BABY ATLAS | Welkom kleine nomad

3

Hij is er! Inmiddels alweer zes weken, maar ik deel de woorden over deze eerste tijd nu pas. Hallo babybubbel! De zes weken bestonden uit enorme pieken maar ook uit verschrikkelijke dalen, en dat moest even een plekje krijgen, maar hier zijn de eerste woorden over de intensiteit van deze nieuwe reis.

Dag één

Hallo Atlas Ravi. Welkom op aarde, winterkind. Wereldkind. Onze zoon. Babybroertje. Daar was je al. Puur geluk, geboren op 2 januari 2022 om 04:47.

Atlas naar de wereld dragen en de wereld ontdekken, Ravi naar de derde aartsengel Rafaël, omdat zijn zusjes Marley Micha en Luna Gaby vernoemd zijn naar de twee aartsengelen Michaël en Gabriël. Baby Atlas, welkom. De circel is rond 💫

Het was niet de thuis-in-bad-droombevalling die ik hoopte; ik moest vanuit bad toch nog naar het ziekenhuis waar je in een weeënstorm op de baarkruk zonder pijnstilling maar met Thomas als anker aan m’n zijde op aarde kwam. Wat komt er dan een oerkracht in je los… Je kon gewoon niet wachten de wereld te ontdekken, baby Atlas. Kleine nomad. Wat doe je het goed en wat zijn we blij dat je er bent.

Week twee

De bevalling. De weeënstorm. De oerkracht. Wat wilde je graag komen. De storm die even bleef hangen. De fragiliteit van de eerste dagen samen. De oneindigheid van dag en nacht. Het besef: ik ben moeder. We hebben een zoon. Tranen die om alles vallen: de allereerste uren samen, hem langzaam leren kennen, de eerste zonnestraal, de onzekerheid, de verliefdheid, het gepruttel, hem voeden, de donshaartjes op z’n gezicht, hem willen beschermen, de pijn, de adrenaline, de zorgen, het geluk, het staren, het besef, het niet slapen, het ongeloof. De langzame dagen. De stilte in huis, de bubbel. Het herstel, hoe naar buiten gaan zo ver weg leek en ik gisteren toch met hem de buitenwereld in kon stappen. Van krampachtig vasthouden tot ontspannen knuffelen terwijl ik met vrije hand vliegtickets zoek. Ik wil hem alles laten zien. De trots in Thomas zijn ogen, de tranen die we samen laten. Wat hou ik ook nóg meer van hem nu. Het praten over de intense bevalling, het samen verwerken, een plekje geven. De huid op huid momenten. De trots van de twee grote zussen, de zorgzaamheid van hun kleine handjes. Ik wist als twijfelaar nooit zeker of zelf moeder worden voor mij was weggelegd maar… ik had me nooit kunnen voorstellen hoe gróóts dit gevoel is. De liefde voor je kind. Hoe hij zo snel mijn hele wereld is. Dat ik blijkbaar wél dat moederinstinct heb.

Oh, de kraamperiode… zo intens. Ik stroom over van liefde terwijl de tijd stil lijkt te staan. Nu al heimwee naar de dagen vóór vandaag, hoe heftig ook: ik heb nog nooit zoveel gehuild en me nog nooit zo krachtig en vrouw en onzeker en bang tegelijk gevoeld.

Week drie

Zo schrijf je een gelukzalige post over je kraamweek waar ook de (toen ongegronde) angst dat er zomaar iets met hem zal gebeuren doorheen schemert, en zo zit je na een verschrikkelijk angstige nacht opeens met je baby in een ambulance richting kinderziekenhuis. De afgelopen dagen waren een nachtmerrie. Onze kleine baby Atlas van twee weken oud moest met spoed geopereerd worden. Een liesbreuk met beknelde darm: levensbedreigend. Alles ging mis. Een luier vol bloed, een lekkend infuus in z’n hand met de zorg dat z’n vingers af zouden sterven, z’n ingevallen bleke gezichtje, de narcose, dat beeld van hem aan de beademing: wat is hij sterk gebleven en wat zijn wij gebroken. Wat heb ik mijn moeder gesmeekt om te waken. De operatie is goed gegaan en hij heeft weer kleur, maar mijn wereld voelt nog donker. Ook voor Thomas: wat een flashbacks met zijn veel te vroeg geboren dochters. Ik had hem dit zo graag willen besparen. Gelukkig zit het met de liefde meer dan goed. Wat gaan we diep.

Ik wist tot dit moment aan toe eigenlijk niet eens of ik dit uberhaubt ging delen en weet ook nog niet of dit schrijven me heelt of breekt, maar ik wil het toch vertellen – al is ‘t maar een fractie van mijn zwart en wit en al het grijs ertussen. Ik wil het delen voor de verwerking, misschien herkenning, laten zien dat niet alles vanzelfsprekend is. Alle schaduwen van het leven. Ze zeggen dat je krijgt wat je kunt dragen, maar het mag wel eens klaar zijn aan dit adres.

Ik blijf eventjes offline de komende tijd. We zijn zo ontzettend bang geweest om hem kwijt te raken en ik heb een te grote stapel liggen sinds (/inclusief) de bevalling die ik een plekje moet gaan geven. Ik zal verder ook niet meer gaan schrijven over deze nachtmerrie en zeker geen foto’s delen van ons kind vol slangetjes, dat beeld zal me al genoeg gaan achtervolgen. We zijn nu eindelijk thuis en ik kan alleen maar hopen dat ik het al met zoveel moeite opgebouwde vertrouwen weer terug ga krijgen. Weer onbezorgd van hem kan gaan genieten. Mooie dingen kan delen. Geluk voelen. Want wat een wonderventje is het. Mijn hart ligt op dit moment nog in duizend stukken, maar die kleine sterke Atlas lijmt het wel weer. ❤

Week zes

Ik ben er weer. Atlas is nu zes weken jong en het gaat goed met hem. Wij moeten die traumatische ervaring nog een plekje geven, maar samen praten en, vooral, tijd zal het vertrouwen weer doen groeien. Atlas doet het fantastisch en groeit als een malle. Zijn zussen zijn zó dol op hem. En wij hebben het verdriet aan de kant geschopt (voor zover mogelijk) en vertrouwen een kans gegeven: Atlas ging op z’n eerste mini getaway naar Drenthe. Dat vond ‘ie prachtig en dat deed me goed want dat er vele reizen samen gemaakt gaan worden is één ding dat zeker isL zojuist heb ik drie tickets naar m’n geliefde Zuid-Afrika geboekt! Zin in alles met jullie, in deze nieuwe reis in het leven. Wat is Thomas toch lief voor ons en wat is Atlas alles. Allebei. En weet je? Tijdens geen enkele reis reisde de bestemming met me mee… en geen enkele reis voelde meer als thuis.

Hier komt een enorme en lekker rommelige baby-foto-spam-scrapbook van de eerste zes weken (exclusief ziekenhuisbeelden van zijn opname) en daar moeten jullie het dan ook maar mee doen hier, want ik word absoluut geen mamablog. Maar moeder worden is wel het mooiste dat er is en dat had ik nooit verwacht. Wat mooi. Wat ben ik trots op hem. We genieten zó! Welkom baby Atlas. Op mooie avonturen.

Geboortekaartje

Oh en nog wel even het geboortekaartje showen: ik ben er zó blij mee, het is me zo dierbaar. M’n oudste vriendin Maaike tekende dit bossige tafereel voor Atlas, precies hoe we het voor ons zagen. Ieder lijntje bedacht ik en tekende zij. De zon, bergen, bos, een cabin, kampvuur, eland en mozesmand: alles waar we blij van worden en waar we hem hopelijk snel mee naartoe kunnen nemen. Via Made for Moments (aanrader!) liet ik deze tekening op houten kaarten drukken en het is zo mooi geworden:

made for moments

Kleine woordjes, LIFESTYLE, Lifestyle, Persoonlijk, Stories from the Heart

Leave a reply

3 comments

  1. Audrey 1 april, 2022 at 09:18 Beantwoorden

    Ik dacht net: o wacht, Laura’s kindje moet er inmiddels óók zijn! Drie dagen ouder dan mijn duo. Wat heb in met je meegeleefd bij het lezen van deze post. Al die zorgen om jullie kleine man… Gefeliciteerd met jullie Atlas, op naar heel veel mooie herinneringen samen <3

Post a new comment

Lees ook:

HOTSPOT / ANTWERPEN: Sussies

In Antwerpen was ik van plan Sussies met een bezoekje te vereren. Ik kende de winkel in Utrecht al en wist dat ze ook een ...