PERSONAL / A story from the heart pt. III

123

Het is hier de afgelopen week (weken?) wat stiller geweest. Dat klopt. Dat heeft enerzijds te maken met het feit dat ik in Taiwan een typhoon aan het ontvluchten was, anderzijds met het feit dat ik die maand nodig had om even afstand te doen van de blogwereld én het fijne feitje dat ik een hele leuke maar drukke nieuwe opdracht binnen heb. Ik had een maand zonder reizen gepland om alle achterstand bij te werken en weer met een glimlach aan What About Her te kunnen werken, maar ik merkte dat ik het juist even fijn vond om de wijde wereld in te duiken zonder toetsenbord, telefoon en verplichtingen.

 
Ik hou met heel mijn hart van wat ik doe. Dat zal nooit veranderen. Het schrijven, het delen en de interactie met jullie vind ik het allermooiste dat er is. Het belangrijkste vind ik dat ik mijn woorden kan delen met de hele wereld, dat ik mensen kan inspireren en dat jullie er zijn. De vele lieve reacties, comments, mails. Daar doe ik het voor. Voor het wereldje iets minder. Ik vind het lastig navigeren. Ik schreef er al eens over. En vervolgens nog eens, toen ik de keuze maakte om meer te willen doen. Het was een goede keuze, maar nog steeds merk ik dat ik me soms zo opgejaagd voel. En waarom? Het gaat fantastisch goed. Ondanks dat ik het even rustig aan heb gedaan schieten mijn cijfers nog steeds omhoog (al doet dat me echt niet zoveel, ik krijg een hekel aan het woord cijfers) en krijg ik de meest leuke opdrachten en uitnodigingen. Maar op dit moment sla ik ze allemaal even af. Dat is het juist, denk ik. What About Her is nog steeds mijn fulltime baan (en dat is fijn) en ik blijf bij mijn standpunt dat wanneer je van je hobby je werk hebt gemaakt, dat niet betekent dat het je hobby niet meer is. Ik blijf dit doen, het is een deel van mijn leven. Maar soms…voel ik me zo opgejaagd. Eerst sluimerend, inmiddels hard. Zelfs op reis. Alles ‘moet’. Ik kan niet meer 100% genieten. En dat is voor mij de druppel. Het blijft een schreeuwerig wereldje en ik blijf de underdog. Ik wil het niet moeilijk vinden maar dat vind ik wel. Moet ik echt alles vastleggen? Moet ik ook gaan vloggen? Moet ik ook om de haverklap mijlpalen gaan delen via social media? Gooien met cijfers en successen? Me storten op groeien? Moet ik ook blijven roepen dat het zo goed gaat? Moet ik een nieuwe filmstijl ontwikkelen omdat mijn filmstijl over wordt genomen? Moet ik nu iets nieuws verzinnen? Moet ik daar iets van zeggen? Moet ik ook delen dat ik wekelijks leuke reisuitnodigingen krijg ondanks dat ik ze bijna allemaal afsla? Moet ik toch dat boek gaan uitgeven? Me totaal de populariteit in framen? Instagram volgers kopen? No way. Waarom kijken bedrijven soms niet verder? Waarom begrijpen veel bedrijven sowieso de waarde van goede content niet? Waar bestaat dit wereldje nog uit? De kromheid maakt me af en toe verdrietig. Het frustreert me.
 
Inmiddels besef ik me dat ik mijn geluk wel uit What About Her kan halen, maar niet uit de rollercoaster waar je zonder pardon in wordt gezet en vervolgens tientallen keren over de kop gaat zonder adem te kunnen halen. Ik maak me veel te veel druk. Doe ik het wel goed? Doe ik wel genoeg? Natuurlijk doet het me goed dat ik veel lezers en veel interactie heb, dat ik mensen schijn te raken, dat ik de wereld over mag reizen als werk, dat ik in inmiddels veertien magazines sta, mag spreken op events, dat mijn woorden gelezen worden. Natuurlijk is dat fijn, ik leg tenslotte mijn ziel en zaligheid in What About Her. Maar ik kan dat moeilijk uiten. Ik heb een hekel aan framing. Dankbaar, dat ben ik wel. Ontzettend. Ik heb veel ambities. Ik werk met alle liefde hard voor zowel What About Her als eigen opdrachtgevers, Cloudshaped en andere schrijfopdrachten. Maar ik ben ook hooggevoelig. Dingen raken me soms meer dan ik zou willen. Ik ben een twijfelaar. Onzeker. Verwonder me vaak. Ik zou zoveel lieve bloggers nog beter willen leren kennen, anderzijds wil ik af en toe wegrennen van dit wereldje en zie ik de scheidingslijn niet altijd. Ik heb twee jaar (net) kunnen leven van mijn blog door de keuzes die ik heb gemaakt. Ik kan bijvoorbeeld goed geld verdienen met banners maar deze weiger ik. Ik bén What About Her. Ik mocht een boek uitgeven maar koos voor mijn eigen ideeën. Ik neem niet klakkeloos elke uitnodiging aan. Ik hoef geen successen te delen, het enige dat ik wil delen zijn mooie verhalen. Door mijn eigen verwonderingen, irritaties en twijfels nam ik onbewust afstand. Ik lees niet meer zoveel blogs als ik zou willen. En dat maakt me dan weer verdrietig. Er zijn zoveel prachtblogs. Ik loop achter met mijn mail. Ik kijk niet zo vaak meer op social media. Ik reageer (te) weinig op al die blogs die ik fantastisch leuk vind. Ik meng me nergens meer in. Ik ben moe. Het slokt me soms op. Ik neem even adem. Dit keer twee maanden rust. Niet hier. Hier zullen de woorden weer gaan vloeien. Maar daar. Mijn wervelwind.

 
Ik laat mijn verwonderingen los. Ik wil me niet laten beïnvloeden door alles dat mogelijk lijkt te zijn en me niet frustreren over alles dat niet mogelijk lijkt te zijn. Niets moet. Bibberend keek ik toe hoe Soudelor dood en vernieling zaaide en ik donderde met beide benen op de grond. Mijn angsten waaiden mee en verwijnen nu als sneeuw voor de zon. Ik realiseerde me weer dat er veel belangrijkere dingen in de wereld zijn.
 
Zoals hand in hand door de natuur wandelen met hem die liefde mag heten. Ik hou zoveel van hem dat het af en toe pijn doet. Zoals samen dromen over wereldreizen en nooit meer terug komen. Zoals met een hart dat bijna ontploft van gemis denken aan mijn moeder. Herinneringen ophalen. De toekomst inkleuren. Zoals lachen tot de tranen over mijn wangen stromen met vriendinnen die ik veel te weinig zie. Zoals een ijsje in de zon. Zoals met intensiteit door het leven razen, maar ook af en toe adem durven te halen. De vlinders volgen, of de wind, of de wolken, of de regen, of de zon. Zoals de berichten van lezers die me raken. Zoals mensen willen inspireren met al het leven dat je bezit. Zoals de zon zien opkomen. Zoals de avondzon die op ons picknickkleed schijnt zonder dat ik een telefoon bij me heb. Zoals dansen in de regen, druppels vertwijfeld een omweg laten nemen door mijn opgekrulde mondhoeken, zoals hartjes tekenen op jouw huid, zoals het zand tussen mijn tenen laten kriebelen. Zoals de mooiste momentjes gewoon simpelweg voor mezelf houden. Zoals in de wolken zijn.
 
Taiwan was een reality check. Stilte voor de storm. Net zoals het roodgekleurde dansende wolkenveld voor de typhoon binnen kwam stormen en de natuur zo wonderlijk mooi en beangstigend tegelijkertijd deed lijken. Stilte en alles is goed genoeg, storm met intensiteit. Mijn dromen vertrekken niet zonder mij.
 
Ik steek de zon weer aan. Tijd voor storm zonder angst. Ik blijf mijn eigen koers varen.
 
En schrijf, schrijf, schrijf…
Zoals nooit tevoren.
 
filipijnen IMG_4292 1771 149 Header 215

LIFESTYLE, Mindstyle, Persoonlijk, Stories from the Heart

Leave a reply

123 comments

  1. Josianne 10 augustus, 2015 at 10:11 Beantwoorden

    Laura, wat een prachtig stuk. Met kippenvel op m’n armen gelezen. Ik vind het zo knap en goed dat jij je eigen koers vaart en daar ook niet vanaf wijkt. Heel mooi. Dat maakt What About Her zo fijn, ik hoop dat je snel weer de rust vindt en dat alles goed gaat met jullie in Taiwan. <3

  2. Anouk 10 augustus, 2015 at 10:12 Beantwoorden

    Ik ben trots op je Lau. Want je eigen koers varen is echt niet altijd makkelijk. Maar jij doet het. Met hier een duw en daar een stoot. je doet het. Je bent een mooi mens <3.

  3. Sandra 10 augustus, 2015 at 10:15 Beantwoorden

    Knap dat je dit zo op papier kunt zetten. Enerzijds herken ik het schreeuwerige wereldje, anderzijds doe ik er net zo hard aan mee. Dat maakt het verwarrend. Ik denk niet succes per definitie bestaat uit ‘cijfers’, maar vooral uit hoe jij je voelt. Want wat zijn cijfers als je zelf niet gelukkig bent? Dan schiet bloggen (of het nu een hobby is of werk) toch compleet zijn doel voorbij? Ik blog soms één keer per week, soms elke dag. Het ligt aan mijn bui en dat maakt dat ik gelukkig word van bloggen. En soms hoort daar wat schreeuwen bij, maar dat is niets anders dan een om stilte gehuld harnas. Stom hè?

  4. Chantal 10 augustus, 2015 at 10:25 Beantwoorden

    Mooi geschreven. Blijf je lekker verwonderen zoals altijd, maar in je eigen tempo, want volgens mij zien door jouw ogen de Texelse schapen er net zo magisch uit als welpjes in Zuid-Afrika. Je hoeft niet altijd ver, je hoeft niet altijd veel en je hoeft al helemaal niet te doen wat de commerciële mannetjes willen want dan is je blog je blog niet meer. : ) Wie weet tot gauw. En als je eens in Zwolle bent, laat het dan weten, dan doen we een theetje en laat ik je zien hoe mooi het hier is : ) En dan hoef je er niet eens over te twitteren of te instagrammen.

  5. Anne 10 augustus, 2015 at 10:29 Beantwoorden

    Prachtig verwoord. Ik weet dat mijn woorden misschien niet zo veel zullen helpen als ik hoop, want ik ken de onzekerheid en de twijfel (niet per se op bloggebied maar dat terzijde) maar ik denk dat ik nog nooit een blog heb gelezen die zo eigen voelt als de jouwe. De paar momenten dat ik met je heb gesproken voelde ik de passie meteen en ik zou liegen als ik zou zeggen dat het me niet geïnspireerd heeft. Dus zoals je zelf al zegt: je moet niks. Je bent goed genoeg. Als vloggen niet bij je past dan past dat gewoon niet. Jouw woorden, je prachtige foto’s en sfeervolle reisvideo’s vertellen al genoeg.

  6. Merel 10 augustus, 2015 at 10:30 Beantwoorden

    Mooi verwoord. Het is nog best wel een opgave om ‘dit wereldje’ je hoofd boven water te houden, maar vooral om je eigen koers te blijven varen. Althans, dat merk ik zelf. Je wilt enerzijds niet meegaan in de stroom van cijfers, geld en proberen bij de tofste blogs te horen, aan de andere kant heb je een mooi product dat je wilt laten zien en steek je er je ziel en zaligheid in. Wat ik altijd wel probeer te bedenken: het eerste is iets wat iedereen kan, het laatste kan alleen op karakter en kwaliteit. Jouw blog onderscheidt zich op zoveel manieren. Je noemt jezelf wel eens ‘the underdog,’ maar voor mij ben jij dat absoluut niet en dat ben je ook nooit geweest. Ik vind het wel ontzettend vervelend om te zien hoe mensen inderdaad jullie filmstijl gewoon zomaar nadoen en kopiëren, dat is gewoon overduidelijk. Gelukkig weten heel veel mensen dat jullie de eersten waren die met dit idee kwamen.. maar goed, dat neemt niet weg dat het jammer is dat mensen niet gewoon lekker hun eigen ding doen.

  7. Mandy 10 augustus, 2015 at 10:35 Beantwoorden

    Mooi mens, met je eerlijkheid en twijfels met je passie en je vlinders. Koesteren doe ik je, en onze vriendschap.

    Ps Stiekem ben ik blij dat je weer even hier blijft. Ik heb je gemist in alle chaos.

  8. Marleen 10 augustus, 2015 at 10:57 Beantwoorden

    Lieve Laura,… ik moest er even een traan bij wegpinken.
    Je bent zo uniek! Wie je bent, wat je doet… Blijf dat doen op jouw manier en laat je niet beïnvloeden door anderen. Juist jij maakt met je woorden en teksten (en waanzinnige films) de wereld een stuk mooier, op een heel eigen manier. Ik begrijp je worsteling en je twijfels, maar hoop dat je zelf ook meer gaat zien hoe bijzonder je bent en hoe mooi alles is wat je neerzet. 100% Laura, puur en authentiek!

  9. Agnes van Duffelen 10 augustus, 2015 at 10:58 Beantwoorden

    Welkom terug in Nederland en mooi geschreven Laura, successen worden gekopieerd… Dat zien wij aan je travelmovies, sommige bloggers nemen schaamteloos deze look and feel over. Heel erg jammer en slaan daarmee de plank mis aan authenticiteit. Het unieke en eigen stijl is wat een blog juist aantrekkelijk maakt. Ik vond het best eng die berichten over Soudelor in Taiwan, gelukkig is het goed afgelopen voor jullie.

    • Laura 10 augustus, 2015 at 11:08 Beantwoorden

      Dankjewel Agnes, lief dat je reageert. En wat fijn dat je het ook uitspreekt. Ik vind het zo frustrerend en jammer. En ja, het was ook echt heel erg eng en spannend. Gelukkig ben ik weer veilig thuis! :)

  10. Rosanne 10 augustus, 2015 at 11:01 Beantwoorden

    Je bent zo mooi. En dit is zo herkenbaar. Ik schreeuw ook nooit over cijfers en durf succes amper uit te spreken. Dat boek van mij, soms wilde ik niet eens dat het online bekend werd. Eng en onzeker, bang voor al die duizenden reacties. In een wereld waar iedereen maar wat schreeuwt. Maar wel heerlijk om het te mogen maken, om mijn woorden op papier te verzilveren. Geldt ook voor mijn blog. Is niet groot voor mijn gevoel, kijkend naar cijfers die wel geroepen worden, maar dat interesseert me gewoon echt niet. Ik wil schrijven, mooie verhalen maken en inspireren. We zitten op één lijn, wanneer gaan we eens samen op een touw staan Lau? :’) Verder ben jij een groot inspirator, om wat ik je laatst appte. Dankzij jou onder andere.

    • Laura 10 augustus, 2015 at 11:09 Beantwoorden

      Jaaaaa, je app deed me echt zoveel. Vind het zo goed en dapper en mooi. Mooi mens. Ik vind jou ook echt inderdaad heel erg ‘op de achtergrond’ terwijl ik dan juist bij jou denk; mens, wat ben je talentvol, SHOW IT! Haha. Stom! Jaaaaaaa, laten we binnenkort eens serieus gaan kletsen over touwtjes en lijntjes. <3

  11. Suzanne 10 augustus, 2015 at 11:22 Beantwoorden

    Wat weet je mij toch iedere keer weer te raken. Bij de laatste zinnen had ik gewoon tranen in mijn ogen. Ik heb juist super veel bewondering voor wat jij doet. Jij doet het op jouw manier en dat maakt jouw blog ook zo mooi en inspirerend.

    Ik herken heel veel wat jij schrijft. Ik beleefde de laatste tijd geen plezier meer aan mijn blog. Ik ben zelfs 10 dagen even offline geweest. heerlijk! Nu weer vol goede moed verder en me niet gek laten maken door het “gekke” bloggerswereld. Blijf je hart volgen lieve Laura want dat klopt <3

    • Laura 10 augustus, 2015 at 12:47 Beantwoorden

      Oh, wat super mooi om te horen. Al die woorden hier joh, ik bedoelde het ook weer helemaal niet om complimenten te vissen haha. En nu ben ik weer bang dat iemand dat denkt. Welcome to my world :’). Vervelend dat je ook even geen plezier meer beleeft aan je blog. Bah, en je bent zo leuk. Offline zijn kan echt even goed zijn! :) Keep up the good work!

  12. Zo simpel is dan geluk 10 augustus, 2015 at 11:46 Beantwoorden

    Heel erg mooi geschreven. Volgens mij is het heel erg lastig om in zo’n achtbaan te worden meegenomen. Ik kan me voorstellen dat je je daar opgejaagd en niet prettig bij voelt. Nog lastiger is het denk ik om daaruit te stappen. Knap dat jij dit toch doet en trouw wil blijven aan je eigen gevoel. Gelukkig zijn, dat is het belangrijkst!

  13. Lotte - scratchingmymap 10 augustus, 2015 at 11:48 Beantwoorden

    Wauw. Weer zo mooi geschreven, zo mooi verwoord dat ik er geen woorden voor heb om te omschrijven wat ik voelde toen ik mijn ogen niet kon los krijgen van jouw verhaal. Zo blij dat ie (bijna toch) eindigde met “ik blijf mijn eigen koers varen”, en het eerste wat ik dan voor me zag was jouw kompas/mandala-tattoo, past er volgens mij perfect bij :-) Doe vooral jouw ding verder, dat is namelijk de reden waarom ik jouw blog zo graag lees, net als vele anderen: omdat jij JOUW ding doet en niet kijkt naar wat nu juist ‘moet’ of niet mag. Vaar zo maar lekker verder! :-)

  14. Felice 10 augustus, 2015 at 12:16 Beantwoorden

    Als beginnend blogger, enthousiast, allerlei plannen in mijn hoofd. Klaar om aan de slag te gaan! Klaar om al het moois van deze wereld met andere te gaan delen. Toch is het dan even heel fijn om deze kant van de medaille eens te lezen! Het geeft mij rust, bij jezelf blijven, niet meegaan met wat er alleen maar van je verwacht wordt. Je verhaal straalt juist kracht uit, van jou, van What about her! Dankje voor het delen van je verhaal! Soms moeten we misschien even stil staan in plaats van door te rennen om te beseffen wat er echt toe doet :) Geniet van je tijd in Nederland!

      • Aca 10 augustus, 2015 at 13:33 Beantwoorden

        @ Felice: je haalt de woorden uit mijn mond ;)

        @ Laura: wat fijn dat j veilig teruggekomen bent. Ook mij inspireer je met je openhartigheid, kracht en kwetsbaarheid. Het siert je dat je zo oprecht en echt schrijft. Ik geniet elke keer van je reisverhalen; of ze nu over een ver exotisch land gaan, of over de reizen in je hart en hoofd! :)

      • Felice 10 augustus, 2015 at 22:37 Beantwoorden

        Ik blog sinds een aantal maanden voor Ciao tutti (Italië blog). Als backpacker blijft ‘t idee om een eigen blog te hebben kriebelen, dus nu werk aan de winkel voor Rugzak vol Reizen. Het puzzelen met wordpress is dus in volle gang. Wel al te vinden op instagram: @rugzakvolreizen (geen geduld om te wachten :p). PS. blijf vooral je films zo maken zoals je doet! Zo kunnen we lekker vanaf de bank een beetje meereizen

  15. Karlijn 10 augustus, 2015 at 12:27 Beantwoorden

    Wat prachtig geschreven. Ik denk dat die keuze die jij maakt om dicht bij jezelf te blijven er juist voor zorgt dat je blog zo uniek blijft en je blijft groeien. Ik blijf je verhalen met heel veel plezier lezen, zoals jij schrijft over je reizen voelt het net alsof je er een beetje bij bent als je jouw verhalen leest

  16. Yvon 10 augustus, 2015 at 12:43 Beantwoorden

    Wat fijn dat jullie veilige en wel thuis zijn!
    En jij een underdog? Helemaal niet juist! Althans, dat vind ik. Je bent zo uniek, hebt zo’n eigen stijl, dat maakt je bijzonder. En mensen mogen dan jouw / jullie filmstijl overnemen, ik denk dat jij je al zo gevestigd hebt, daar kunnen anderen niet aan tippen.

    Vind het knap hoe je je staande weet te houden in die harde wind die soms opsteekt in het wereldje en waar veel mensen door meegeblazen lijken te worden. Jij niet, je blijft jezelf.

    • Laura 10 augustus, 2015 at 12:44 Beantwoorden

      Dankjewel! Haha ahhh, ik vind dat juist wel. Probeer een beetje op de achtergrond te blijven. En dat is lief. Dat vind ik ook helemaal niet erg of dat is ook niet mijn angst, maar ik kan het niet loslaten dat ik er verdrietig van word. Stom hè?

  17. Yvonne 10 augustus, 2015 at 12:45 Beantwoorden

    ik heb met je meegeleefd in de dagen voor en tijdens de typhoon…wat fijn dat je weer veilig terug bent…dingen gebeuren vaak met een reden en, hoe oneerlijk misschien ook, dit was voor jou een moment van bezinning..volg je hart!

  18. Laura 10 augustus, 2015 at 13:34 Beantwoorden

    En dit is dus de reden waarom jij en je blog mij blijven boeien, Laura! Je eerlijkheid, je passie, je ambitie, je twijfels, je onzekerheden, je succes, je trots, je bescheidenheid… Het totaalplaatje dus. Ik vind het blogwereldje ook maar al te vaak fake en wanneer ik dan een foto of blogpost van jou tussen mijn instagramfeed (die ik sinds ik zonder iPhone zit steeds minder bekijk, een verademing!) of op Bloglovin’ ontdek, maak ik een mentaal vreugdesprongetje. Je blijft maar bewijzen dat het internet ook een mooie, eerlijke plek kan zijn waar je ook iets anders kan doen dan de massa volgen. Ik juich je toe! XX

  19. Angélica 10 augustus, 2015 at 14:33 Beantwoorden

    Prachtig geschreven! Overigens ben je denk ik wel mijn favoriete reisblog om te lezen, omdat jouw content zo uniek is en je foto’s gewoon zo mooi (dit mis ik bij veel blogs wel!), het heeft gewoon een prachtige stijl waar ik graag naar terug blijf komen, al post je maar 1x in het jaar ;) Gewoon je eigen ding blijven doen dus! Groetjes van een eeuwige lurker ;)

  20. Jorinde 10 augustus, 2015 at 15:33 Beantwoorden

    Mooi geschreven! Ik denk dat die authenticiteit je kracht is en dat straalt je blog ook uit. Zoals eerder gezegd, blijf je eigen koers varen want dat maakt jouw blog zo bijzonder (en fijn om te volgen!).

  21. Eva 10 augustus, 2015 at 16:59 Beantwoorden

    Lieverd, je bent zo een groot voorbeeld. Je eerlijkheid, je kwetsbaarheid… Je prachtige woorden. Dit is de reden wat jou uniek maakt, de reden dat ik je volg en met name de reden dat ik je zo bewonder. Zo mooi hoe je over het leven nadenkt en andere dat ook laat doen door je prachtige woorden. Soms kom je in een situatie dat je even terug niet naar de basis.. Sinds mijn vriend ziek is geworden heb ik ook veel dingen laten vallen. Gewoon puur omdat het veel tijd en energie kost, ook al wil je het graag doen, het is. Iet altijd goed voor je. Lieve Lau, ben blij dat jullie veilig terug zijn. Ik geef je in gedachten een hele dikke knuffel en lees deze of morgen nog even. Zo mooi..

  22. Eleni 10 augustus, 2015 at 17:01 Beantwoorden

    En dat is precies waarom ik, en met mij vele anderen, steeds terugkomen. Je enthousiasme en liefde voor de wereld en voor het schrijven spatten van al je blogposts af. Blij doen wat je doet <3

  23. Malou 10 augustus, 2015 at 17:05 Beantwoorden

    Laura jij mag echt noooooit stoppen met schrijven. Doordat jij niet met die wind meewaait (neeeee niet die typhoon :p) is jouw blog eigen, inspirerend en mooi. Ik denk dat de meeste van je lezers het echt niet interessant vinden hoeveel persreisjes je afslaat of hoeveel banners je kunt verkopen. Ik niet in ieder geval. Ik kom hier voor je (persoonlijke) mooie, inspirerende verhalen en foto’s. Soms is het wegdromen, soms word ik even weer met beide benen om de grond gezet. Bedankt daarvoor! En fijn dat je weer heelhuids terug bent uit Taiwan. :-)

  24. Malou 10 augustus, 2015 at 17:14 Beantwoorden

    Jaaa dat is toch jammer. Ik kan idd alleen maar vanuit lezersoogpunt reageren. Haha.
    Ik wilde net nog een aanvulling gaan geven: dat ik het zo leuk vind dat jij altijd de moeite neemt om te reageren op je reacties. Hahaha, zelfs zo snel dat de aanvulling al te laat is :p

    • Laura 10 augustus, 2015 at 17:15 Beantwoorden

      Hahaha! Ja, dat blijf ik ook altijd doen. Zo belangrijk! Net als op mailtjes en tweets en alles. Zie vaak dat bloggers niet reageren. Ik vind de interactie juist zo leuk! Ik wil ook altijd iedereen ontmoeten, haha. Jou ook.

  25. Malou 10 augustus, 2015 at 17:34 Beantwoorden

    Ja vind ik heel positief hoor. Er zijn er inderdaad meer die niet reageren dan wel.
    Haaaaa pas op met wat je zegt. Je zou er een dagtaak aan hebben, al die mensen ontmoeten. :p
    Maar lijkt me wel heel leuk hoor. ;-)

  26. Lizet 10 augustus, 2015 at 17:54 Beantwoorden

    Ik denk dat al die tientallen mensen – net als ik – precies hierom elke keer maar terugkomen. Je eerlijkheid. Je bent zo eerlijk en zo oprecht en getalenteerd dat het recht van het scherm afspat. Doe vooral je eigen ding, want dan ben je op je allerbest. <3

  27. Yolande 10 augustus, 2015 at 18:29 Beantwoorden

    Het is nu denk ik al tientallen keren gezegd, maar omdat het zo waar is ga ik het nog een keer zeggen: wat prachtig verwoord! Een van de redenen dat ik jouw blog volg en dat het mijn favoriete is, is dat je juist de underdog bent. Dat je niet schreeuwerig bent, maar zo duidelijk met passie en liefde je verhalen schrijft. Blijf vooral je eigen koers varen!

  28. Nina 10 augustus, 2015 at 19:13 Beantwoorden

    Wauwe wat een mooi verhaal! Ik heb vaak ook het gevoel dat ik zo wordt opgeslokt door die sociale media en dingen die ‘moeten’, terwijl het niet moet. Jouw blog is nog zo puur gebleven en dat is ook je kracht. Blijf daar dus ook vooral mee doorgaan.
    Ik volg je blog nog maar heel erg kort maar ben al super geïnspireerd, dankjewel!
    Liefs Nina

  29. Anne 10 augustus, 2015 at 20:54 Beantwoorden

    Ik denk dat ik al tien keer opnieuw in dit berichtvakje een poging deed om te zeggen hoe mooi ik dit vind. :) Ik kan niets bedenken wat die lading dekt. Ik bewaar deze post en ga ‘m heel hard onthouden. Mooi, dus.

  30. Stephanie | Expeditie Aardbol 11 augustus, 2015 at 05:22 Beantwoorden

    Goed om te horen dat je weer veilig thuis bent gekomen, en niet meer dan logisch dat je na zo’n heftige storm even gaat nadenken. Ik denk zelf dat onzekerheid erbij hoort en dat iedereen dat heeft. Dat iemand zich juist daarom door jou laat inspireren, omdat het ontzettend eng is om iets nieuws te doen en omdat ze zien hoeveel succes jij ermee hebt. Jij bent juist degene die het durft om vernieuwend te zijn en tegen de stroom in te zwemmen, dat vind ik knap. Blijf gewoon lekker doen wat je leuk vind. Mensen waarderen je daarom. Waarom gaan vloggen als dat niet goed voelt? Waarom een boek schrijven als je daar niet achter staat? Ik vind je juist zo’n ontzettende inspiratiebron omdat jij overduidelijk voor jezelf kiest en (voor mijn gevoel) hele weloverwogen keuzes maakt op het gebied van geluk. Door stukjes als dit durf ik inmiddels ook tegen een opdrachtgever te zeggen: ik stop ermee. En daar ben ik je eigenlijk wel dankbaar voor :).

  31. Tikva 11 augustus, 2015 at 06:18 Beantwoorden

    Hej Laura, ik lees dit en ik denk weer niemand in Nederland kan zo mooi en poëtisch schrijven en een gevoel neer zetten als jij. Ik kan me voorstellen dat je ervan baalt als jullie filmstijl wordt gekopieerd.

    Ik durf bijna geen kritische noot meer te plaatsen na al die reactie hierboven maar ik doe het toch. Ik denk dat je het jezelf moeilijker maakt dan nodig, dat je te idealistisch naar de wereld kijkt. Jezelf als underdog zien terwijl je juist de top bent. Het is ook niet dit wereldje (het bloggen)dat schreeuwerig het is overal. Mensen worden beoordeeld op hoe ze dingen zeggen, het plaatje wat ze neerzetten en niet op wat ze daadwerkelijk doen. Als je dat niet kan zoals jij of ik (omdat ik eruit floep wat ik denk en niet wat tactisch verstandig is) dan geeft dat frustratie. Als je daarin blijft hangen dan wordt het alleen niet beter, dit is je 3e post over dit onderwerp en volgens mij kunnen er nog een heleboel volgen als je je zo blijft voelen. Je kunt de wereld niet veranderen en het leven is nou eenmaal niet eerlijk maar wel leuk.

    Die cijfers waar je over klaagt misschien delen mensen die niet (allemaal) vanwege een “kijk mij nou’” gevoel maar gewoon omdat ze trots zijn op hun werk.De keuzes die je maakt kan je niet van anderen verwachten. Je kiest ervoor bijvoorbeeld voor om geen banners te plaatsen, dus mis je een stuk inkomsten. Waarom kijken bedrijven niet verder vraag je? Als je het niet kan beïnvloeden laat het dan gewoon los. Het klinkt zo makkelijk, het is zo moeilijk maar proberen moet je het echt.

    • Laura 11 augustus, 2015 at 11:24 Beantwoorden

      Ah, dankjewel. Wat lief.

      O, graag zelfs! Bedankt daarvoor.

      Allereerst: ik maak het mezelf vaak moeilijker dan nodig is inderdaad, haha. Maar idealistisch naar de wereld kijken? Absoluut niet. Ik veroordeel echt helemaal niemand. Zo is het niet bedoeld. Ik ben graag eerlijk. Klopt wat je zegt, maar ik zie het verschil wel duidelijk tussen trots delen en framing. Ik weet een hoop helaas, waarheden en niet waarheden. Maar totaal geen vooroordelen. Een vriendin van me is de grootste beautyblogger van Nederland, enorm succesvol en commercieel, en ik heb onwijs veel respect voor haar. Ik zou dat ook best kunnen wanneer ik een andere site zou hebben, maar What About Her is mijn kindje en ik zal altijd persoonlijk blijven schrijven. De andere twee artikelen hadden een andere lading, er komen misschien nog wel vijf artikelen in deze trant. Het zijn slechts mijn gevoelens die ik deel :) Net zoals er vast nog 10 artikelen over mijn moeder zullen komen, 20 over mijn onzekerheid en 30 over moeilijke momenten. Dit stuk laat juist zien dat ik het probeer los te laten, ik neem lezers enkel mee in die reis :)!

  32. Nies | Reismicrobe 11 augustus, 2015 at 09:33 Beantwoorden

    Iemand zei me ooit dat je blogs mag schrijven als je boos, moe, gefrustreerd of verdrietig bent. Ik heb daar al enkele keren mijn laars aan gelapt, en dat bleken de blogposts die het hardst binnen kwamen bij mensen. Zo ook deze. Je schrijft vanuit je hart en dan kan het alleen maar oprecht zijn. Doe vooral wat jij wil doen en waar jij je goed bij voelt. Jij schrijft iedereen naar huis met je prachtige teksten, dus waarom je zorgen maken? Als ik één voorbeeld heb, dan ben jij dat. Als je later op dit hele avontuur terug kijkt, zal je trots zijn op jezelf voor het maken van die sterke keuzes. Kies voor jezelf!

    • Laura 11 augustus, 2015 at 11:26 Beantwoorden

      Dat is helemaal waar! Daar krijg je de eerlijkste blogs van inderdaad. Moet kunnen, en je moet het durven. Ik vond het ook weer zo eng om op enter te drukken. Dankjewel, zo lief!!

  33. Debby 11 augustus, 2015 at 10:38 Beantwoorden

    Wauw… mooi verwoord chick. Ik begrijp natuurlijk nóóit in wat voor wervelwind jij je precies hebt begeven wat je blog betreft, hij is zo enorm de lucht in geschoten…. en daar heb ik bewondering voor! Maar zelfs ik met mijn miniblogje ben de cijfers en de moetjes momenteel meer dan beu. Blijf schrijven. Ik zie je hopelijk snel.

  34. ivonne 11 augustus, 2015 at 18:00 Beantwoorden

    Mooi geschreven Laura en dat moet je vooral blijven doen. Ik kan me best voorstellen dat het je allemaal te snel gaat, of dat het moeten boven het willen dreigt te gaan staan maar laat je vooral niet meeslepen en geloof in je eigen gevoel. Dat doe je fantastisch!

  35. Manouk 11 augustus, 2015 at 19:39 Beantwoorden

    Lieeeeve Laura!

    We hebben elkaar natuurlijk maar 1x ontmoet eigenlijk (vakantiebeurs!), maar jij schrijft zo potjandorie goed dat het voelt alsof ik je toch stukken beter ken ;)! Ik kan me voorstellen dat als je blog je baan is, dat het leven en je werk soms net iets te veel in elkaar verwikkelt raken. Zoals je weet is mijn blog slechts een uit-de-hand gelopen hobby en kies ik er tijdens mijn aankomende reis bewust voor om sporadisch een blog/SM update te posten (en vooral lekker Koos Computerloos en offline te zijn). Misschien helpt een mooie reis zonder ‘bloggen’ wel om even weer helemaal Zen te worden? Ik vind jouw verhalen in ieder geval prachtig en bovenstaande reacties lezend, de rest van Nederland ook! Ga zo door en laat je niet gek maken he :)! Liefs!

    • Laura 11 augustus, 2015 at 19:43 Beantwoorden

      Heb ik jou niet vaker gezien op events? Jawel toch? Ik vind het dan hoog tijd voor een wijntje! :) Ik ben zooo benieuwd naar je komende reis! Zo tof. En wat een mooie keuze. Ik zou dat dan weer echt vreselijk moeilijk vinden, maar wat zou dat eens goed zijn! Het delen zit zo in me. Dankjewel, lief!!

  36. Kelly 13 augustus, 2015 at 01:10 Beantwoorden

    Ik ben geen fanatiek bloglezer, maar de weinige blogs die ik volg, blijven me boeien omdat ze een stukje puurheid bevatten die ik vaak mis in de digitale wereld. Jouw blog is er daar één van, buiten je fantastische beschrijvingen van de mooiste plekjes op aarde, raken vooral dit soort persoonlijke posts me. Het laat zien dat er achter de stralende, vrolijke, reislustige, succesvolle blogger een mens van vlees en bloed schuilgaat, een keihard werkende jonge vrouw die haar plekje zoekt op deze wereld, die net als ieder ander mens verdriet, onzekerheden, frustraties en irritaties kent. Juist die kwetsbaarheid vind ik mooi, omdat ik me erin herken en heel veel mensen met mij, dat weet ik zeker. De wereld zou er al zoveel mooier uitzien als we allemaal eens toe zouden durven geven wat onze angsten, onzekerheden en pijnpunten zijn en we elkaar daarin zouden steunen en sterken, in plaats van dat (digitale) masker opzetten en het doen voorkomen alsof alles een sprookje is.

    Wat dat betreft ben ik heel blij dat mijn blog alleen een soort online dagboek is waarin ik mijn gevoel en ervaringen tijdens mijn reizen kan delen met bekenden en familie (waarvan inmiddels zelfs m’n geweldige omaatje van 80 hihi) en geen groter publiek bereikt. Ik moet er niet aan denken om in jouw schoenen te staan, het zou me ook enorm onzeker maken en ik zou ook constant het gevoel hebben dat het nooit goed genoeg is voor iedereen, daarom vind ik het knap dat je ondanks de enorme druk nog zo jezelf bent gebleven. Ik hoop dat je je staande weet te houden in de soms roerige blogwereld, blijf dicht bij jezelf en geloof ik je kracht en authenticiteit. Júist daarmee onderscheid je je en blijf je iets betekenen voor de mensen die dat in jou willen zien. Liefs!

  37. Jessica 13 augustus, 2015 at 02:25 Beantwoorden

    Ik moest weer even gniffelen bij het lezen van de naam Soudelor (sorry!).

    Het is goed om quality time met je offline leven in te roosteren. Tijd doorbrengen met familie, met vrienden, met je lief. Ik snap enigzins hoe je je voelt, met dat opgejaagde gevoel. Sinds ik freelance heb ik enerzijds het idee dat ik oneindige vrijheid heb en dat ik happy ben omdat ik iets doe waar ik van houd, anderzijds ben ik soms zeven dagen per week bezig met teksten typen, spelen met composities en montages, e-mails beantwoorden, facturen opstellen, administratie bijhouden en nieuwe opdrachten binnenhalen dat ik me afvraag of een vast baantje niet een stuk gemakkelijker (en gezelliger voor anderen) zou zijn. Het offline leven gaat soms geheel aan mij voorbij. Afgelopen week zat ik in San Sebastian in Spanje, een heerlijke en prachtige plek. Ben ik zo een halve ochtend heen en weer aan het hollen om een goede Wi-Fi verbinding te vinden om werk door te kunnen sturen. Dan moet ik mezelf echt een halt toeroepen en zeggen: JESS, kijk even om je heen en geniet van de plek waar je nu bent voordat je als een kip zonder kop verder rent.

    Om een lang verhaal kort te maken: probeer momenten te vinden, desnoods in te roosteren, om dat opgejaagde gevoel om te presteren te verminderen. En blijf gewoon lekker doorgaan zoals jij het wilt doen, dat is juist jouw kracht denk ik. Je pocht niet met cijfertjes, potentiële reisjes en toffe opdrachten, maar je wilt gewoon mooie verhalen blijven delen en mensen inspireren. :)

    • Laura 14 augustus, 2015 at 14:31 Beantwoorden

      Aaaah, wat een lieve reacties! :) En heel herkenbaar, dat gevoel. Het ene moment voel ik me blij en vrij en het andere moment heb ik zo’n zorgen… En inderdaad, dat is zo zonde op bestemming. Dankjewel!

  38. sammie 14 augustus, 2015 at 09:03 Beantwoorden

    Wat een mooie woorden heb je hier neer gezet! Je moet zeker de tijd nemen om te genieten van het hier en nu, van de liefde, van het leven! Doen waar jij je goed bij voelt.
    Schitterende foto’s!

  39. Stephanie 17 augustus, 2015 at 04:34 Beantwoorden

    Soms denk ik terug aan die dag dat we samen op het terras zaten en jij me het ultimatum stelde om of zelf op reis te gaan óf ik moest jouw een ticket betalen en een paar weken later ging ik dan, mijn eerste keer op reis doordat jij me dat duwtje gaf. En nu ben ik alweer bijna 1 jaar van huis en nog altijd dankbaar dat jij me over die drempel hebt gepraat. We both hit rock bottom op hetzelfde moment en moet je nu eens kijken waar je bent en ik weet zeker dat jij alleen maar verder groeit, juist omdat je bij jezelf blijft en je alleen doet waar jezelf achter staat en dat laat alleen maar zien wat voor mooi en sterk persoon je bent. Onzeker zijn is juist een hele mooie eigenschap die je moet koesteren, laat het in je voordeel en niet in je nadeel werken. De mensen die je kopieeren vallen vanzelf door de mand, al snap ik dat het heel frustrerend is. Richt je maar op alle positieve dingen! Kus vanuit Aussie <3

    • Laura 17 augustus, 2015 at 08:52 Beantwoorden

      Ik ben nog steeds zo blij en trots dat je het toen hebt gedaan, al heb je dat natuurlijk helemaal zelf gedaan! :) En inmiddels ben ik jaloers dat je daar zit, hahaha! Heerlijk van genieten. Bijzonder dat je al zo lang in Aussie bent. Kus <3

  40. Leonie 17 augustus, 2015 at 12:13 Beantwoorden

    Jemig, ik probeer dit al een week te lezen maar Cairns vond mij niet zo lief en 3G deed iedere keer moeilijk met je website, dus het kwam er niet eerder van. Ik kan een heel verhaal typen. Maar eh. Nee. Doe ik niet. In plaats daarvan:

    <3

    (PS. Als ik weer leef kunnen, nee moeten, we snel bijpraten!!!)

  41. Mirthe 28 augustus, 2015 at 19:07 Beantwoorden

    Laura, ik lees je blog niet altijd meteen maar wel altijd bij en ik wilde even laten weten dat ik jouw combinatie van integriteit, openheid en kwaliteit heel erg waardeer. Blijf je gevoel volgen, ik weet zeker dat dat je uiteindelijkheel veel oplevert! :)

  42. Esther 13 juli, 2016 at 08:15 Beantwoorden

    Wauw Laura, ik snap het heel goed. Ik denk dat vrijwel elk persoon op een bepaald moment opgeslokt wordt door iets wat eerst juist exact de koers leek die je wou varen. Het is erg moeilijk om dicht bij jezelf te blijven op zulke momenten, maar ik weet zeker dat als je een tijdje alleen de dingen doet die je blij maken, je je voor je het weet weer de oude voelt:)

  43. Mona 21 april, 2017 at 06:24 Beantwoorden

    Prachtig geschreven en zo herkenbaar op het gebied van hooggevoelig zijn. Dat is niet altijd even makkelijk.

    Super dat je je eigen weg volgt. Je doet het goed en prachtig!

Post a new comment

Lees ook: