Dawn. I hike upwards the mountain and I take off my shoes. With barefoot I step into the garden and look up at the building. A feeling of calmness falls over me as a warm blanket. My spirtirual self feels at home here, although the stress of the past few months still dozes as an irritating humming in the back of my mind.

I am at the the Purna Yoga Retreat in Pokhara, an organization with a beautiful base on a hill in Nepal. It offers a broad range of yoga days, courses and hikes. The location itself consists of a stunning garden, a common area with dining tables, a lounge and a bookcase filled with the most inspiring books, different rooms to stay overnight, a number of roof terraces with hammocks and rocking chairs and a crazily beautiful yoga room with walls of glass. The view is phenomenal and it’s dead silent, the base is fully decorated to find a little bit of yourself back. I meet the teachers. They seem to come from somewhere else, but not this earth. Whereas I still fight with sadness from the past and fear of the future, they all glow with peace and self-acceptance. Today is devoted to yoga, meditation and especially lost of rest. I surrender.

The day goes by and by this time, I have had already a number of yoga sessions. It’s been nice. I have missed it. Last year I followed many classes and I noticed that my body was getting more flexible, that I started to feel better and that the dense clouds in my mind started to evaporate. It’s time to get back to this. The sessions alternate with tea, thinking, enjoying the fresh Nepalese dishes that are being cooked in the small kitchen. These are the only things within my reach. As a digital nomad I am 24/7 online and I would have to escape more often from that online world. You can’t check your Facebook when you’re in the middle of a ‘downward facing dog’. You can’t pick up your phone when you meditate in a half lotus pose. Yoga and meditation force you to focus on yourself and to let go of everything around you. Even my down to earth boyfriend clearly enjoys these days and later on he decides to buy to some meditation books.

I move back to the room for another meditation session. Meditation has always been a tricky thing for me. My mind is too busy. I can’t concentrate on my inner-self. Usually I get frustrated, but this time I let the waves created by the singing bowls let me lead me. I try to touch my soul, but she continues to slide away from me. This time I accept it and I decide to focus on the life around me.

I watch right through the walls of glass and see the water of the lake. I hear birds. I am aware of every move move on the rice terraces. I feel the wind stroking my hair, although I must have imagined this and I feel equally one with life. This is how it always should be. I fall asleep, but after waking up I wonder whether it’s been sleep or not. I am just away from this earth. Is this what they mean? Little by little the last chunks of stress fall off me, taken away by the same wind. Next to me someone bursts out into tears. I realize that every person fights a daily battle with his or her own demons. We should all be a little kind to each other.

It’s late in the evening. Time for the last part of today. Chanting. Kirtan. In front of me are all teachers, with different instruments in their fronts and they are sitting cross legged on the floor. They start with playing, first a singing bowl, a drum follows and instruments I have never heard of take over. They seem to form a whole. This is so beautiful. The man with the beard start singing, a gorgeous choir follows and the teachers repeat the words for us until we sing along with all of our hearts. As if we never have done otherwise. Different people join us. We are asked to do what our hearts tell us to do. Someone starts clapping. I am aware of every tiny tingling in my body. The space of the room fills itself with warmth, with solidarity, with love. Together we make music, we create a special flow that makes us forget about everything around us. We sit like this for five minutes, ten, maybe an hour, I have lost my complete notion of time.

My eyes are filled with tears. I feel pure joy. Happiness. Gratitude and tears roll along down my face. I am so thankful that I am here, at this exact moment, and have the opportunity to be with these people.

Note: I have, of course, been in touch after the terrible earthquake. Fortunately, the disaster has caused no damage to this beautiful retreat and its people and they ask all of you to continue visiting Nepal. Especially right now.

Ochtendgloren. Ik wandel de berghelling op en doe mijn schoenen uit. Op blote voeten stap ik de tuin in en kijk ik omhoog naar het gebouw. Een gevoel van rust valt over me heen als een warme deken. Mijn spirituele zelf voelt zich hier thuis, al sluimert de stress van de afgelopen maanden nog steeds als een irritant gebrom door in mijn achterhoofd.

Ik ben in het Purna Yoga Retreat in Pokhara, een organisatie met een prachtige basis op een heuvel in Nepal dat een groot aanbod yoga dagen, cursussen en trektochten aanbiedt. De locatie zelf bestaat uit een mooie tuin, een gemeenschappelijke ruimte met eettafels, een lounge en een boekenkast gevuld met de meest inspirerende boeken, verschillende kamers om in te overnachten, een aantal dakterrassen met hangmatten en schommelstoelen en een waanzinnige yoga zaal met glazen wanden. Het uitzicht is fenomenaal en het is er doodstil, compleet ingericht om jezelf weer een beetje terug te vinden. Ik maak kennis met de leraren. Ze lijken niet van deze aarde. Waar ik nog altijd vecht met verdriet uit het verleden en angst voor de toekomst stralen zij één en al rust en zelfacceptatie uit. Vandaag staat in het teken van yoga, meditatie en vooral veel rust. Ik geef me over.

De dag kabbelt voort en inmiddels heb ik al een aantal yoga sessies gehad. Het is fijn. Ik heb het gemist. Vorig jaar heb ik veel lessen gevolgd en ik merkte dat mijn lijf soepeler werd, dat ik me beter voelde en dat de dichte wolken in mijn hoofd verdwenen. Het wordt tijd om dit weer op te pakken. Ik wissel de sessies af met thee drinken, nadenken en genieten van de verse Nepalese gerechten die in het kleine keukentje worden bereid. Verder is er niets binnen handbereik. Als digital nomad ben ik 24/7 online en ik zou daar wat vaker aan moeten ontsnappen. Je kunt niet even je Facebook checken wanneer je in de ‘downward-facing dog’ staat. Je neemt je telefoon niet op wanneer je mediteert in een halve lotus. Yoga en meditatie dwingen je om je op jezelf te concentreren en alles om je heen los te laten. Zelfs mijn nuchtere vriend geniet zichtbaar van deze dag.

Ik begeef me weer naar de zaal. Wederom een sessie mediteren. Mediteren heb ik altijd lastig gevonden. Mijn hoofd is te druk. Ik kan me niet concentreren op het binnenste in mij. Meestal raak ik gefrustreerd, dit keer laat ik de door de klankschalen gecreëerde golven in de lucht me leiden. Ik probeer mijn ziel aan te raken, maar ze blijft me ontglippen. Dit keer accepteer ik het en besluit ik me te focussen op het leven om me heen.

Ik kijk dwars door de glazen wand heen en zie het water in het meer kabbelen. Ik hoor vogels. Ben me bewust van elke beweging op de rijstterrassen. Ik voel de wind door mijn haren aaien, al verbeeld ik me dit, en voel me even één met het leven. Zo zou het altijd moeten zijn. Ik val in slaap, maar vraag me achteraf af of het slaap is geweest. Ik ben gewoon even weg van deze wereld. Is dit wat ze bedoelen? Stukje bij beetje vallen de laatste brokken stress van me af, meegenomen door dezelfde wind. Naast me barst iemand in tranen uit. Ik besef me dat ieder mens een dagelijks gevecht met zijn eigen demonen strijdt. We zouden allemaal wat liever voor elkaar mogen zijn.

Het is laat in de avond. Tijd voor het laatste deel van vandaag. Chanten. Kirtan. Voor me zitten alle leraren in kleermakerszit op de grond, verschillende instrumenten voor zich. Ze beginnen met spelen, eerst een klankschaal, een trommel volgt, instrumenten die ik niet ken nemen het over. Ze blijken een geheel te vormen. Wat is het prachtig. De man met de baard zet in, een prachtig gezang volgt en ze herhalen de woorden voor ons tot wij uit volle borst meezingen. Alsof we nooit anders hebben gedaan. Verschillende mensen schuiven aan. Er wordt ons gevraagd om simpelweg te doen wat je hart je ingeeft. Iemand begint te klappen. De ander pakt een klankschaal. Ik laat me bewegen op het ritme van de muziek. Ik ben me bewust van elke tinteling in mijn lichaam. De ruimte vult zich met warmte, met samenhorigheid, met liefde. Samen maken we muziek, we creëren een bijzondere flow dat alles om ons heen even doet vergeten. Zo zitten we vijf minuten, tien, een uur, ik ben het besef van tijd kwijt.

Mijn ogen vullen zich met tranen. Ik voel puur geluk. Dankbaarheid rolt samen met zoute tranen over mijn wangen. Dankbaar dat ik hier, op dit moment en met deze mensen mag zijn.

Note: ik heb natuurlijk contact met ze gehad na de verschrikkelijke natuurramp. Er is gelukkig geen schade aan dit prachtige retreat en haar mensen door de aardbeving en ze vragen jullie allemaal om vooral Nepal te blijven bezoeken. Juist nu.