Soms…..dan begrijp ik mezelf niet. Eigenlijk zelden. Ik denk dat mijn hersenen alleen in staat zijn om volledig tegenovergestelde signalen af te geven. Het is alsof de linkerhelft constant ruzie maakt met de rechterhelft en andersom. Dit zou natuurlijk best de reden kunnen zijn van het feit dat mijn lichaam iedere vorm van coördinatie mist; mijn hersenen hebben het gewoon te druk met in de knoop zitten met elkaar om mijn lijf nog enigszins normaal aan te kunnen sturen.

Maar goed, na 25 jaar begrijp ik mezelf nog steeds niet helemaal. Zo ben ik bijvoorbeeld heel onzeker over dingen die er totaal niet toe doen, maar kan ik me niet druk maken om de dingen die juist wél belangrijk zijn. Als ik het naar mijn zin heb vraag ik me af hoe lang dat zal duren, maar als ik me rot voel vind ik de wereld eigenlijk heel oneerlijk. Je zou verwachten dat ik daar iets van leer, maar het tegendeel is waar. Ik ben gek op contacten leggen, maar ben vervolgens bang om die mensen echt toe te laten. Ik praat de oren van je hoofd als ik daar de kans voor krijg,  Soms…..dan begrijp ik mezelf niet. Eigenlijk zelden. Ik denk dat mijn hersenen alleen in staat zijn om volledig tegenovergestelde signalen af te geven. Het is alsof de linkerhelft constant ruzie maakt met de rechterhelft en andersom. Dit zou natuurlijk best de reden kunnen zijn van het feit dat mijn lichaam iedere vorm van coördinatie mist; mijn hersenen hebben het gewoon te druk met in de knoop zitten met elkaar om mijn lijf nog enigszins normaal aan te kunnen sturen.

Maar goed, na 25 jaar begrijp ik mezelf nog steeds niet helemaal. Zo ben ik bijvoorbeeld heel onzeker over dingen die er totaal niet toe doen, maar kan ik me niet druk maken om de dingen die juist wél belangrijk zijn. Als ik het naar mijn zin heb vraag ik me af hoe lang dat zal duren, maar als ik me rot voel vind ik de wereld eigenlijk heel oneerlijk. Je zou verwachten dat ik daar iets van leer, maar het tegendeel is waar. Ik ben gek op contacten leggen, maar ben vervolgens bang om die mensen echt toe te laten. Ik praat de oren van je hoofd als ik daar de kans voor krijg, maar als het er een keer op aan komt weet ik niets te zeggen. Ik ben stoer genoeg om de halve wereld over te hobbelen met een rugzak, maar aan de andere kant ben ik zo’n meisje met een jurkje en een make-up tasje.  Mijn humor is cynisch en zwart, het tegenovergestelde van mijn haarkleur. Ik ben het liefst positief, hoewel mijn buien soms kunnen wisselen. Ambities genoeg. Maar keuzes maken? Mijn hemel…wat heb ik daar moeite mee. Ik ben vaak strenger voor mezelf dan nodig zou moeten zijn. Ik ben extreem veeleisend naar mezelf, en daarbij ook naar anderen. Dat is denk ik de reden dat ik goed was in de dingen die ik tot nu toe gedaan heb. Op wat uitzonderingen na omdat  mijn hart er niet in ligt. En dat hart vind ik nou juist zo belangrijk. Ik zou zo nog uren door kunnen gaan. Aan de ene kant wil ik best accepteren dat ik zo vol met tegenstrijdigheden zit, maar aan de andere kant frustreert het me mateloos. Zitten jullie ook zo vol met onlogische tegenstrijdigheden?

Ik kan mij best aanleren mezelf met een korreltje zout te nemen. Dat zou flink wat schelen. En dan om eens terug te gaan naar waar het nou allemaal vandaan komt: kleine Laura foto’s. Gewoon omdat ik daar zin in heb. Ik hoop trouwens dat mijn vader het niet erg vindt om met zijn shirt opgeknoopt op mijn blog te verschijnen. We zullen het plaatsen onder de noemer ‘vintage’. En ja, ik vraag me ook af waar die mooie witte krullen gebleven zijn.maar als het er een keer op aan komt weet ik niets te zeggen. Ik ben stoer genoeg om de halve wereld over te hobbelen met een rugzak, maar aan de andere kant ben ik zo’n meisje met een jurkje en een make-up tasje.  Mijn humor is cynisch en zwart, het tegenovergestelde van mijn haarkleur. Ik ben het liefst positief, hoewel mijn buien soms kunnen wisselen. Ambities genoeg. Maar keuzes maken? Mijn hemel…wat heb ik daar moeite mee. Ik ben vaak strenger voor mezelf dan nodig zou moeten zijn. Ik ben extreem veeleisend naar mezelf, en daarbij ook naar anderen. Dat is denk ik de reden dat ik goed was in de dingen die ik tot nu toe gedaan heb. Op wat uitzonderingen na omdat  mijn hart er niet in ligt. En dat hart vind ik nou juist zo belangrijk. Ik zou zo nog uren door kunnen gaan. Aan de ene kant wil ik best accepteren dat ik zo vol met tegenstrijdigheden zit, maar aan de andere kant frustreert het me mateloos. Zitten jullie ook zo vol met onlogische tegenstrijdigheden?

Ik kan mij best aanleren mezelf met een korreltje zout te nemen. Dat zou flink wat schelen. En dan om eens terug te gaan naar waar het nou allemaal vandaan komt: kleine Laura foto’s. Gewoon omdat ik daar zin in heb. Ik hoop trouwens dat mijn vader het niet erg vindt om met zijn shirt opgeknoopt op mijn blog te verschijnen. We zullen het plaatsen onder de noemer ‘vintage’. En ja, ik vraag me ook af waar die mooie witte krullen gebleven zijn.