Story from the Heart Part VI – …

95
Jordanië

Blijkbaar staat oktober voor het verlies van dierbaren. Ik weet niet of dit schrijven me heelt of breekt, maar het hoort nog steeds bij me. Het is waarom What About Her bestaat. Eerlijkheid. Openheid. De kracht van kwetsbaarheid. Na het delen van ons verdriet op Instagram kreeg ik ontelbare mailtjes van stille en trouwe lezers. Dat ik dapper ben om dit te delen omdat het mijn realiteit is, maar misschien ook van meer mensen. Misschien wel van jou. Daarom deel ik mijn leven – het wit, maar ook het zwart en al het grijs ertussen. Niet omdat ik vind dat het de hele wereld wat aangaat, maar wel om te laten zien dat niet alles perfect is, om te laten zien dat er meer mensen zijn die een strijd voeren, om te laten zien dat er meer is dan als blogger de wereld rondreizen en succes en geluk en online perceptie, en ook om simpelweg om mijn hart te luchten. Omdat ik het zat ben. Om te laten weten dat ik een warme knuffel nodig heb. Wij allemaal. Kwetsbaarheid is geen teken van zwakte.

En… om te verklaren waarom ik er de laatste maanden niet echt ben geweest. Waarom er een planeet Laura ontstond. Waarom schrijven moeilijk was. Waarom verhalen anders waren. Waarom er weinig passie in mijn woorden lag. Waarom de focus weg was. Alsof het al langer te veel was. Bedankt dat jullie zijn gebleven.

Ik zal geen uitgebreid artikel wijden aan het wat en waarom, maar het is dat ik jaarlijks op deze dag al altijd mijn verdriet deel. En mijn verdriet bestaat dit jaar uit dubbel verdriet. Doorschrijven zonder hier ook maar iets over te zeggen voelt niet goed. Alle voorgaande en komende verhalen gaan tenslotte over ons. Het is oké maar het is niet oké. Je gaat altijd voor een forever together en wanneer dit niet lukt, doet het pijn. Het doet pijn om weg te moeten gaan bij iemand waar je nog steeds van houdt. Maar er is teveel pijn. Het leven heeft ons ingehaald. Het was te veel. Te veel reizen, te veel succes, te veel werk, te veel dromen – te weinig tijd voor gewoon onszelf, anderen, de zin van het leven, elkaar. Oneindige vicieuze cirkels. Genieten werd een opgave. Rust een uitzondering. Ik wil niet meer door-door-door. Ik mis het gewone leven. Het gaat te snel. En dat is waarom ik dit verhaal schrijf. Pas op jezelf. Verlies jezelf niet in succes, in drukte, in werk. Blijf praten. Blijf genieten. Want wat is er nou écht belangrijk in het leven? Het spijt me dit te zeggen, maar op dit moment zou ik zonder pardon alles offline halen. Een offline leven willen leiden. Wandelingen willen maken, genieten van de herfstkleuren, de horizon volgen, praten tot diep in de nacht, urenlang koken, sterren tellen, lachen, huilen. Ik blijf verhalen delen op mijn manier, hier, maar ga op zoek naar een nieuwe balans. Echt leven en niet slechts bestaan. Bewuste keuzes maken. Zoals het was. Zoals het hoort te zijn. Zoals het weer kan zijn.

Blijkbaar kan een turbulent leven vol hoogtepunten en dromen je ook neerhalen als een wervelwind. De donkere kant van dit bestaan. De donkere kant van eigen bedrijven die als een speer gaan. De donkere kant van een ‘succesvol reisblogger’ zijn. De donkere kant van een leven dat té perfect lijkt. Alles maar willen doen. Alles maar willen vastleggen. Voor mij hoeft het niet meer. Ondanks dat ik altijd goed mijn grenzen heb weten te bewaren, is het te veel en te snel geweest. Te veel druk. Te veel verwachtingen. Te weinig écht leven. Het enige dat meer ondenkbaar leek dan weggaan was blijven en het enige dat meer onmogelijk leek dan blijven was weggaan. En hier zit ik dan. Leeg. Intens verdrietig. Kalm. Hysterisch. Hoopvol. Ik kies nu voor persoonlijke gezondheid en geluk in plaats van liefde. Dat is het laatste dat ik er over kan zeggen. Er was geen andere keus. Ik weet niet hoe de toekomst eruit ziet, en eerlijk gezegd maakt dat me doodsbang.

En mama… Ik mis je zo.

Vandaag ben je er vijf jaar niet meer. Het is me het dagje wel… Het zijn deze vijf jaar waarin ik de liefde vond en tevens verloor. Het zijn de vijf jaar waar ik met hem avonturen aan ben gegaan, dromen waar heb gemaakt en nieuwe dromen aan het bouwen was. Alles lijkt nu dubbel zo pijnlijk. Je bent elke dag in mijn gedachten. Soms eventjes, als een fluistering in het donker, en soms ondraaglijk, zoals deze dagen wanneer ik je het hardst nodig heb. Soms zweeft het verdriet in mijn achterhoofd, soms dwarrelt het langs mijn gezicht, maar soms ramt het ook keihard tegen me aan, duwt het me omver en laat het me dan eventjes roerloos liggen. Het verdriet blijft altijd, maar verandert van kleur. Het is oké. Alles is momenteel oké. Alles wat waar is is eeuwig en iedere illusie verdwijnt. De tijd zal het leren.

Ondanks alles vind ik het leven nog even mooi. Net als jij, mama. Misschien zelfs een beetje mooier. Ik weet als geen ander hoe vergankelijk en kwetsbaar het kan zijn.

wensballon

LIFESTYLE, Mindstyle, Persoonlijk, Stories from the Heart

Leave a reply

95 comments

  1. Shirley 29 oktober, 2016 at 15:45 Beantwoorden

    Je laat me huilen met je mooie woorden en tevens doe je me beseffen dat niets vanzelfsprekend is in het leven. Iets wat ik soms wel als reminder nodig heb. Dank daarvoor. Keep your head up, neem en vind de tijd die je nodig hebt en doe alles in rust. En precies zoals je dat zelf wilt. Alle liefde en geluk voor jou X

  2. Eleni 29 oktober, 2016 at 15:53 Beantwoorden

    Brok in mijn keel. Wat weet je dit ook weer prachtig te verwoorden. Ik hoop dat je de rust en kalmte de komende tijd weet te vinden, lieve Laura. Dat je weer echt kan leven en niet slechts bestaan. Sterkte en een hele dikke knuffel <3

  3. Caro 29 oktober, 2016 at 16:25 Beantwoorden

    Wat heb je dat mooi geschreven… Het is oke om ofline te gaan en jezelf terug te trekken, om jezelf daar weer te vinden en te besluiten wat je wil. Heel veel sterkte en een hele dikke internetknuffel!

  4. Iris 29 oktober, 2016 at 17:18 Beantwoorden

    Ik zit hier met tranen in mijn ogen. Wat ik moeilijke beslissing en dan ook nog het gemis van je moeder. Hopelijk helpt tijd je er inderdaad doorheen en kan je weer tot jezelf komen. Op naar een nieuwe balans, hoe zwaar ook, ik weet zeker dat het je gaat lukken. Heel veel liefs en knuffels <3

  5. Femke Ditmars 29 oktober, 2016 at 18:44 Beantwoorden

    Beste Laura,

    Wat ontzettend mooi en krachtig geschreven, zo ontzettend herkenbaar. Het raakt me recht in mijn hart, je kwetsbaarheid en moed om dit te delen.
    Veel sterkte! What doesn’t kill you makes you stronger!

  6. Josje 29 oktober, 2016 at 21:33 Beantwoorden

    Mooie, lieve, oprechte Laura,

    Het is niet in woorden uit te drukken!
    Blijf je vooral bewust van jezelf.

    Jij bent je geluk!!!!!

    Ik wens je rust en warmte toe.
    Josje

  7. Lieke 29 oktober, 2016 at 22:27 Beantwoorden

    Het is lang geleden dat ik heb gereageerd op je blogposts, maar hier moest ik wel op reageren.
    En dat terwijl ik stil ben geworden van je verhaal. Afscheid is nooit fijn. Ik hoop dan ook dat je snel weer de positieve balans kan vinden.
    En zo niet.. trek aan de bel!! :-*

  8. Nathalie 30 oktober, 2016 at 07:57 Beantwoorden

    “Genieten werd een opgave.” Daar zeg je zo ontzettend veel mee. En dat terwijl juist iemand als jij (net als ik) met veel bagage heeft geleerd hoe te genieten van de kleinste dingen (want niets is vanzelfsprekend). Ook hier lonkt de grote deleteknop, maar het komt wel goed. Je bent weer geknakt, maar niet gebroken meis, echt niet. Nogmaals een ♡ vond het vet stoer dat je er was eergisteren, maar dat siert je ook. Dat is wat vechters doen. Opstaan en doorgaan. Tijd gaat ook deze wond helen, neem vooral lekker de tijd! X

  9. Malou 30 oktober, 2016 at 09:49 Beantwoorden

    Tranen in m’n ogen. Weer. Ook al na je Instagram bericht. Wat een heftige beslissing Laura!
    Neem je tijd en take care. <3 zou willen dat ik iets voor je kon doen.

  10. Linda 30 oktober, 2016 at 10:56 Beantwoorden

    Wat ontzettend mooi geschreven, wat open en eerlijk. Ik had tranen in mijn ogen, het is goed om even rust te nemen, afstand en wie weet hoe alles loopt. Sterkte in ieder geval!

  11. Debby 30 oktober, 2016 at 10:59 Beantwoorden

    Mooi geschreven lieverd. Pijn is om van te groeien! Ik voel met je mee, wil ook meer offline genieten, leven. Hoop dat je gauw een plekje vindt om te starten aan een schone lei, net als ik <3

  12. Neneh 30 oktober, 2016 at 14:45 Beantwoorden

    Oef, recht uit het hart en dat komt binnen. Vooral ook omdat het zo herkenbaar is. Hier hetzelfde verhaal, maar dan na 15 jaar lief en leed met elkaar gedeeld te hebben en met 2 kids. Het zal uiteindelijk allemaal goed komen, maar helaas gaat dat met ups en heel veel downs kan ik je uit ervaring zeggen. Heel veel sterkte!

  13. Hanneke 30 oktober, 2016 at 15:38 Beantwoorden

    Ach Laura…wat voel ik met je mee. Soms lijkt alles bij elkaar te komen en is het bijna onmogelijk om nog goede keuzes te maken. Soms worden je schouders zo zwaar dat rechtop lopen niet meer mogelijk lijkt. Praten, delen….het is zo belangrijk om door zo’n fase te komen. Ik ben er zelf niet sterk in, maar merk dat elke keer wanneer ik dat wel doe ik een stapje verder kom in mijn proces. Alle sterkte ermee!

  14. Arthur 31 oktober, 2016 at 08:23 Beantwoorden

    Lieve dochtermijn,

    Waar je ook bent of woont, je hebt altijd een thuis hier. Gewoon om te zijn, om uit te rusten te delen of juist eens helemaal niets te hoeven delen. Ik als vader en maatje ben er, maar de spirit en geest van je moeder zal er ook altijd zijn.

    Als je het even helemaal niet meer weet, ben je, net als vroeger zo vaak, en ook natuurlijk zomaar van harte welkom.

    Neem je tijd, nemen jullie je tijd. Wie weet wat de toekomst brengt.

    Lieve Laura, alle liefs, sterkte en kracht.

    paps

  15. Laura 1 november, 2016 at 07:42 Beantwoorden

    Ik kan gewoon niet de woorden vinden, maar ik wil toch reageren op dit blogje. Laura, veel sterkte en kracht de komende tijd en neem je tijd. Dikke knuffel van je naamgenootje.

  16. Christa 1 november, 2016 at 12:17 Beantwoorden

    Lieve laura, Zo mooi als jij kan ik het niet verwoorden. Jouw woorden gaan recht naar mijn hart en brengen de tranen in mijn ogen. Ook wij denken nog vaak aan jouw lieve en sterke mama ♥ Warme knuffel van oom Fons en mij. We denken aan jou Liefs ♥

  17. Fleur Sophia 1 november, 2016 at 15:43 Beantwoorden

    Jemig, Laura, er rolden tranen over mijn wangen bij het lezen van dit stuk. Ik kan je niks anders dan heel veel sterkte wensen in deze moeilijke tijd. En als ik dit afgelopen vrijdag op de Travel Pressentation wist, had ik je, als ik dat had gedurfd, een knuffel gegeven. Dat verdien je!

  18. Luc Herbergs 2 november, 2016 at 10:40 Beantwoorden

    Beste Laura,

    Je kan fantastisch schrijven en daar mag je heel erg trots op zijn, net als jouw moeder heel trots op jou is.
    Het is ook hele erg dapper dat jezelf zo open stelt. Ik zal deze blog-post zeker onthouden, want nogmaals het is meer dan alleen een stukje tekst.

  19. Denise 2 november, 2016 at 13:02 Beantwoorden

    Slik… Ik heb net alles gelezen. Het was me nog niet duidelijk of het nou echt uit was, maar wel dus. Ik zag het pas op instagram toen bijna iedereen het volgens mij al wist. En voel ik me bezwaard dat ik je vrijdag geen knuffel heb gegeven. Ik wist het niet! Maar ik leef en voel alsnog met je mee, ook al heb je daar niet zo veel aan. De woorden uit je blog zitten nog in mijn hoofd, zoals ze bij veel bloggers nog wel even door zullen werken denk ik. Je blijft een mooi mens en ik wens je heel veel sterkte en voor nu dan maar een virtuele knuffel.

  20. Eva 4 november, 2016 at 14:09 Beantwoorden

    Lieve lieve laura.
    Als het moeilijk word om te genieten, weet je dat het niet goed zit. Je omschrijft het zo mooi, ook voor mij weer een eyeopener om niet continue elke dag maar druk door te gaan met de waan van de dag, maar om ook écht stil te staan bij wat belangrijk is in het leven. En om echt te leven, niet om maar geleefd te worden. Het is altijd zo ontzettend verdrietig als je merkt dat je al een hele lange tijd geleefd bent in plaats van écht te leven. Zijn dan zoveel dingen die aan je voorbij zijn gegaan die je niet hebt gemerkt.. Het is nu even moeilijk, maar ik hoop dat alles weer op zijn plekje terecht komt. Dankjewel dat je je zo kwetsbaar opstelt, ik voel ontzettend met je mee en wens je alle geluk, liefde en gezondheid van de wereld. Dikke knuffel X

  21. Chantal 6 november, 2016 at 17:20 Beantwoorden

    Just a little breath on the water is all we need
    Just a little strength in our hearts
    Enough to heal

    Een stukje lyrics van de zangeres die mij altijd een klein beetje ‘healt’ : )
    Hopelijk jou ook! Klein lichtpuntje: oktober is voorbij.

  22. Linda de Jong 13 november, 2016 at 19:30 Beantwoorden

    Ik denk veel aan je (sinds ons gesprek laatst) en geef je in gedachten nog steeds virtuele (vest)knuffels.
    Als ik je kwetsbare ogen zie, in dat gezichtje met dat zilveren engelenhaar , hoop ik alleen maar dat je de kracht in jezelf snel zult vinden.

    Mooi dat je durft te delen en jezelf kan zijn in dit soort tijden. <3

    xx

Post a new comment

Lees ook:

Reizen Magazine Telegraaf

5unday’s pleasures #23

Het is weer tijd voor een dosis pleziertjes. Op zondag deel ik graag vijf pleasures – simpelweg vijf dingen die ik wil delen en waar ...