-
TRAVEL / The Philippines: a thousand hidden islands – Bacuit Archipelago, El Nido, Palawan
Do you remember the love letter I wrote to El Nido? That beautiful village on the island of Palawan, the ... -
TRAVEL / The Philippines: Puerto Princesa, Palawan
Palawan. Of all islands I have seen in the Philippines, I’m most impressed by Palawan. Here, I truly realize how ... -
TRAVEL / Travel movie: The Philippines – Part II: Palawan
Palawan. It’s been four months since we have traveled through this phenomenal beautiful Philippine island. And still I think back ... -
TRAVEL / The Philippines: El Nido, Palawan
Dear El Nido, El Nido, El Nido, El Nido …I just can’t get you out of my head. I can ... -
TRAVEL / The Philippines: Port Barton, Palawan
Port Barton. An absolutely non-touristic pearl on the island of Palawan. It is a small fishing village situated on a ... -
TRAVEL / The Philippines: Alona Beach, Panglao Island
Alona Beach is a beautiful stretch of beach on Panglao island, Bohol, Philippines. With her azure blue sea in thousand ... -
HOTSPOT / The Philippines: Bluewater Beach Resort Maribago & Panglao Island
During our journey through the amazing Philippines I receive an invitation to stay in two different accommodations of the Bluewater ... -
TRAVEL / Travel movie: The Philippines – Part I, Bohol
It keeps stinging me that we have only started filming our journeys a few months ago, after all those wonderful ... -
TRAVEL / The Philippines: Whale shark snorkeling in Oslob
From Panglao Island, Bohol we get on the ‘Jesse Belle’. The organization that I have chosen is small-scaled, the people ...
![Toen ik mijn sleutel een maand geleden inleverde zat ik eerst drie uur op de grond in mijn lege appartement en schreef ik dit. Het delen stelde ik uit door de gekke situatie nu, maar eigenlijk is het zo on point: ons nestje kwam net op tijd, nu we er onszelf samen in hebben opgesloten.
Het is bizar hoe een leven plots een andere wending kan krijgen. Hoe het bestaande paden achter zich laat, soms vernietigend en soms met warme herinneringen, hoe je soms plots op een ander onbekend pad wordt gegooid zonder dat je weg weet. De weg naar huis. Bijzonder hoe een leven plotsklaps kan veranderen. Dat ik de pijn niet altijd laat zien betekent niet dat het er niet is. Ik heb m'n hart volgegoten met tijd, maar littekens blijven.
In 2018 liet ik alles achter. Ik woonde een paar maanden in een huisje in Utrecht en vond toen dat droomappartement onder de Dom. Dat had ik toch maar helemaal zelf geflikt. Hier stopte ik met zoeken naar wat eigenlijk had moeten zijn. Ik kreeg de sleutel en heb een halve dag op de lege grond gezeten. Mijmerend, al schrijvend. Ik schreef aan mijn moeder. Aan mama. Want vertellen kan niet meer. Woorden bleven vallen in mijn hart en ik schreef een openhartige post.
Jullie weten allemaal hoe dit afliep: een paar weken later kreeg ik in Vietnam dat berichtje van hem. Van hém.
Bijzonder hoe mijn pad nu loopt. Hoe ik hem heb ontmoet, hoe dat vanaf het eerste moment het juiste pad was. Hoe we gekwetst zijn. Hoeveel pijn en verdriet we kennen. Wat hem is aangedaan. Wat we meemaakten, wat we verloren. Wat we meebrachten. Wie we zijn. Hoe het kan zijn. Ik vond er één uit duizenden: lief, zó lief, eerlijk, oprecht, begrip- en respectvol en de liefste papa die zijn meiden zich maar kunnen wensen. Dit pad is onbekend maar zo bemind. Twee paden werden een. Hij werd een deel van mijn helen. Ik van het zijne. We heelden los en we heelden samen. We delen. We vechten. We overwinnen. We vinden een woordeloos geluk bij elkaar. Een kompas hebben we niet meer nodig.
Nu ik dit schrijf zit ik hier weer op de grond. Twee jaar later. Afscheid. Dit huis heeft me laten groeien. Woorden buitelen over elkaar heen op de grond in een... [tekst gaat verder in de comments]](https://www.whatabouther.nl/wp-content/plugins/instagram-feed/img/placeholder.png)