(Nederlands) TRAVEL / Over die spontane, dwaze maar heerlijke road trip van vijf dagen naar de bergen in Frankrijk - What About Her - for dreamers & nomads

DESTINATIONS

(Nederlands) TRAVEL / Over die spontane, dwaze maar heerlijke road trip van vijf dagen naar de bergen in Frankrijk

Post on: Sunday February 7th, 2021

Laura

3

Roadtrip Frankrijk Les Ecrins

Sorry, this entry is only available in Nederlands.

Categories: DESTINATIONS, Europa, Frankrijk, Hotspots, Must Sleep, Road Trip, The Boho Guide, TRAVEL, Travel Category, Travel Stories

Tags: Corona Europa europe france Frankrijk La Grave Les Ecrins reizen Reizen met hond Road Trip Sok travel

Leave a reply

3 comments

Lotte 8 December, 2020 at 21:05 Reply

Ja, liefde voor de bergen! Ik geef je volledig “gelijk” met deze spontane roadtrip, wat zag het er heerlijk uit.
- Laura 21 December, 2020 at 17:52 Reply
  
  Jaaa het was zo fijn!
Coworking space Antwerpen 19 January, 2021 at 19:01 Reply

bedankt voor het artikel! erg leuk daar😍

Post a new comment Cancel reply

Ik wilde vorige week bijna ziekenhuisbeelden van A

Ik wilde vorige week bijna ziekenhuisbeelden van Atlas delen, terwijl ik die beelden zelf amper terug kan kijken. Ik kon mezelf geen antwoord geven waarom ik opeens die behoefte voelde. Omdat ik me gewoon nog zo ontiegelijk kut voel? Bang? De pijn wil delen? Voor de verwerking? Om te laten zien wáárom het nu niet zo goed met me gaat, om te laten zien hoe het was? Voor wie moet dat? Ik ga die grens maar niet over. Dus gewoon een foto met Atlas nog in m'n buik, vrij en onbezorgd. ♥️

Maar vertellen wil ik wel, al kan ik de woorden nog steeds niet vinden. Zeker niet nu.

De ergst indenkbare trigger is werkelijkheid geworden: zijn liesbreuk (kans was nihil) is weer open. Zijn darmen zitten thank god nu niet bekneld (al is dat risico er wel) maar dit betekent wel wéér een operatie. Morgen al. Met onze voorgeschiedenis voelt het nu alsof ik in de tussentijd een tikkende tijdbom in mijn armen heb. Mijn tikkende alles. Ik probeer het echt te relativeren: het is weer ontdekt, het is niet zoals toen, het zit niet bekneld, ze gaan hem helpen, hij is niet ziek, alles komt goed. Maar m'n trauma van toen heeft de overhand. Dit is zoiets uitzonderlijks volgens de kinderchirurg. Ik moet vertrouwen hebben, anders is het bijna niet te dragen.

Ik kon er, naast die ene post en af en toe een 'Hé het gaat niet zo lekker', gek genoeg eigenlijk niet veel over delen. Het was te rauw. Ik barst van babygeluk maar heb ook hartzeer. En het beheerst mijn leven nogal, die gebeurtenis, met PTSS en een zwaar hoofd als gevolg. Ik ben begonnen met EMDR. Daar vertelde ik pas nog dat ik toentertijd nog zo'n onzekere moeder was en er voor m'n gevoel niet goed voor hem was, en nu zo goed zou weten hoe ik hem zou troosten en geruststellen. Toen zei ze, 'pak dat beeld en doe dat maar'. Hoe ironisch, universe.

Ik merk dat ik nu wel de behoefte heb om er meer over te schrijven. Die gebeurtenis in januari. Die helse avond en nacht. Die ochtend. Van kinderarts naar kinderarts. De onzekerheid terwijl hij hard achteruit ging. Niemand wist het en toen per toeval toch. Liesbreuk, z'n darm zat beklemd en dat ging flink mis. Hoe hij zo snel.... (Lees verder in comments)

𝘎𝘰𝘰𝘥 𝘵𝘰 𝘣𝘦 𝘣𝘢𝘤𝘬 ~ hoe ouder ik word (stop de tijd, volgende week word ik 34...) en hoe meer landen ik heb gezien (landen tellen is niet aan mij besteed, maar ik geloof dat 't er zo'n 75 zijn), hoe vaker ik terug ga naar een land. En dan vooral mijn lievelings. Neem bijvoorbeeld mijn top drie. De teller van Zuid-Afrika slaat inmiddels op hol, ook lieveling Nepal bezocht ik vaker... en IJsland? Dit was, ehm, de vierde keer. Als ik eenmaal verliefd ben is er geen houden aan. Fernweh. En als een plek fijn is, is 'ie fijn en kom ik terug. Dus hier zit ik weer te bubbelen bij @hotelranga; older, wiser. Alsof er niet inmiddels zes jaar verstreken zijn. En om dan toch weer diezelfde hot tub in te stappen als die waar ik in 2016 voor 't eerst het mighty Noorderlicht zag: heel bijzonder. Swipe voor een herinnering aan dat magische moment 💚

#Iceland #IJsland

*insert Lord of the Rings theme* Man, wat is IJsla

*insert Lord of the Rings theme*
Man, wat is IJsland toch magisch.

#IJsland #Kvernufoss

A lifetime of adventures 🤍 #IJsland #babyatlas

A lifetime of adventures 🤍

#IJsland #babyatlas

Moederdag. Ik ben niet zo van commerciële dagen,

Moederdag.

Ik ben niet zo van commerciële dagen, zeker deze niet. Met reden. Want wat had ik mijn moeder vandaag graag een knuffel willen geven. Haar willen vertellen dat ik van haar hou, met knutselwerk en al. Haar willen bedanken. Maar dat gaat niet. Niet zoals ik het wil. Zoals @ginnyranu heel raak scheef (ik had 't niet beter kunnen verwoorden): "Ik word rondom Moederdag extra geconfronteerd met pijn waar ik me al jaren omheen probeer te manoeuvreren en slechts af en toe ruimte voor maak." Dit geldt voor mij ook al 10 (en een half) jaar te lang. Veel te lang.

Maar vorig jaar voelde het voor het eerst... Anders. Niet lichter, want zwanger worden zonder je moeder is namelijk onverteerbaar. Maar anders. Exact een jaar geleden (toen een dag voor Moederdag, vandaag precies vandaag) had ik opeens die positieve test in m'n handen. Zwanger. Het mooiste cadeau dat ik haar had kunnen geven. Acht maanden later werd Atlas én zijn moeder geboren.

Ik verloor mijn wereld maar ik ben iemands wereld geworden, en zo krijgt deze dag weer kleur. Kleur met een zwart randje. Wat had ik dit graag met haar willen delen, wat had ze het mooi gevonden om mij te zien in deze nieuwe rol. Ik voel me anders. Alles. Moederloos, bonusmoeder en moeder. Een compleet nieuw hoofdpersoon. Ik ben niet wie ik was. Het script moet ik nog vinden onder die bergen liefde en zorgen, maar ik ben moeder. Ik heb lief, meer dan ik aankan, ik zorg, troost, wieg, zing, voel, lach, huil, ben. De hele wereld past nu in mijn armen, net zoals ik ooit in haar armen pastte, en dat is mooier dan ik ooit had kunnen dromen. 🥰

Ik snap dat deze foto confronterend kan zijn. Een hele dikke knuffel voor iedereen voor wie Moederdag voelt als een zware deken én voor alle (bonus- en wens)mama's out there: je doet het goed. 🤍

#motherhood #babyatlas

Lege Deense stranden 🤎 #Denemarken

Lege Deense stranden 🤎

#Denemarken

Groetjes uit Denemarken 🇩🇰 Bomvolle auto, m

Groetjes uit Denemarken 🇩🇰

Bomvolle auto, muziekje aan en een flink stukkie rijden maar dan ben je ook ergens: bijna in het noordelijkste puntje van dit rustgevende land. De omgeving hier bestaat uit beboste hoge duinen, grillige kliffen, lege stranden en een weids binnenland vol pittoreske kunstenaarsdorpjes en gele velden koolzaad. 💛

Atlas doet z'n naam eer aan en heeft constant een lach op z'n gezicht. Z'n eerste schater kwam er zelfs uit. Deense pret! Ik ben zo blij dat hij het reizen zo goed doet. En dat ik dit toch doe, ondanks wat er nu speelt. Ik heb het moeilijk en ik heb het fijn. Met vallen en opstaan.

Z'n grote zussen (en Sok!) zijn ook mee en ik had ze niet blijer kunnen maken... Dit houten huis is namelijk niet normaal hoe tof: een cabin 2.0 met huge tuin, een houtkachel, sauna én... eigen binnenzwembad met glijbaantje. Bizar, maar blijkbaar vrij normaal in Deense vakantiehuizen! Check de rondleiding in m'n stories/highlight, het is zo'n fijne plek voor een family escape. Tipje hoor. Ik boekte deze parel via @belvilla.vakantiehuizen 🙏

#Denemarken #babyAtlas #travel

Moeder zijn. Die Laura, die reist gewoon nu al vro

Moeder zijn.
Die Laura, die reist gewoon nu al vrolijk rond met d'r hippe in wolletjes gestoken hashtag #babyatlas met z'n barnsteentjes in hippe draagzakken gedragen en al tickets boekend alsof het makkelijk is maar nee, die Laura huilt zichzelf ook iedere avond in een veel te korte slaap omdat ze bang is dat er iets met hem is en eigenlijk vooral dat hij zomaar doodgaat en bij ieder gek geluidje of snotje of hap naar adem wint de paniek, staat haar hart stil en de doem aan en schiet ze vol. Ik herken mezelf soms amper, al troostend en wiegend en zingend en eerlijk? Wie wie troost weet ik eigenlijk niet. Ik heb een trauma van z'n kantjeboordspoedoperatie maar zondermeer is 't ook gewoon part of the mothergame denk ik;

moe
bang
zielsgelukkig.

Ik wist nooit zeker of ik zelf kinderen wilde, maar ben nu al vergeten wie ik zonder hem was. Hoe heb ik dat ooit gedacht? Samen met hem is er een moeder geboren. Een leeuwin. Een wereld zonder is onvoorstelbaar, al is het confronterend om zijn wereld te zijn, zijn antwoorden, want ik heb ze niet. Een spiegel, ook dat. Ik zie mezelf in hem terug en wanneer mijn hart lacht lacht hij terug maar kleine ogen kijken ook naar mijn tranen, een omgekeerde wereld, dat onrustige lijfje wanneer ik verdwaald ben. Zijn spiegels, ze drogen mijn tranen en omarmen mijn onrust en geven me kracht in scherven. Tijd bouwt vertrouwen maar in één ding heb ik 't volste: dat hij opgroeit in het warmste nest dat er is en die vrijgeestigheid komt wel weer. Alles op gevoel, zonder schema's en moetjes en traantjes. Ik wil zijn. Zijn wereld. Zijn antwoorden. Niemand is van iemand en hij mag en moet zelf vallen en opstaan maar ik sta altijd aan, klaar om hem te vangen zonder iets te zeggen maar met een troostend antwoord zonder woorden:

liefde.

In overvloed. En al vind ik de zwaarte ervan heel intens, het overspoelt me en soms verdrink ik er bijna in, maar hoe mooi is dat eigenlijk? Ik leer vanzelf zwemmen, want ik dobber nu precies daar waar ik zijn moet: in een zee van.

❤️‍🔥