Ben je Nederlands en hier via Bloglovin’? Klik dan even op ‘Nederlands’, links in de balk. Hij plaatst ze nu opeens in het Engels, vreemd!

Almost a year ago I wrote the following blog post. I like to repost it once a while and add some words. Turned out to look like a whole book again. And speaking of book writing…I hope to catch that dream as well this year.

When was the last time that you have turned your dreams into actual plans? When was the last time you turned your can’t into cans? How often I talk with people who cannot imagine that traveling is actually closer than they think, that their dreams are not so scary as they seem. People who keep, against better judgement, doing what they feel like is expecting from them instead of what they love to. Stay with their love who they do not love, with hope that has been lost a long time ago. Who do not dare to live, while they have nothing to lose. The most important thing that you own is you. And they keep dreaming, keep imagining, but unfortunately they keep sticking to ‘I-can’ts’. Can’t. Does. Not. Exist.

Imagination is the ultimate world. Without a step it brings me in worlds that I’ve created myself. I fly high over inaccessible mountains like an eagle, I deserve the applause in the concert hall and I take that dream job that plays in my head for so long. Without any consequence or condition it lets me experience a fantasy, and without explanation I can cross laws of nature and men. But it is really just daydreaming? When I was a little girl I could let my imagination go free for an extended period of time. I did not have to deal with adult matters yet – it was never time to go ‘back to work’. I dreamed of fairytale kingdoms, princes and princesses, fantasized about non-existing boyfriends, so strong that sometimes the line between fantasy and reality blurred. But it was more than a child’s play: in my imagination I was independent. When I was still too young to bother about ‘practical issues’ of life – such as the time to go to sleep, time to eat and the time to work – I was already trying to create my own world, a world where I could do what I wanted. I couldn’t have had a better experience before the day that I really had to take my life into my own hands and had to give shape to my dreams.

Still my imagination continues to excite me with thoughts about myself and the way I want to live in my world. There is a balance between my daily routine and my fantasies and dreams. How else could I give shape to my dreams? My imagination gives my dreams confidence, even if it seems reality wants to violate all my dreams. I like to go beyond the apparent horizon, beyond the non-existent border. I like to get to know what I don’t know. And no, I have known setbacks too. Huge ones. Yes, I have fallen down sometimes. Many times. But I am not the only one. Getting up takes longer than the fall, but in the end, if you are standing with both feet on the ground again, you are a lot wiser. Stop with making excuses. I’m not rich (at all), I’m not 100% healthy and instead of the usual bag of life experiences I carry a whole suitcase with me. But I do make my dreams come true. I do. I go. I’m saving. I travel. I enjoy. I live. Dare to live.

And this is exactly where my blog is all about. Catching dreams. Lately in blogger-presentations, I notice that everyone is saying you ‘have to’ have a so-called niche. In my opinion  I ‘have to’ do or have anything. But there is a sort of logic in it, with all of the hundreds of blogs that are created nowadays (which I like). And yeah, I started wondering what my niche is. I created this blog years and years ago to share my stories with the world. Out of a passion. My travel stories (initially for friends and family, nowadays for thousands of other readers, so much fun!) but as well my setbacks, my fears and hopes, my climbing up the mountain again, to share my vision and the will to dream, and to let people dream. Unconsciously, but because of hard work, I’ve created opportunities for myself after all these years of blogging and growing. Opportunities that I take with both hands. Of course, this is my passion – and how great it is that it has become a big part of my dreams.

I gave up my job and started my own business. No, not this blog – but an enterprise in text, communication and marketing. Full of passion. I can live from what I earn now, because of hard work, and I am grateful for that. In addition, I am a travel reporter for this blog and other companies – and that is such a blessing. However, it is hard work and that people seem to forget that part sometimes. This blog post by Sabine describes very well what I do, no need to repeat that. It is in Dutch though.

So here I take a step backwards: the  ‘niche’ question. I am a storyteller. I travel to special places, play with words, photography and film and from scratch I write a travel story. I share experiences. I am grateful for our fascinating earth and I love to share all that she has to offer. Of course I like to highlight my discovered hotspots for you: from hostel to resort and restaurant to wine café. But in an honest way. I listen to my heart and share a small piece of my heart here. I’ll let you take a look in the life of a nomad, even if you prefer to stay at home. If I can just let you realize a little bit that dreams are there to catch, I am satisfied. But above all, I think it is just great that you enjoy my travel stories, photography, and movies. I won’t tell you where you must go, where you can find the cheapest accommodation or how it all can be done better. I  simply would like to inspire to do the same: discover. In any way. Catch your own dreams. Could that be a niche?

And: I must do something right somehow with my lack of a niche, I am chosen as the second best travel blog from Netherlands via the Skyscanner Bloscars Travel Awards. Champagne! Huge thanks for all the sweet voting.

Bijna een jaar geleden schreef ik onderstaande blogpost. Ik haal hem graag nog eens uit de oude doos en brei er ook graag nog even op door. Het wordt weer een boekwerk. Over boekwerken schrijven gesproken…die droom wil ik dit jaar ook echt door gaan zetten.

Wanneer was de laatste keer dat je van je dromen daadwerkelijke plannen hebt gemaakt? Wanneer was de laatste keer dat je dat-kan-ik-niet en dat-kan-niet hebt losgelaten? Hoe vaak praat ik niet met mensen die zich niet kunnen voorstellen dat een verre reis eigenlijk dichterbij is dan je denkt, dat je dromen achterna gaan niet eng is. Mensen die tegen beter weten in blijven doen wat ze doen, ondanks dat het niet is wat ze willen doen. Bij de liefde blijven die ze niet liefhebben, met hoop die al lang verloren is gegaan. Die niet voluit durven te leven, terwijl ze niets te verliezen hebben. Het belangrijkste dat je hebt ben jezelf. En ze blijven dromen, blijven verbeelden, maar helaas houden ze vast aan ‘kan niet’. Kan. niet . bestaat. niet.

Ja, de verbeelding is de ultieme wereld. Zonder dat ik een stap hoef te zetten, brengt het mij in werelden die ik zelf heb bedacht. Ik vlieg samen met adelaars hoog over ontoegankelijke bergen, ik neem in de concertzaal het applaus in ontvangst en ik begin aan die droombaan die zo lang in mijn hoofd speelt. Zonder enige consequentie of voorwaarde laat mijn verbeelding me tijdelijk een fantasie beleven, waarbij ik de wetten van de natuur en van de mens zonder uitleg kan overtreden. Maar ben ik echt alleen aan het dagdromen? Toen ik nog een klein meisje was kon ik mijn fantasie voor langere tijd vrij laten gaan. Ik hoefde me nog niet met volwassen zaken bezig te houden – het was nooit tijd om ‘weer aan het werk te gaan’. Ik droomde van sprookjesachtige koninkrijken, prinsen en prinsessen, fantaseerde over niet-bestaande vriendjes, zo sterk dat soms de grens tussen fantasie en werkelijkheid vervaagde. Maar het was meer dan een kinderspel: door mijn verbeelding werd ik onafhankelijk. Toen ik nog te jong was om me met de ‘praktische zaken’ van het leven bezig te houden – zoals de tijd om te slapen, tijd om te eten en de tijd om te werken – was ik al wel bezig mijn eigen wereld te bedenken, een wereld waar ik het voor het zeggen had. Een betere ervaring was er niet voor de dag dat ik werkelijk mijn leven in eigen handen moest nemen en vorm moest geven aan mijn dromen.

Mijn verbeelding blijft me echter nog steeds prikkelen met gedachtes over mijzelf en de manier waarop ik in mijn wereld wil leven. Er is een evenwicht nodig tussen mijn dagelijkse routine en mijn fantasieën en dromen. Maar op welke manier kan ik anders mijn doelen stellen en tot stand brengen? Mijn verbeelding geeft mij het vertrouwen om mijn dromen na te leven, ook al lijkt de werkelijkheid mijn poging in de weg te staan. Graag ga ik voorbij de schijnbare horizon, voorbij de niet bestaande grens. Graag leer ik kennen wat ik niet ken. En nee, ook ik heb tegenslagen gekend. Enorme tegenslagen. Ja, ik ben wel eens flink onderuit gegaan…maar met mij vele anderen. Het opstaan duurt langer dan het vallen, maar uiteindelijk als je weer met beide benen op de grond staat ben je een stuk wijzer geworden. Stop met excuses zoeken. Ik ben niet rijk, ik ben niet 100% gezond en in plaats van het gebruikelijke rugzakje des levens heb ik een hele koffer bij me. Maar, ik maak mijn dromen waar door het verre dichtbij te halen. En ik doe. Ik ga. Ik spaar. Ik reis. Ik geniet. Ik leef. Mens, durf te leven.

En dit is dus precies waar mijn blog voor staat. Dromen vangen. De laatste tijd hoor ik steeds vaker bij blogger-presentaties dat je een so-called niche ‘moet’ hebben. Naar mijn mening ‘moet’ ik helemaal niets. Ik schrijf hoe ik schrijf en ik schrijf over wat ik leuk vindt, wat mij boeit of dat wat mij raakt. Niets meer en niets minder. Maar ergens zit er een klein beetje logica in, met alle honderden blogs die als paddestoelen de grond uit schieten nowadays (hartstikke gezellig!). Ik vroeg me dus ook heus stiekem wel eens af wat dan mijn niche is. En of ik er überhaupt een heb. Ik ben dit blog begonnen om mijn verhalen de wereld in te kunnen sturen. Vanuit een passie. Mijn reisverhalen (in eerste instantie voor vrienden en familie, en nou voor duizenden andere lezers, zo leuk!) maar ook mijn vallen, mijn opstaan, mijn visie en de wil om dromen te delen, en om mensen te laten dromen. Onbewust, maar door hard werken, heb ik na al die jaren kansen voor mijzelf gecreëerd die ik met beide handen aanpak. Natuurlijk, dit is mijn passie – en hoe fijn is het dat het inmiddels een groot onderdeel van mijn dromen is geworden?

Ik gaf mijn baan op en begon mijn eigen bedrijf. Nee, niet dit blog – maar een tekst & communicatie onderneming vol passie – met allerlei lijntjes richting andere gave opdrachten. Daar kan ik, door hard werken, van leven en daar ben ik dankbaar voor. Daarnaast ben ik reisreporter voor o.a. dit blog – en wat een feestje is dat. Maar het is ook keihard werken, en dat vergeten mensen wel eens. Deze blogpost van Sabine omschrijft heel goed wat ik hier dus doe, no need to repeat.

Om nog even terug te komen op mijn grote ‘niche’ vraag. Ik ben een storyteller. Ik reis af naar voor mij bijzondere oorden, speel met woorden en beeld en brei er een reisverhaal van. Ik deel ervaringen. Ik wil onze fascinerende aarde en al dat zij ons biedt met jou delen. Natuurlijk highlight ik graag mijn ontdekte plekjes voor je: van hostel tot resort en van restaurant tot wijncafé. Ik loop mijn hart achterna en deel een klein stukje hart hier. Ik laat je meekijken in het leven van een nomade, ook al blijf jij zelf liever thuis. Al kan ik je maar een klein beetje doen realiseren dat dromen er zijn om te plukken, ben ik tevreden. Maar bovenal vind ik het gewoon leuk dat je van mijn reisverhalen, foto’s en films geniet. Ik vertel je niet waar je heen moet, waar je het goedkoopst kunt slapen of hoe het allemaal beter kan. Ik wil simpelweg inspireren om hetzelfde te doen: ontdekken. Op welke manier dan ook. Vang jouw eigen dromen. Mag dat een niche zijn?

En: ergens doe ik toch iets goed met mijn gebrek aan een niche, ik ben namelijk gekozen als de op een na beste reisblog van Nederland via de Skyscanner Bloscars Travel Awards. Champagne! Enorm bedankt voor alle lieve stemmen. Ik geniet nog even na.