-
TRAVEL / 10 reisfoto’s: diertjes
Fotografie is een uit de hand gelopen hobby van mij en mijn vriend. Het is onderdeel van zijn werk, en ... -
TRAVEL / De Filipijnen: snorkelen met walvishaaien in Oslob
Ik stap voorzichtig op de ‘Jesse Belle’. De organisatie waar ik voor gekozen heb is kleinschalig, de mensen zijn vriendelijk ... -
TRAVEL / De Filipijnen: de binnenlanden van Bohol
Gisteren lag ik nog op het witte zand. Een wuivende palmboom in mijn linker ooghoek, en voor me niets anders ... -
TRAVEL / Jordanië: 1001 nachten in 7 dagen
Nog één terugblik dan. Om nog even bij weg te dromen, om jullie hart een klein beetje te stelen en ... -
TRAVEL / Jordanië: Kamelentocht door Wadi Rum – deel II
Ik schreef hier over de eerste dag van onze kamelentocht door de waanzinnige woestijn van Wadi Rum. Ook schreef ik ... -
HOTSPOT / Cambodja: Happy ranch horse farm, Siem Reap
“Horses make a landscape look beautiful.” Tijdens het reizen door o.a. Cambodja wilde ik, naast hoogtepunt Angkor, ook gaan paardrijden ... -
TRAVEL MOVIE / Jordanië – sprookje uit 1001 nacht
Nog steeds ligt er een onaangename sprei met nattigheid over ons landje. Dit gaf ons geen andere keus dan ... -
TRAVEL / Terug uit het Midden Oosten
Wauw. Wauw wauw wauw wauw. Ik wil nog helemaal niet thuis zijn. Ik wil het Midden Oosten verder ontdekken. Wat ... -
HOTSPOT / Zuid Afrika: Shamwari game reserve
“We each have a destiny, a legend that only we can live. To embrace it is scary and dangerous, and ...
![Toen ik mijn sleutel een maand geleden inleverde zat ik eerst drie uur op de grond in mijn lege appartement en schreef ik dit. Het delen stelde ik uit door de gekke situatie nu, maar eigenlijk is het zo on point: ons nestje kwam net op tijd, nu we er onszelf samen in hebben opgesloten.
Het is bizar hoe een leven plots een andere wending kan krijgen. Hoe het bestaande paden achter zich laat, soms vernietigend en soms met warme herinneringen, hoe je soms plots op een ander onbekend pad wordt gegooid zonder dat je weg weet. De weg naar huis. Bijzonder hoe een leven plotsklaps kan veranderen. Dat ik de pijn niet altijd laat zien betekent niet dat het er niet is. Ik heb m'n hart volgegoten met tijd, maar littekens blijven.
In 2018 liet ik alles achter. Ik woonde een paar maanden in een tijdelijk huisje in Utrecht en vond toen dat droomappartement onder de Dom. Dat had ik toch maar helemaal zelf geflikt. Hier stopte ik met zoeken naar wat eigenlijk had moeten zijn. Ik kreeg de sleutel en heb een halve dag op de lege grond gezeten. Mijmerend, al schrijvend. Ik schreef aan mijn moeder. Aan mama. Want vertellen kan niet meer. Woorden bleven vallen in mijn hart en ik schreef een openhartige post.
Jullie weten allemaal hoe dit afliep: een paar weken later kreeg ik in Vietnam dat berichtje van hem. Van hém.
Bijzonder hoe mijn pad nu loopt. Hoe ik hem heb ontmoet, hoe dat vanaf het eerste moment het juiste pad was. Hoe we gekwetst zijn. Hoeveel pijn en verdriet we kennen. Wat we meemaakten, wat we verloren. Wat we meebrachten. Wie we zijn. Hoe het kan zijn. Ik vond er één uit duizenden: lief, zó lief, eerlijk, oprecht, begrip- en respectvol en de liefste papa die zijn meiden zich maar kunnen wensen. Dit pad is onbekend maar zo bemind. Twee paden werden een. Hij werd een deel van mijn helen. Ik van het zijne. We heelden los en we heelden samen. We delen. We vechten. We overwinnen. We vinden een woordeloos geluk bij elkaar. Een kompas hebben we niet meer nodig.
Nu ik dit schrijf zit ik hier weer op de grond. Twee jaar later. Afscheid. Dit huis heeft me laten groeien. Woorden buitelen opnieuw over elkaar heen op de grond in een... [tekst gaat verder in de comments]](https://www.whatabouther.nl/wp-content/plugins/instagram-feed/img/placeholder.png)