-
DIARY / The analogue series
Vorige week ontdekten we een oud volgeschoten filmrolletje in een backpacktas. Helemaal vergeten! Tijdens onze laatste reis naar Thailand, Laos ... -
DIARY / Instagram III
Ja! Daar zijn we weer. Eigenlijk moet ik dit elke maandag doen, maar dat vergeet ik wel eens omdat ik ... -
DIARY / Maasmechelen Village
Ik was de gelukkige om samen met Shirley van Styleguide een dag te shoppen in Maasmechelen Village mét een goedgevulde ... -
DIARY / Instagram II
Ik ben een beetje niet up to date zeg maar, sorry! De laatste week iets te druk gehad met van ... -
DIARY / Instagram I
Een instagram update van de laatste twee weken (jaja, ik heb sinds kort instagram! Ik vind het leuk als jullie ... -
DIARY / Aap en Noot
En met z’n allen: “AAAAAAW”. Zijn ze niet lief? Sinds gisteren zijn we met vier. Het nieuwe huis vroeg gewoon ... -
DIARY / New tattoo by Sailors and Crooks
Ja, hij staat! Ik straal! Iets wat altijd al in mijn hoofd heeft gezeten is dat ik een tattoo van ...
![Toen ik mijn sleutel een maand geleden inleverde zat ik eerst drie uur op de grond in mijn lege appartement en schreef ik dit. Het delen stelde ik uit door de gekke situatie nu, maar eigenlijk is het zo on point: ons nestje kwam net op tijd, nu we er onszelf samen in hebben opgesloten.
Het is bizar hoe een leven plots een andere wending kan krijgen. Hoe het bestaande paden achter zich laat, soms vernietigend en soms met warme herinneringen, hoe je soms plots op een ander onbekend pad wordt gegooid zonder dat je weg weet. De weg naar huis. Bijzonder hoe een leven plotsklaps kan veranderen. Dat ik de pijn niet altijd laat zien betekent niet dat het er niet is. Ik heb m'n hart volgegoten met tijd, maar littekens blijven.
In 2018 liet ik alles achter. Ik woonde een paar maanden in een tijdelijk huisje in Utrecht en vond toen dat droomappartement onder de Dom. Dat had ik toch maar helemaal zelf geflikt. Hier stopte ik met zoeken naar wat eigenlijk had moeten zijn. Ik kreeg de sleutel en heb een halve dag op de lege grond gezeten. Mijmerend, al schrijvend. Ik schreef aan mijn moeder. Aan mama. Want vertellen kan niet meer. Woorden bleven vallen in mijn hart en ik schreef een openhartige post.
Jullie weten allemaal hoe dit afliep: een paar weken later kreeg ik in Vietnam dat berichtje van hem. Van hém.
Bijzonder hoe mijn pad nu loopt. Hoe ik hem heb ontmoet, hoe dat vanaf het eerste moment het juiste pad was. Hoe we gekwetst zijn. Hoeveel pijn en verdriet we kennen. Wat we meemaakten, wat we verloren. Wat we meebrachten. Wie we zijn. Hoe het kan zijn. Ik vond er één uit duizenden: lief, zó lief, eerlijk, oprecht, begrip- en respectvol en de liefste papa die zijn meiden zich maar kunnen wensen. Dit pad is onbekend maar zo bemind. Twee paden werden een. Hij werd een deel van mijn helen. Ik van het zijne. We heelden los en we heelden samen. We delen. We vechten. We overwinnen. We vinden een woordeloos geluk bij elkaar. Een kompas hebben we niet meer nodig.
Nu ik dit schrijf zit ik hier weer op de grond. Twee jaar later. Afscheid. Dit huis heeft me laten groeien. Woorden buitelen opnieuw over elkaar heen op de grond in een... [tekst gaat verder in de comments]](https://www.whatabouther.nl/wp-content/plugins/instagram-feed/img/placeholder.png)