Dit is nou een van mijn favoriete quotes.  “She turned her can’ts into cans and her dreams into plans.” Kijk er eens naar. Denk er eens over na. Can’ts into cans, dreams into plans.  Wanneer was de laatste keer dat je van je dromen daadwerkelijke plannen hebt gemaakt? Wanneer was de laatste keer dat je dat-kan-ik-niet en dat-kan-niet hebt losgelaten?  Hoe vaak praat ik niet met mensen die zich niet kunnen voorstellen dat een verre reis eigenlijk dichterbij is dan je denkt, dat je dromen achterna gaan niet eng is, die tegen beter weten in blijven doen wat ze doen, ondanks dat het niet is wat ze willen doen. Bij de liefde blijven die ze niet liefhebben,  met hoop die al lang verloren is gegaan. Die niet durven, terwijl ze niets te verliezen hebben, want het belangrijkste dat je hebt ben jezelf. En ze  blijven dromen, blijven verbeelden, maar helaas houden ze vast aan ‘kan-niet’. Kan. niet . bestaat niet.

Ja, de verbeelding is de ultieme wereld. Zonder dat ik een stap hoef te zetten, brengt het mij in werelden die ik zelf heb bedacht. Ik vlieg samen met adelaars hoog over ontoegankelijke bergen, ik neem in de concertzaal het applaus in ontvangst en ik begin aan die droombaan die zo lang in mijn hoofd speelt. Zonder enige consequentie of voorwaarde laat mijn verbeelding

Dit is nou een van mijn favoriete quotes.  “She turned her can’ts into cans and her dreams into plans.” Kijk er eens naar. Denk er eens over na. Can’ts into cans, dreams into plans.  Wanneer was de laatste keer dat je van je dromen daadwerkelijke plannen hebt gemaakt? Wanneer was de laatste keer dat je dat-kan-ik-niet en dat-kan-niet hebt losgelaten?  Hoe vaak praat ik niet met mensen die zich niet kunnen voorstellen dat een verre reis eigenlijk dichterbij is dan je denkt, dat je dromen achterna gaan niet eng is, die tegen beter weten in blijven doen wat ze doen, ondanks dat het niet is wat ze willen doen. Bij de liefde blijven die ze niet liefhebben,  met hoop die al lang verloren is gegaan. Die niet durven, terwijl ze niets te verliezen hebben, want het belangrijkste dat je hebt ben jezelf. En ze  blijven dromen, blijven verbeelden, maar helaas houden ze vast aan ‘kan-niet’. Kan. niet . bestaat niet.

Ja, de verbeelding is de ultieme wereld. Zonder dat ik een stap hoef te zetten, brengt het mij in werelden die ik zelf heb bedacht. Ik vlieg samen met adelaars hoog over ontoegankelijke bergen, ik neem in de concertzaal het applaus in ontvangst en ik begin aan die droombaan die zo lang in mijn hoofd speelt. Zonder enige consequentie of voorwaarde laat mijn verbeelding me tijdelijk een fantasie beleven, waarbij ik de wetten van de natuur en van de mens zonder uitleg kan overtreden. Maar ben ik echt alleen aan het dagdromen? Toen ik nog een kind was kon ik mijn fantasie voor langere tijd vrij laten gaan. Ik hoefde me nog niet met volwassen zaken bezig te houden – het was nooit tijd om ‘weer aan het werk te gaan’. Ik droomde van sprookjesachtige koninkrijken, prinsen en prinsessen, fantaseerde over niet-bestaande vriendjes, zo sterk dat soms de grens tussen fantasie en werkelijkheid vervaagde. Maar het was meer dan een kinderspel: door mijn verbeelding werd ik onafhankelijk. Toen ik nog te jong was om me met de ‘praktische zaken’ van het leven bezig te houden – zoals de tijd om te slapen, tijd om te eten en de tijd om te werken – was ik al wel bezig mijn eigen wereld te bedenken, een wereld waar ik het voor het zeggen had. Een betere ervaring was er niet voor de dag dat ik werkelijk mijn leven in eigen handen moest nemen en vorm moest geven aan mijn dromen.

Mijn verbeelding blijft me echter nog steeds prikkelen met gedachtes over mijzelf en de manier waarop ik in mijn wereld wil leven. Er is een evenwicht nodig tussen mijn dagelijkse routine en mijn fantasieën en dromen. Maar op welke manier kan ik anders mijn doelen stellen en tot stand brengen? Mijn verbeelding geeft mij het vertrouwen om mijn dromen na te leven, ook al lijkt de werkelijkheid mijn poging in de weg te staan.  Graag ga ik voorbij de schijnbare horizon, voorbij de niet bestaande grens. Graag leer ik kennen wat ik niet ken. En nee, ook ik heb tegenslagen gekend. Ja, ik ben wel eens flink onderuit gegaan…maar met mij vele anderen. Het opstaan duurt langer dan het vallen, maar uiteindelijk als je weer met beide benen op de grond staat ben je een stuk wijzer geworden. Maar stop met excuses zoeken. Ik ben niet rijk, ik ben niet 100% gezond en in plaats van het gebruikelijke rugzakje des levens heb ik een hele koffer bij me. Maar, ik maak mijn dromen waar door het verre dichtbij te halen. En ik doe. Ik ga. Ik spaar. Ik reis. Ik geniet. Ik leef.

Mens, durf te leven.me tijdelijk een fantasie beleven, waarbij ik de wetten van de natuur en van de mens zonder uitleg kan overtreden. Maar ben ik echt alleen aan het dagdromen? Toen ik nog een kind was kon ik mijn fantasie voor langere tijd vrij laten gaan. Ik hoefde me nog niet met volwassen zaken bezig te houden – het was nooit tijd om ‘weer aan het werk te gaan’. Ik droomde van sprookjesachtige koninkrijken, prinsen en prinsessen, fantaseerde over niet-bestaande vriendjes, zo sterk dat soms de grens tussen fantasie en werkelijkheid vervaagde. Maar het was meer dan een kinderspel: door mijn verbeelding werd ik onafhankelijk. Toen ik nog te jong was om me met de ‘praktische zaken’ van het leven bezig te houden – zoals de tijd om te slapen, tijd om te eten en de tijd om te werken – was ik al wel bezig mijn eigen wereld te bedenken, een wereld waar ik het voor het zeggen had. Een betere ervaring was er niet voor de dag dat ik werkelijk mijn leven in eigen handen moest nemen en vorm moest geven aan mijn dromen.

Mijn verbeelding blijft me echter nog steeds prikkelen met gedachtes over mijzelf en de manier waarop ik in mijn wereld wil leven. Er is een evenwicht nodig tussen mijn dagelijkse routine en mijn fantasieën en dromen. Maar op welke manier kan ik anders mijn doelen stellen en tot stand brengen? Mijn verbeelding geeft mij het vertrouwen om mijn dromen na te leven, ook al lijkt de werkelijkheid mijn poging in de weg te staan.  Graag ga ik voorbij de schijnbare horizon, voorbij de niet bestaande grens. Graag leer ik kennen wat ik niet ken. En nee, ook ik heb tegenslagen gekend. Ja, ik ben wel eens flink onderuit gegaan…maar met mij vele anderen. Het opstaan duurt langer dan het vallen, maar uiteindelijk als je weer met beide benen op de grond staat ben je een stuk wijzer geworden. Maar stop met excuses zoeken. Ik ben niet rijk, ik ben niet 100% gezond en in plaats van het gebruikelijke rugzakje des levens heb ik een hele koffer bij me. Maar, ik maak mijn dromen waar door het verre dichtbij te halen. En ik doe. Ik ga. Ik spaar. Ik reis. Ik geniet. Ik leef.

Mens, durf te leven.