Er staan nog een hoop artikelen in concept, zoals een nieuwe huisspinsels met updates over ons mooie koop(klus)huis, reisverhalen over o.a. Zuid-Afrika (waar ik as we speak zou zitten…) en andere hartverhaaltjes. Ik ben veel in de natuur in deze tijd en dat geeft lucht. Lucht voor nieuwe verhalen terwijl de oude worden meegenomen. Heerlijk vind ik dat!

Op Instagram ben ik heel actief (vooral in de stories, maar ook met uitgebreide posts) en daar schrijf ik af en toe zoveel woorden onder dat ik die nu ook gewoon even in een artikel plaats, zodat het hier ook weer gezellig is. Een beetje bijkletsen door oude teksten, Instagram stories en nieuwe verhalen te delen. Er speelt een stapel moeilijkheid momenteel waar ik niet over kan schrijven maar wat me wel zo aan het hart gaat, en dat is wel eens moeilijk. Maar er valt ook een hoop leuks te vertellen. Het allerleukste? We hebben een hond uit Roemenië geadopteerd!

Ook zag ik een hoop nieuwe volgers en besloot ik me na al die jaren nog eens kort voor te stellen. Ik blog namelijk al 16 jaar. Wow! Veel mensen kennen en volgen me vanaf het begin en kennen mijn levenspad, veel mensen druppelen halverwege of pas net binnen en vragen zich wellicht af wie ik eigenlijk ben. Nou, niets bijzonders hoor. Toch stelde ik me weer even netjes voor in dit korte verhaaltje en wat was dat moeilijk om in 2.200 letters samen te vatten!

Dus: hallo!

Ik ben Laura en kom uit het mooie jaar ’88 – reken zelf maar uit 😌. Geboren en getogen in de weilanden van ‘t hoge noorden ben ik via wat omzwervingen in het Groene Hart beland, waar ik een huis aan het water kocht met mijn vriend Thomas.

Met m’n HBO diploma in m’n zak woonde en werkte ik als hotelmanager over de hele wereld: de afgelopen 16 jaar woonde ik in Griekenland, Leeuwarden, Londen, Zuid-Afrika, Parijs, Arnhem en Utrecht. Leuk weetje: in Afrika ben ik opgeleid tot junior ranger. Ik aard snel, als er maar natuur in de buurt is. 🌲

Nadat ik in 2011 mijn moeder verloor heb ik mijn veel te drukke baan opgezegd om m’n hart te volgen: reizen, schrijven en inspireren. Naast mijn persoonlijk blog What About Her – ik deel al pieken en dalen sinds 2004! – run ik een content- en communicatiebureau; Cloudshaped en een platform vol hippie hotspots: The Boho Guide. Jarenlang was ik professioneel reisblogger en reisde ik 4x per maand, maar inmiddels hoeft het voor mij niet meer zo hard te gaan.

Ik ben gek op droge humor en dito wijn. Ik schrijf met ziel en leef met hart, en hard ook. Ik ben filosofisch, oversensitief, romantisch, reis- en levenslustig en avontuurlijk; in verre landen of op de hoek van de straat. Heb geen spreekwoordelijk rugzakje bij me, maar een hele koffer. Ik hou van het bos, boomhutten, jurkjes, planten, interieur, kaas, de zon en de maan, vintage, tattoos, kamperen, Afrika, proza, bergen en alles met een vacht.

Ik leef nog steeds voor reizen, maar geniet ook van een fijn nestje bouwen. Een houtkachel, buitenbad, bostuin, platenspeler, miljoen planten: geluk! M’n vriend is de liefste vriend én papa van de hele wereld, hij heeft tweelingdochters van 3,5 die ik in m’n hart gesloten heb. Oh, en we hebben een Roemeense adoptiehond: Sok!

Hier vind je verhalen van een wild child die het leven soms ingewikkeld en vaak heel wonderlijk vindt. Ik wil jullie inspireren om hetzelfde te doen: ontdekken. Op welke manier dan ook. Vang jouw eigen dromen. De wereld is gemaakt voor dromers. 🌙

Vraag maar raak, vertel maar raak, en ik ben ook heel benieuwd waarom jullie mij volgen! ❤

(Bonus)moederdag

Mooi hè, deze mama met kleine in Afrika? Die plaatste ik op moederdag en dat bleek extra dubbel:

We zouden die dag namelijk weer naar mijn thuis Zuid-Afrika vliegen, maar helaas. 💔 Nu zijn we maar naar een heel fijn hutje op de hei in Drenthe gegaan. Samen met Sok, die er anders niet eens geweest was ~ dus alles gebeurt met een reden, toch? Ik probeer er vandaag maar niet al te veel bij stil te staan. Afrika wacht wel.

En er is vandaag al genoeg om bij stil te staan. Ik had op zaterdag een hele lieve, fijne, bijzondere en warme bonusmoederdag gehad: het is zo fijn dat de tweeling deze dag nu een hele andere dimensie geeft. Maar op moederdag zelf komt het toch wel weer binnen. Het is niet de dag. Het is gewoon een zondag in mei. Het is de confrontatie. Had ik nog maar een moeder, ik had de liefste en sterkste die er was. Dus die probeer ik ook maar te bonus-zijn.

Voor alle (bonus)moeders die er zijn: niemand weet hoe het moet, maar je doet het goed. Alles in het belang van hen en met heel erg veel liefde, dan is het goed. En voor iedereen die vandaag ook een beetje moeilijk vindt, dwars door de rouw gaan omdat ze een moeder (of een kind) in de wolken hebben: je bent niet alleen. Noem haar naam, pluk een bloem, voel de zon. Ze is er.

Moeder. Dag.

Sok

Gezinsuitbreiding!

Bij een huis hoort een hond. Maar eerst even een verhaaltje over Pretzel. Jullie kennen ‘m misschien nog wel, of misschien niet: maar een aantal jaar geleden had ik ook een hondje met mijn toenmalige vriend. Een teckel genaamd Pretzel. Van teckelpup groeiden we samen groter en oh, hij was mijn alles. Met ontzettend veel pijn en nog altijd de tranen heb ik hem moeten achterlaten bij mijn ex en geloof me, dat was niet gemakkelijk. Het had niet anders gekund. Ik verhuisde naar een klein appartementje op drie hoog in het centrum van Utrecht en werkte naast mijn freelancer bestaan twee dagen op een kantoor waar geen honden toegestaan zijn. Ik woonde (en Pretzel woont) in een groot huis tussen het groen, met een extra boshuisje op steenworp afstand, een kantoor waar hij al welkom was en lieve ex-schoonouders die altijd op hem kunnen passen. Mijn ex is net zo gek op hem en dit bleek te beste oplossing. Een soort omgangsregeling werd geprobeerd, maar was te verwarrend voor iedereen.

Ik mis hem nog elke dag, maar een huis zonder dier is geen huis en het eerste dat ik zei toen we dit huis kochten was dat ik ooit wel weer een hond zou willen, mocht ik me over dat schuldgevoel heen kunnen zetten. Dit keer adopteren, iets dat ik toen nog niet aandurfde maar inmiddels met al die ervaring wel. En toen was daar het 4-jarige zwerfschaap Sok uit Roemenië. Zo lief, zo sokkig. Ik kon niet anders dan ‘m in huis nemen en ‘m alle liefde geven die we hebben.

Hij is nu een maandje bij ons en och, wat is Sok leuk! Wat verrijkt een hond een huis. Een gezin. En wat doet hij het goed, ook met de meiden. Zo mooi om te zien dat ook daar een band ontstaat. En wat is hij dankbaar! M’n hart ontploft iedere keer wanneer hij zo gelukzalig en vol ongeloof rondkijkt: hoor ik hier nu echt bij? Voor altijd? En m’n hart breekt als ik de littekens van zijn verleden zie: zijn open nek, de schrikreacties van een hand of een stok, de angst om weer weggebracht te worden wanneer we met de auto gaan. Nee Sok, je blijft voor altijd bij ons. Is ‘ie niet lief?

Hoe gaat het met jullie?