keuzes. Ik ga vrijwel niet meer mee met groepsreizen, reis zelf naar de oorden die ik wil ontdekken of pitch op eigen initiatief reizen met vrijheid. Verre uitnodigingen voor een paar dagen sla ik af of ik plak er zelf een week aan vast, omdat ik dat wil. Ik wil naar Namibië en boek een ticket. Zoals het ‘t fijnst is. Zoals het altijd al is geweest. Het waren fantastische jaren en reizen, maar dit past mij beter. Persreizen op mijn manier en reizen voor mijzelf. De advertorials en opdrachten die wel interessant en waardevol lijken nu juist steeds meer binnen te stromen. Alsof iedereen het nu wat meer begrijpt. Op mijn manier. Het is fijn zo. Heel heel heel druk, maar fijn. Ik haal inspiratie uit de honderd verschillende dingen die ik doe voor de andere honderd dingen die ik doe en dat komt iedereen ten goede.

En verder?
Het gaat goed. Ik ben Laura, en daar ben ik trots op. Ik ben een blij mens en probeer zo mooi mogelijk te leven. Want wat is het leven mooi hè? Ondanks zwarte wolken en diepe dalen. Daardoor ben ik juist de zonneschijn meer gaan waarderen. Ik blijf een twijfelkont. Ik blijf ook onzeker, al verdwijnt dat meer en meer met de jaren (jongens, 28!) en de dingen die ik doe. Ik blijf hoog-sensitief en soms ietwat emotioneel, maar dat stukje heb ik geaccepteerd. Ik haal het geluk ook uit de kleine dingen en voel me heel fijn. Ik heb gelukkig ook nog genoeg te vertellen. Er komen nog genoeg mooie reizen en campagnes aan, ik heb het druk met mijn Cloudshaped opdrachten én ik geniet van het zijn. Gewoon, zijn. Het zijn in het nu, het thuis zijn, het ongedwongen op reis zijn, het samen zijn. Alles voelt anders. Gek, niet?

Vrijdag vertrek ik naar Lissabon. Vervolgens spendeer ik twee weekenden in Nederland (Nijmegen en Limburg dan wel) en begin mei ontdek ik Ierland. Vervolgens vertrek ik naar Slovenië en in juni ga ik naar Namibië. De rest van het jaar staat open. Er zijn genoeg opties en ik heb al legio verre persreizen afgeslagen. Ik wil niet te ver vooruit denken. Ik wil zelf bedenken waar ik tegen die tijd naar verlang. Zo wil ik terug naar Ijsland, en naar Nepal. Het is goed zo. En dat is heerlijk. Er dwalen woorden over het leven, over voorgaande reizen, over reizen waar ik nog helemaal niet over verteld heb, over Japan, Thailand, over Zuid-Afrika, over Marrakech, over mijn liefde voor al het moois dat de aarde ons biedt, over zelfontplooiing, over kleuren en huizen en liefde door mijn hoofd. Genoeg te vertellen. Er komen nog films over Japan, Zuid-Afrika, nog meer Nepal, alles dat ik nog wil delen. Genoeg te laten zien. En genoeg oren om mee te luisteren naar jullie. Hopelijk vinden jullie het hier ook nog net zo fijn. Ik vind jullie allemaal zo lief. De berichtjes, de comments, de mails, daar doe ik het voor. Bedankt voor het er altijd zijn.

Hoe is het met jullie?