29 april 2013. Wat vliegt de tijd, als een gek. An-der-half jaar geleden. Hoe kan dat nou? Ze hebben gelijk als ze zeggen dat alles door blijft gaan. Dat de tijd vliegt. Mam, zie je me wel? Zie je hoe ik weer een stukje ouder ben geworden? Zie je wat ik allemaal heb gedaan? Zeg je tegen de mensen die nu om je heen staan, ‘kijk, dat is de mijne?’ Zie je wat voor reizen ik heb gemaakt? Want ik nam je mee. Wie ik heb ontmoet, en hoe gelukkig ik nu ben? Want ik vertel hem graag alles over je. Zie je ons nieuwe huis, en dat ik dezelfde opmerkingen krijg over de trap als jij over je kelderdeur? Maar zie je ook dat ik je nog elke dag mis? Je af en toe gewoon even wat wil vragen? Ben je trots op me?

En plots was daar jouw tijd. Je bent er niet meer. Je kon niet meer.Ik was ‘op tijd’. Maar, afscheid nemen bestaat inderdaad niet. Je kon niets meer zeggen, maar ik zag duidelijk dat je wist dat ik er was. Net zoals je zag dat papa, je broer en zussen er waren en besloot je dat het ‘ goed’ was- al is dat nooit zo geweest. Thuis, dat was je laatste commando toen je met spoed naar het ziekenhuis ging, breng me naar huis. Heel snel, vredig, in de armen van papa. Die ochtend zat je nog achter de laptop een koffie en jus d’orange te bestellen, die middag was je weg. Zo, opeens, verwacht maar toch zo plotseling, ben je weg. Kan ik je niets meer zeggen, niets meer vragen. Een roes. Een dikke mist. Amper drie uur later stond ik frietjes te halen voor de familie, belde ik mensen op de automatische piloot, omgeven door deze dikke mist. De wereld draait door. Een kind speelt, een man wenst me een fijn weekend en achter de ramen flikkeren tv’s, hoor ik mensen lachen. Hoe kan de wereld nou doordraaien, terwijl mijn eigen wereld stilstaat? Zien jullie dan niet dat mijn moeder er niet meer is? De opvolgende dagen van regelen, regelen, regelen. Welke rouwkaart? Muziek? Doe jij nog wat? Ga weg. Ik wil geen krantenbericht, ik wil die mooie plek. En elke dag even bij je kijken. Bij je zitten, wat ben je prachtig. Elk rimpeltje, elk sproetje, elke wimper probeer ik in me op te nemen. Hoe je huid voelt, hoe je rook, ik wil het nooit vergeten. Een prachtig afscheid, speciaal voor jou, zoals jij het had gewild. Bijzonder. Anders dan anders, want dat was je. Omgeven door familie, vrienden, mijn lieve vriendinnen. Aan het water, de zon schijnt. ‘Wat een prachtige dag’, zeggen ze. En ze zeggen dat ik zo flink ben, zo sterk. Maar van binnen ben ik zo klein en vol intens verdriet. Maar je hoeft niet meer te vechten, en wij hoeven het gevecht niet meer aan te zien. Ondanks dat je dat zo hard, en zo vol kracht en liefde kon. Mama, ik mis je zo.

Nog elke dag. Sterke, prachtige mam.