This post is available in English soon.

Vandaag voelt alles een beetje…druilerig. Ik lig ziek in bed en niets is goed vandaag. Ik heb last van een herfstdip. Er ligt een onaangenaam ogende natte sprei over ons land. En nu is mijn humeur flink gedaald. Vast ook iets te maken met de periode van de maand. Hoe zit dat met jullie? Was ik maar weer terug in Azië. Of Jordanië. Dromen. Daarom ga ik vandaag eens een boekje open doen zodat jullie wat te lezen hebben: drie dingen waar ik een hekel aan heb. Neem dit maar met een korreltje zout hoor. Ik ga zo wel even knuffelen met de poezen en dan is alles weer goed.

Bellen. Aan de ene kant ben ik zo’n meisje dat uren met familie of vriendinnen aan de telefoon kan hangen, aan de andere kant verdrink ik in angstzweet als ik moet bellen. Ik heb bel vrees. En dat snap ik niet. Ik ben Spontaan met de hoofdletter S,  een durfal, praat vijf kwartier in een uur, niet bang om op vreemden af te stappen en enorm enthousiast. Waarom heb ik dan zo’n hekel aan de telefoon? Stiekem heb ik nog steeds liever dat iemand anders mijn kappersafspraak maakt. Of de dokter belt. Of een klantenservice. Ik heb een waslijst aan smoesjes om dit nog waar te maken ook. En het leidt bij mij altijd tot eindeloos uitstellen, vooral van zakelijke telefoontjes. Of het feit dat mensen altijd opeens de telefoon in je hand drukken terwijl ik wild gebaar dat ik er NIET ben. Als ik mezelf dan eindelijk een schop heb gegeven en stiekem van binnen een beetje sterf, dan blijkt de gevreesde onbekende aan de andere kant van de lijn juist een heel plezierig persoon. En blijk ik toch altijd wel de spontane meid aan de telefoon te zijn die ik in het normale leven ook ben. Na zo’n gesprek ben ik dan helemaal opgelucht, ja zelfs een beetje trots op mezelf dat ik het gedurfd heb.

Taalfouten. Als taalnazi met een passie voor woorden voel ik mijn bloed koken wanneer ik iemand ‘als mij’ ‘hun vinden’ hoor zeggen. Of ‘jij word’ zie staan. Als iemand een verhaal vertelt waar ik vol overgave naar zou moeten luisteren en ik hoor ‘als mij’….dan wordt het zwart voor mijn ogen en vergeet ik spontaan wat deze persoon me heeft verteld. Ik hoor alleen maar ‘als mij als mij als mij’ in mijn hoofd echoën. Vervolgens heb ik dan de neiging om heel hard DAN IK!!! te schreeuwen. Irritant hè?

Keuzes maken. Zelfs met de kleinste keuzes hebben mijn hart en verstand enorme dialogen. Terwijl ik iemand ben die heel goed weet wat ze wil. Ik kan werkelijk oorlogen met mezelf voeren, compleet met een arsenaal aan wapens. Zoals met echte oorlogen gaan de gevechten die ik met mezelf heb meestal helemaal nergens over. Ga ik even winkelen of doe ik het niet omdat het slecht is voor mijn portemonnee? Heb ik zin om een stukje te gaan fietsen of niet? Zal ik nu de was doen of vanavond? Of neem de pepernoten kwestie. Daar heb ik nú al zin in. Ik heb echt hele gesprekken met mezelf. Dit jaar lagen de pepernoten namelijk al begin september (!) in de winkel. Op het moment dat ik denk: ‘Ha! Pepernoten! Lekker!’ schiet mijn principiële ik in aanvalspositie: ‘Wat nou ha, lekker? Het is schandalig. In december mag ik pepernoten eten. Niet eerder. Pepernoten horen bij Sinterklaas. En de beste man ligt in september nog in zijn zwembroek bij het zwembad in Spanje van het zonnetje te genieten. Als ik nu pepernoten koop spoor ik winkeliers alleen maar aan om ze volgend jaar nóg eerder in huis te halen. En voor ik het weet zit ik volgend jaar zomer op het terras met een schaaltje pepernoten in plaats van een bakje olijven. Pepernoten en rosé, dat smaakt toch niet’. ‘Ja maar…. het is inmiddels oktober, en de verwarming staat alweer aan. En ik bevries als ik uit bed kom. En oktober is al zo ongeveer bijna november. En ze zijn gewoon zo lekker’ ‘Ik word dik van pepernoten’ ‘Van chocola ook’ ‘Touché’.Vandaag voelt alles een beetje…druilerig. Ik lig ziek in bed en niets is goed vandaag. Ik heb last van een herfstdip. Er ligt een onaangenaam ogende natte sprei over ons land. En nu is mijn humeur flink gedaald. Vast ook iets te maken met de periode van de maand. Hoe zit dat met jullie? Was ik maar weer terug in Azië. Of Jordanië. Dromen. Daarom ga ik vandaag eens een boekje open doen zodat jullie wat te lezen hebben: drie dingen waar ik een hekel aan heb. Neem dit maar met een korreltje zout hoor. Ik ga zo wel even knuffelen met de poezen en dan is alles weer goed.

Bellen. Aan de ene kant ben ik zo’n meisje dat uren met familie of vriendinnen aan de telefoon kan hangen, aan de andere kant verdrink ik in angstzweet als ik moet bellen. Ik heb bel vrees. En dat snap ik niet. Ik ben Spontaan met de hoofdletter S,  een durfal, praat vijf kwartier in een uur, niet bang om op vreemden af te stappen en enorm enthousiast. Waarom heb ik dan zo’n hekel aan de telefoon? Stiekem heb ik nog steeds liever dat iemand anders mijn kappersafspraak maakt. Of de dokter belt. Of een klantenservice. Ik heb een waslijst aan smoesjes om dit nog waar te maken ook. En het leidt bij mij altijd tot eindeloos uitstellen, vooral van zakelijke telefoontjes. Of het feit dat mensen altijd opeens de telefoon in je hand drukken terwijl ik wild gebaar dat ik er NIET ben. Als ik mezelf dan eindelijk een schop heb gegeven en stiekem van binnen een beetje sterf, dan blijkt de gevreesde onbekende aan de andere kant van de lijn juist een heel plezierig persoon. En blijk ik toch altijd wel de spontane meid aan de telefoon te zijn die ik in het normale leven ook ben. Na zo’n gesprek ben ik dan helemaal opgelucht, ja zelfs een beetje trots op mezelf dat ik het gedurfd heb.

Taalfouten. Als taalnazi met een passie voor woorden voel ik mijn bloed koken wanneer ik iemand ‘als mij’ ‘hun vinden’ hoor zeggen. Of ‘jij word’ zie staan. Als iemand een verhaal vertelt waar ik vol overgave naar zou moeten luisteren en ik hoor ‘als mij’….dan wordt het zwart voor mijn ogen en vergeet ik spontaan wat deze persoon me heeft verteld. Ik hoor alleen maar ‘als mij als mij als mij’ in mijn hoofd echoën. Vervolgens heb ik dan de neiging om heel hard DAN IK!!! te schreeuwen. Irritant hè?

Keuzes maken. Zelfs met de kleinste keuzes hebben mijn hart en verstand enorme dialogen. Terwijl ik iemand ben die heel goed weet wat ze wil. Ik kan werkelijk oorlogen met mezelf voeren, compleet met een arsenaal aan wapens. Zoals met echte oorlogen gaan de gevechten die ik met mezelf heb meestal helemaal nergens over. Ga ik even winkelen of doe ik het niet omdat het slecht is voor mijn portemonnee? Heb ik zin om een stukje te gaan fietsen of niet? Zal ik nu de was doen of vanavond? Of neem de pepernoten kwestie. Daar heb ik nú al zin in. Ik heb echt hele gesprekken met mezelf. Dit jaar lagen de pepernoten namelijk al begin september (!) in de winkel. Op het moment dat ik denk: ‘Ha! Pepernoten! Lekker!’ schiet mijn principiële ik in aanvalspositie: ‘Wat nou ha, lekker? Het is schandalig. In december mag ik pepernoten eten. Niet eerder. Pepernoten horen bij Sinterklaas. En de beste man ligt in september nog in zijn zwembroek bij het zwembad in Spanje van het zonnetje te genieten. Als ik nu pepernoten koop spoor ik winkeliers alleen maar aan om ze volgend jaar nóg eerder in huis te halen. En voor ik het weet zit ik volgend jaar zomer op het terras met een schaaltje pepernoten in plaats van een bakje olijven. Pepernoten en rosé, dat smaakt toch niet’. ‘Ja maar…. het is inmiddels oktober, en de verwarming staat alweer aan. En ik bevries als ik uit bed kom. En oktober is al zo ongeveer bijna november. En ze zijn gewoon zo lekker’ ‘Ik word dik van pepernoten’ ‘Van chocola ook’ ‘Touché’.