KLEINE WOORDJES | Nog even over dat lege appartement en geen kompas meer nodig hebben

3

Toen ik mijn sleutel een maand geleden inleverde zat ik eerst drie uur op de grond in mijn lege appartement en schreef ik dit. Het delen stelde ik uit door de gekke situatie nu, maar eigenlijk is het zo on point: ons nestje kwam net op tijd, nu we er onszelf samen in hebben opgesloten.

Het is bizar hoe een leven plots een andere wending kan krijgen. Hoe het bestaande paden achter zich laat, soms vernietigend en soms met warme herinneringen, hoe je soms plots op een ander onbekend pad wordt gegooid zonder dat je weg weet. De weg naar huis. Bijzonder hoe een leven plotsklaps kan veranderen. Dat ik de pijn niet altijd laat zien betekent niet dat het er niet is. Ik heb m’n hart volgegoten met tijd, maar littekens blijven.

In 2018 liet ik alles achter. Ik woonde een paar maanden in een tijdelijk huisje in Utrecht en vond toen dat droomappartement onder de Dom. Dat had ik toch maar helemaal zelf geflikt. Hier stopte ik met zoeken naar wat eigenlijk had moeten zijn. Ik kreeg de sleutel en heb een halve dag op de lege grond gezeten. Mijmerend, al schrijvend. Ik schreef aan mijn moeder. Aan mama. Want vertellen kan niet meer. Woorden bleven vallen in mijn hart en ik schreef een openhartige post.

Jullie weten allemaal hoe dit afliep: een paar weken later kreeg ik in Vietnam dat berichtje van hem. Van hém.

Bijzonder hoe mijn pad nu loopt. Hoe ik hem heb ontmoet, hoe dat vanaf het eerste moment het juiste pad was. Hoe we gekwetst zijn. Hoeveel pijn en verdriet we kennen. Wat hem is aangedaan. Wat we meemaakten, wat we verloren. Wat we meebrachten. Wie we zijn. Hoe het kan zijn. Ik vond er één uit duizenden: lief, zó lief, eerlijk, oprecht, begrip- en respectvol en de allerliefste papa die zijn meiden zich maar kunnen wensen. Alles in het belang van. Prachtig om te zien, wat maakt het hem een mooi mens. Dit pad is onbekend maar zo bemind. Twee paden werden een. Hij werd een deel van mijn helen. Ik van het zijne. We heelden los en we heelden samen. We delen. We vechten. Voor onszelf, voor hen, voor elkaar. We vinden een woordeloos geluk bij elkaar. Een kompas hebben we niet meer nodig.

Nu ik dit schrijf zit ik hier weer op de grond. Twee jaar later. Afscheid. Dit huis heeft me laten groeien. Woorden buitelen opnieuw over elkaar heen op de grond in een leeg appartement. Anderhalf jaar later lever ik deze sleutel in en met die sleutel al het bijbehorende verdriet. Ik kocht een huis en verlaat dit baken. Met hém. Een nieuwe sleutel. Ik werd gevonden door wat de bedoeling is. De mooie herinneringen uit mijn verleden schroef ik van de muur en neem ik mee. We bouwen een nieuw baken, een nieuw nest.

Onderstaande foto in ons nieuwe huis (meten is weten, wat hebben ze goed geholpen!) staat zó symboliek voor mijn nieuwe leven. Mijn nieuwe pad. Ons nieuwe pad. Het zal geen gemakkelijke zijn, er is veel onrecht in de wereld maar tussen ons is ‘t alles en wij kunnen inmiddels die wereld wel aan. Want de liefde? Die is oh zo simpel. Dus ik verdwaal gewoon in onze bezieling en dat wat wij samen hebben. Klaar voor ons nestje samen. Klaar voor dit pad. Klaar voor de toekomst, hoe de weg zich dan ook zal gaan banen. Dit pad leidt altijd ergens heen: de bedoeling. ❤

Kleine woordjes, LIFESTYLE, Lifestyle, Persoonlijk, Stories from the Heart

Leave a reply

3 comments

Post a new comment

Lees ook: