29 april 2013. Wat vliegt de tijd, als een gek. An-der-half jaar geleden. Hoe kan dat nou? Ze hebben gelijk als ze zeggen dat alles door blijft gaan. Dat de tijd vliegt. Mam, zie je me wel? Zie je hoe ik weer een stukje ouder ben geworden? Zie je wat ik allemaal heb gedaan? Zeg je tegen de mensen die nu om je heen staan, ‘kijk, dat is de mijne?’ Zie je wat voor reizen ik heb gemaakt? Want ik nam je mee. Wie ik heb ontmoet, en hoe gelukkig ik nu ben? Want ik vertel hem graag alles over je. Zie je ons nieuwe huis, en dat ik dezelfde opmerkingen krijg over de trap als jij over je kelderdeur? Maar zie je ook dat ik je nog elke dag mis? Je af en toe gewoon even wat wil vragen? Ben je trots op me?
En plots was daar jouw tijd. Je bent er niet meer. Je kon niet meer.Ik was ‘op tijd’. Maar, afscheid nemen bestaat inderdaad niet. Je kon niets meer zeggen, maar ik zag duidelijk dat je wist dat ik er was. Net zoals je zag dat papa, je broer en zussen er waren en besloot je dat het ‘ goed’ was- al is dat nooit zo geweest. Thuis, dat was je laatste commando toen je met spoed naar het ziekenhuis ging, breng me naar huis. Heel snel, vredig, in de armen van papa. Die ochtend zat je nog achter de laptop een koffie en jus d’orange te bestellen, die middag was je weg. Zo, opeens, verwacht maar toch zo plotseling, ben je weg. Kan ik je niets meer zeggen, niets meer vragen. Een roes. Een dikke mist. Amper drie uur later stond ik frietjes te halen voor de familie, belde ik mensen op de automatische piloot, omgeven door deze dikke mist. De wereld draait door. Een kind speelt, een man wenst me een fijn weekend en achter de ramen flikkeren tv’s, hoor ik mensen lachen. Hoe kan de wereld nou doordraaien, terwijl mijn eigen wereld stilstaat? Zien jullie dan niet dat mijn moeder er niet meer is? De opvolgende dagen van regelen, regelen, regelen. Welke rouwkaart? Muziek? Doe jij nog wat? Ga weg. Ik wil geen krantenbericht, ik wil die mooie plek. En elke dag even bij je kijken. Bij je zitten, wat ben je prachtig. Elk rimpeltje, elk sproetje, elke wimper probeer ik in me op te nemen. Hoe je huid voelt, hoe je rook, ik wil het nooit vergeten. Een prachtig afscheid, speciaal voor jou, zoals jij het had gewild. Bijzonder. Anders dan anders, want dat was je. Omgeven door familie, vrienden, mijn lieve vriendinnen. Aan het water, de zon schijnt. ‘Wat een prachtige dag’, zeggen ze. En ze zeggen dat ik zo flink ben, zo sterk. Maar van binnen ben ik zo klein en vol intens verdriet. Maar je hoeft niet meer te vechten, en wij hoeven het gevecht niet meer aan te zien. Ondanks dat je dat zo hard, en zo vol kracht en liefde kon. Mama, ik mis je zo.
Nog elke dag. Sterke, prachtige mam.
† 29-10-2011
Mijn mama is twee weken geleden overleden en huil nu tranen met tuiten bij het lezen van je stukje. Zo herkenbaar, en zo mooi geschreven!
He bah meid, wat naar om te horen. Ik wens je heel veel kracht en sterkte toe, het is echt verschrikkelijk om dit mee te maken!
Knappeling, natuurlijk is mama trots op je. En ik ook, want wat ben je een gave vrouw. :)
Wat een ontroerend stukje! Je schrijft prachtig en ik kan me niet voorstellen dat je moeder niet trots op je zal zijn! Wauw!
Zoals Mandy al zegt natuurlijk is je mama trots op je! Je bent een prachtvrouw en ik heb dieprespect voor je. Dit is een prachtige blog die je geschreven hebt.
Prachtig en ontroerend stukje!
Verdomme lau ben aan het huilen… Ik wou dat ik dit voor je kon wegnemen. Love you, jij mijn sterke lieve vriendin!
Heart :)
<3
Kippenvel! *knuffel*
Shit, dit stukje raakt me echt! Heel raar, maar ik ben op je blog beland door je shopping dag samen met Shirley. Ik volg haar blog al een tijdje en ik wist niet dat je ook een blog had.
Ik was dus nieuwsgierig maar dit had ik niet verwacht… Ik ben mijn mama ook verloren…
2 weken na jij die van jou. Mijn mama overleed na een aantal zware jaren uiteindelijk op
14-11-2011. Het lijkt af en toe nog of het nog maar een week geleden is, de pijn is doffer dan in het begin, maar verdwijnt nooit, en soms laait het weer in alle hevigheid weer op, op moeilijke dagen… Ik wil je nog heel veel sterkte wensen. Ik ga je blog in ieder geval volgen! Liefs van Simone x
Jeetje meid, ik krijg zelf ook nog altijd kippenvel als ik dit van anderen hoor. Het blijft gewoon heel onwerkelijk, elke dag. Ik ken het gevoel dat je omschrijft in ieder geval heel goed. Jij ook heel veel sterkte en mocht je nog eens iets kwijt willen aan een ‘lotgenoot’ sta ik daar altijd voor open. Lief dat je me volgt in ieder geval!
tranen in mijn ogen :) Prachtig stuk! Ik ben mijn vader inmiddels 3 jaar geleden verloren, maar het doet nog iedere dag pijn..
Wat heb je dit prachtig beschreven. 29 oktober is dus de rotdag, vroeg het je net in een andere post. Dat de wereld gewoon verder gaat ga ik nooit bevatten. Eigenlijk doe je dat wel, maar je denkt HALLLO!?? Heb wel een traantje weggepikt na dit stukje, prachtige woorden meis.
Via je post van vandaag kwam ik hier terecht.. BAM. Dit komt wel even binnen. Tranen. Heel veel tranen. En heel veel herkenning. Mijn moeder is 2,5 jaar geleden overleden en mis haar iedere dag. Niet meer even kunnen bellen over hoe je dat ene jurkje nou het best kan wassen, niet meer kunnen horen hoe trots ze op je is en niet nog één keer kunnen zeggen hoeveel ik van haar hou.. Ze hebben het goed daarboven, dat weet ik zeker! Ok, nu ga ik mezelf weer proberen bij elkaar te rapen..
:(
♡