-
PERSONAL / A story from the heart
Soon translated. Ik heb het écht persoonlijk schrijven gemist. Verhaaltjes uit mijn hart. Rammen op de toetsen als een woesteling ... -
Mama
29 October 2014. I wanted to write a story, but words remain grey today. Not just today. For three years ... -
MINDSTYLE / Reflection
Reflection. Sometimes thoughts flow my head like a maniac, and then I know that I have to put everything in ... -
Black as hell
Black. All is black as hell. I am shocked. I do not understand. It is beyond comprehension. Grandfathers, grandmothers, fathers, ... -
TRAVEL / Archive: What I’ve learned of traveling the world
I’d like to grab some articles out of the archive now and then. Not because of lack of inspiration, but ... -
MINDSTYLE / Did anyone ever tell you
…. that you totally good enough? That you are living beautiful enough, sweet enough, wise enough, strong and smart enough? ... -
MINDSTYLE / About catching dreams and exploring niches
Ben je Nederlands en hier via Bloglovin’? Klik dan even op ‘Nederlands’, links in de balk. Hij plaatst ze nu ... -
LIFESTYLE / Minimalism
The past years I have changed in a minimalist, I believe. There was a time that I liked to buy ... -
MINDSTYLE / Happy 2014!
The end of the year has come. This is the time to reflect upon the year to which we bid ...
![Toen ik mijn sleutel een maand geleden inleverde zat ik eerst drie uur op de grond in mijn lege appartement en schreef ik dit. Het delen stelde ik uit door de gekke situatie nu, maar eigenlijk is het zo on point: ons nestje kwam net op tijd, nu we er onszelf samen in hebben opgesloten.
Het is bizar hoe een leven plots een andere wending kan krijgen. Hoe het bestaande paden achter zich laat, soms vernietigend en soms met warme herinneringen, hoe je soms plots op een ander onbekend pad wordt gegooid zonder dat je weg weet. De weg naar huis. Bijzonder hoe een leven plotsklaps kan veranderen. Dat ik de pijn niet altijd laat zien betekent niet dat het er niet is. Ik heb m'n hart volgegoten met tijd, maar littekens blijven.
In 2018 liet ik alles achter. Ik woonde een paar maanden in een tijdelijk huisje in Utrecht en vond toen dat droomappartement onder de Dom. Dat had ik toch maar helemaal zelf geflikt. Hier stopte ik met zoeken naar wat eigenlijk had moeten zijn. Ik kreeg de sleutel en heb een halve dag op de lege grond gezeten. Mijmerend, al schrijvend. Ik schreef aan mijn moeder. Aan mama. Want vertellen kan niet meer. Woorden bleven vallen in mijn hart en ik schreef een openhartige post.
Jullie weten allemaal hoe dit afliep: een paar weken later kreeg ik in Vietnam dat berichtje van hem. Van hém.
Bijzonder hoe mijn pad nu loopt. Hoe ik hem heb ontmoet, hoe dat vanaf het eerste moment het juiste pad was. Hoe we gekwetst zijn. Hoeveel pijn en verdriet we kennen. Wat we meemaakten, wat we verloren. Wat we meebrachten. Wie we zijn. Hoe het kan zijn. Ik vond er één uit duizenden: lief, zó lief, eerlijk, oprecht, begrip- en respectvol en de liefste papa die zijn meiden zich maar kunnen wensen. Dit pad is onbekend maar zo bemind. Twee paden werden een. Hij werd een deel van mijn helen. Ik van het zijne. We heelden los en we heelden samen. We delen. We vechten. We overwinnen. We vinden een woordeloos geluk bij elkaar. Een kompas hebben we niet meer nodig.
Nu ik dit schrijf zit ik hier weer op de grond. Twee jaar later. Afscheid. Dit huis heeft me laten groeien. Woorden buitelen opnieuw over elkaar heen op de grond in een... [tekst gaat verder in de comments]](https://www.whatabouther.nl/wp-content/plugins/instagram-feed/img/placeholder.png)