DIARY / MJV – Tag voor de jonge vrouw

78

Op het leuke blog van Anne (die in Berlijn woont, yay!) staat de maand oktober in het teken van de jonge vrouw. Er kwamen dagelijks verschillende onderwerpen aan bod: van modegrillen tot onzekerheden, van hormonen tot feminisme. Onwijs interessant en een mooi initiatief. Ook ontwikkelde ze de tag ‘voor de jonge vrouw’. Anne gaf deze tag door aan mij, en ik wilde er even goed voor gaan zitten. Het is een boekwerk geworden. Bij deze. 

Wat vind je leuk aan opgroeien? Zijn er ook dingen die je minder leuk vindt?
Enerzijds was mijn jeugd vrij onbezorgd. Laat ik vooropstellen dat mijn ouders de meest fantastische ouders waren die je maar kunt wensen. Ze lieten me mijn eigen keuzes, goed of fout, maken en lieten me vrij in wat ik wilde doen, dragen of wie ik op dat moment wilde zijn. Ze stonden altijd voor me klaar. We deden ontzettend veel leuke dingen en ik denk met een glimlach terug aan die tijd. Opgroeien was spannend, leuk, eng, een ontdekkingstocht die ik zelf mocht beleven. We gingen op vakantie, we maakten elk weekend leuke uitstapjes, ze leerden me over het leven en ze lieten me gaan wanneer dat nodig was. Mijn vader haalde me op latere leeftijd steevast elke ochtend bij de discotheek op, mijn moeder was (behalve tijdens de ziekenhuisopnames) altijd thuis met een kopje thee en een luisterend oor. Ik kwam nooit alleen thuis, en dat was fijn. Ik danste, turnde, speelde altijd buiten, had bergen met vriendinnetjes en ik groeide op zoals elk kind op hoort te groeien.

Anderzijds waren er een hoop heftige problemen met mijn broer die invloed hebben gehad op heel het gezin, en was mijn moeder altijd ziek. Chronisch ziek, met pieken en dalen. Onwetendheid van de artsen en onzekerheid. Regelmatig lag ze weken, maanden en zelfs jaren in het ziekenhuis. Dan werd ik elke dag van school gehaald door mijn vader en dan gingen we de rest van de dag naar mama, in het ziekenhuis. Ik nam vriendinnetjes mee, zette het ziekenhuis op stelten en wanneer ik wel verdrietig was, mocht ik een paar Spice Girls-plateauzolen kopen. Mama was sterk, we waren allemaal sterk en gingen (naast ook zeker fijne en diepe gesprekken) met humor met de situatie om. Kind aan huis als we waren runden wij bijna de hele afdeling en hebben we regelmatig wat grappen uitgehaald.

Ondanks de onzekerheid en het verdriet kan ik hier met een glimlach aan denken. Het hoorde bij ons. En mijn ouders hebben me daar altijd kind in laten zijn, ook al was dit eigenlijk best wat-voor een kind. Ik ben trots op wie ik daardoor ben geworden. En dat vind ik het allermooiste aan opgroeien: dat je iemand wordt. En daar mag je altijd trots op zijn.

Op welke aspecten/successen in je leven ben jij het meest trots?
Pfoe. Dat ik mijn dromen daadwerkelijk omzet in plannen, door gewoon te doen wat ik graag wil doen. Als ik een reis wil maken, dan zorg ik dat ik dat doe. En ik ben van mening dat iedereen dat kan. Ik vertrok op mijn 17e alleen naar Griekenland en woonde op mijn 18e in Londen. Op mijn 20e in Afrika. En op mijn 21e in Parijs. Ik deed het gewoon alleen en dat ben ik blijven doen. Ik leefde uit mijn rugzak en verhuisde om de haverklap naar binnen- of buitenland. En dat ik gebleven ben wie ik ben. Dat klinkt enorm cliché trouwens, maar ik heb altijd gestaan voor waar ik sta. Ik ben ook best wel een beetje trots op wie ik ben geworden, júist door die heftige gebeurtenissen. En ook ben ik trots dat ik ga voor waar ik voor wil gaan, dat ik mijn goede baan opgaf om mijn kern terug te vinden en nu mijn dromen en passies probeer om te zetten in een eigen bedrijf.

Wat is voor jou ultiem jeugdsentiment?
De zomervakanties. Elke zomer kregen wij als kind het ‘Vacancesoleil’ boek voor onze neus. Elk jaar gingen we een paar weken naar Frankrijk met de auto. Mijn ouders kozen de regio (elke week een ander gebied) en wij mochten de campings aankruisen. Van één tot vijf kruisjes. Vijf kruisjes was héél graag. De campings met vijf kruisjes hadden grote zwembaden, tien glijbanen, kinderanimatie en entertainment, disco’s en de zee, bergen of Disneyland Parijs om de hoek. En mijn ouders kozen altijd de campings met vijf kruisjes, door het dolle heen was ik dan.

Vervolgens de voorbereidingen. Ze begonnen al maanden van tevoren met het sparen van Donald Duck’s en andere vakantieboeken voor de lange reis met de auto. En bij aankomst de bungalow gezellig inrichten. Elke dag gingen we op pad. Kastelen, de zee, bergen beklimmen met mijn vader, een dagje winkelen met mijn moeder. Kanoën. Schelpjes zoeken op het strand, waar mijn vader dan thuis gaatjes in boorde voor kettingen. Boodschappen doen bij de Supermarchée, en dan mocht ik tien kaasjes uitzoeken voor de picknick. Met mijn beste kleuter-Frans stokbrood halen bij de bakker. Aanmaaklimonade. En met mijn beste gebarentaal een heleboel buitenlandse vriendinnetjes maken op de camping.

Aan welke modegril heb jij je vroeger (helaas) overgegeven? (foto’s?)
Als piepklein meisje wilde ik lakschoentjes. Dat veranderde snel. Ik was vroeger een stoer meisje. In bomen klimmen, voetballen, hutten bouwen en oorlogje spelen met jongens en ik liep stoer rond in mijn oorlogskleren van de dump. Toen kwamen de Spice Girls in mijn leven. Ik tekende Mel C’s tattoo na, droeg de kleren die zij droegen en liep op torenhoge plateauzolen. Later (misschien door het alternatief zijn van mijn grote broer, of gewoon door de muziek waar ik nog steeds van hou: apart, indie, rock, toentertijd zelfs veel punk) werd ik ‘alto’. Alternatief. Met wijde skatebroeken, skateschoenen met gekleurde veters, kettingen aan mijn broek, roze dreadlocks en een heleboel gekleurde armbandjes. Ik maakte vijftig ‘selfies’ op een dag in de badkamer en bewerkte ze met teksten. Wat voelde ik me hip. Ik kon er niet veel vinden, maar zeggen de foto’s genoeg? En ik verfde mijn haar jarenlang donker. Blond vond ik stom, en barbie. Langzaam veranderde deze ‘alto’-stijl in een eigen kledingstijl. Ik liep niet zo mee met de mode. Niet een specifieke stijl, gewoon wat ik mooi vond. En al was dat verschrikkelijk fout (als ik terug kijk lach ik me natuurlijk krom), ik was wel mezelf.   

Hoe denk jij over feminisme?
Eigenlijk denk ik daar te weinig over na, ondanks dat het een enorm interessant onderwerp is. Omdat ik constant mijn hart volg, is het bizar je te realiseren dat vrouwen pas in 1919 kiesrecht kregen in Nederland. En dat abortus pas in 1981 legaal werd. Dat pas in 1996 de wet ‘gelijke behandeling op grond van arbeidsduur’ is aangenomen. De grootste winst van het feminisme is dat er nu voor alle Nederlandse vrouwen een plekje in de wereld is. Het feminisme heeft vrouwen de mogelijkheid gegeven hun talenten te ontplooien. Vrouwen worden niet alleen meer op het moederschap beoordeeld.

Toch speelt de ongelijkheid in ons land nog steeds, denk aan arbeid, politiek, seksualiteit, huwelijk en gezin. Slechts 7 procent van de topposities in Nederlands grootste bedrijven wordt door vrouwen vervuld. Het gemiddeld uurloon van vrouwen is 78% van het uurloon van mannen. Vrouwen zijn de afgelopen dertig jaar massaal de arbeidsmarkt opgegaan, maar hun thuissituatie is nog weinig veranderd. Mannen nemen een kleiner deel van de onbetaalde arbeid voor hun rekening. En over het geweld en mishandeling van vrouwen begin ik al helemaal niet. De opvanghuizen in Nederland zitten overvol. Ik vind het niet erg om straks een groter gedeelte van de opvoeding op me te nemen, of gewoon simpel wat meer in huis te doen, maar ik weet wel dat ik heel wat inbreng en meedraag. Ik heb een goede opleiding en werk hard, regel mijn eigen financiën, draag net zoveel mee in alles dat ‘ons’ is en ben daar enorm blij mee. Dat voelt voor mij goed en dat kan ik niet loslaten, dus wat dat betreft ben ik toch wel een beetje feministisch. Al zou ik dit soms best eens willen kunnen loslaten.

Een hele andere tak (die ik eigenlijk nog veel intrigerender én verdrietiger vind) is feminisme in het buitenland. Juist omdat ik nu wel heel erg blij ben dat ik mag en kan leren, werken en mijn stempapiertje mag wegbrengen. Landen waar meisjes niet naar school mogen of kunnen. Maar als ik daar nog mijn boekje over open ga doen kan ik echt een boek schrijven.

Heb jij weleens ervaren dat je anders (positief/negatief) werd behandeld vanwege je geslacht?
Niet in de serieuze zin van het woord nee, gelukkig. Wel op reizen waar de cultuur gewoonweg anders is, zoals het bedekt kleden, maar daar heb ik dan ook respect voor. En wel de keren dat bijvoorbeeld lief met mijn ogen knipperde en gratis verder mocht reizen zonder kaartje, maar dat is simpelweg het voordeel van vrouw zijn. Negatief behandeld worden vanwege mijn geslacht heb ik nog niet feitelijk gemerkt. Natuurlijk heb ik wel eens het gevoel dat ik minder serieus wordt genomen omdat ik vrouw ben of zelfs omdat ik blond ben. Ik heb een goede algemene ontwikkeling, heb gestudeerd en heb een dosis (levens)kennis en ervaringen. Als mensen over me oordelen op eerste gezicht raakt dat me wel eens. Ik ben soms bang dat mensen me onderschatten, maar daarentegen probeer ik net zo hard te bewijzen wat ik waard ben.

Wat zou je tegen je moeder willen zeggen?
Mam, ik mis je echt verschrikkelijk. Elke dag een beetje draaglijker en met dieper besef dat ik echt niet even zomaar naar je toe kan gaan, maar ook elke dag een beetje meer. Ze hebben gelijk als ze zeggen dat alles door blijft gaan. Dat de tijd vliegt. Mam, zie je me wel? Zie je hoe ik weer een stukje ouder ben geworden? Zie je wat ik allemaal heb gedaan? Zeg je tegen de mensen waarmee je nu op wolkjes danst, ‘kijk, dat is de mijne?’ Zie je wat voor reizen ik heb gemaakt? Want ik nam je mee. Wie ik heb ontmoet, en hoe gelukkig ik nu ben? Want ik vertel hem graag alles over je. Zie je ons huis, en dat ik dezelfde opmerkingen krijg over de trap als jij over je kelderdeur? Maar zie je ook dat ik je nog elke dag mis? Je af en toe gewoon even wat wil vragen? Ben je trots op me? Je was en blijft de meest mooie, sterke, lieve en inspirerende moeder die ik me maar had kunnen wensen.

Volgens mij ben ik laat- en heeft inmiddels heel blogland deze tag ingevuld. Voel je vrij om hem in te vullen als je dat nog niet hebt gedaan, het is leuk als deze tag nog even rond blijft gaan.

1644

1646

1647

1648

1658

1652 1655 1656 1649

1657

 

 

Dagboek, LIFESTYLE, Persoonlijk, Stories from the Heart

Leave a reply

78 comments

  1. Dagmar 28 oktober, 2013 at 13:51 Beantwoorden

    Ik had moeite om m’n traantjes te bedwingen. Zo mooi wat je hebt geschreven! Ook dat stukje voor je moeder, heel dapper en knap. Ben echt heel trots op je en ik geniet volop van je positieve bijdrage die je deelt met je lieve lezers <3

  2. Eva 28 oktober, 2013 at 13:56 Beantwoorden

    Zit ik dan op kantoor, stiekem je blog te lezen en moet ik mijn tranen tegenhouden vooral bij de laatste vraag. Jemig wat mooi, wat mooi geschreven en wat sta je mooi in het leven.
    Kan nu nog wel hele knullig ‘leuke’ opmerkingen maken over die selfies van de middelbare school, de plateauzolen en de vakanties in Frankrijk (die wij ook altijd jaar in jaar uit maakten en zoveel waard waren) maar alles valt in het niet.

  3. Josianne 28 oktober, 2013 at 14:14 Beantwoorden

    Leuk dat je zoveel foto’s hebt toegevoegd! Altijd leuk om foto’s van vroeger te zien :) Meis, wat ben jij ongelooflijk sterk en wat ben ik trots op jou, je doet het geweldig! Sterkte morgen. Knuffel <3

  4. Chezzelia 28 oktober, 2013 at 14:19 Beantwoorden

    Wow mooi geschreven en ik hield het niet droog! Vooral dat laatste stukje over je moeder…
    Hoe jij in het leven staat en dingen doet die je wil doen, op een redelijke jonge leeftijd gewoon je rugzak pakken en vertrekken.. doen wat je wil. Heel mooi!

    En Spice Girls.. yes guilty! Haha!

  5. EstherLizaa 28 oktober, 2013 at 14:20 Beantwoorden

    Ik moest wel even een traantje weg pinken hoor, want wat een ontzettend mooie weer. Je kan echt ontzettend goed schrijven, talent! Ik geniet elke keer weer van de fijne sfeer op je blog. Bedankt!

  6. Laura 28 oktober, 2013 at 14:33 Beantwoorden

    Tranen in mijn ogen Laura. Wat een sterkte vrouw ben jij! Vooral na alles wat je hebt meegemaakt. Ik vond het heerlijk en inspirerend om te lezen. Liefs, je naamgenootje Laura.

  7. Natasja 28 oktober, 2013 at 15:02 Beantwoorden

    Mooie woorden over je mamma, ik kan me niet voorstellen hoe het zonder zou moeten zijn. En respect voor je instelling: doen, werken en ervoor gaan. Je mag zeker trots zijn op wat je doet en waar je nu bent!

    En ja, alto’s… hihi. lang leve de wijde broeken en de Dr Martens!

  8. bohemiandreams.nl 28 oktober, 2013 at 15:11 Beantwoorden

    Lieve Lau. Wat een prachtig stuk heb je hier gepost, zomaar op de maandagmiddag. Ik moet een traantje laten om je stuk voor je mams en ik ben de rest even vergeten, ik weet alleen nog dat ik opnieuw dacht dat je stiekem een zusje bent – sister from another mister. <3 Liefde. Ik wil je snel weer zien.

  9. elmganneke 28 oktober, 2013 at 15:25 Beantwoorden

    Dat stukje over wat je tegen je mam zou willen zeggen… Zo mooi. *pinkt traantje weg.
    Sowieso heel mooi geschreven. :) Leuk om te zien dat je als kind al met je ouders zulke leuke reizen maakte. Wij gingen nooit op vakantie, heb ook wel eens het idee dat het daarom niet zo in me zit.
    O en die selfies, zo’n periode heb ik ook nog gehad volgens mij. Ik ben blij dat ik er geen bewijzen meer van heb.

    • Laura - what about her 28 oktober, 2013 at 16:40 Beantwoorden

      Ahw was allemaal niet de bedoeling, die traantjes! Wij gingen echt elk jaar naar Frankrijk (en af en toe in de winter naar Zuid-Duitsland, naar vrienden). Heeft zeker de reislust opgewekt, mijn ouders hebben me ook altijd gesteund en aangeraden om alle kansen te pakken!

  10. Anne 28 oktober, 2013 at 15:55 Beantwoorden

    Wat bijzonder om te lezen, wat heb je ontzettend mooi over je moeder geschreven. Krijg er een brok van in mijn keel! Alle fijne herinneringen, wat je vertelt over het kiezen van campings – dat soort herinneringen koester ik.

  11. Natasja 28 oktober, 2013 at 16:17 Beantwoorden

    Wat mooi om te lezen en ook wel heel herkenbaar, alleen was het bij mij mijn vader. Een groot gedeelte van mijn jeugd is hij ernstig ziek geweest, maar hij was er altijd voor ons en deed alles wat hij kon! Bij het laatste stukje kwamen ook de tranen hoor, zo mooi geschreven en ik hoop dat hij ook trots naar beneden kan kijken, ik weet zeker dat jouw moeder dat ook doet! :)

  12. Anouk 28 oktober, 2013 at 16:47 Beantwoorden

    Wat een mooi stuk, heb elke letter gelezen! Herkenbaar die armbandjes in alle kleuren de de mooie ogen, haha… blij dat die tijd voorbij is. Het mooiste vond ik toch het stuk over je mama en alle foto’s met haar. Kippenvel en een traantje. <3

  13. Marijn 28 oktober, 2013 at 17:13 Beantwoorden

    Wat een prachtig stuk! Echt, ik ben er helemaal stil van.

    Wat moet het heftig zijn geweest om half op te groeien in een ziekenhuis en te zien dat je moeder het zo moeilijk had, maar wat fijn dat je toch het gevoel hebt dat je echt kind bent geweest.

    & al het verhuizen en reizen; klinkt als een prachtige manier van leven en een grote inspiratie :)

  14. Karlijn 28 oktober, 2013 at 18:24 Beantwoorden

    Mooi omschreven en beschreven! Ik weet eigenlijk niet wat ik hier op moet zeggen. Wat fijn dat je ouders je zoveel kind hebben laten zijn en dat je ondanks die ‘kuttige’ ziekenhuiswereld zo’n fijne jeugd hebt gehad.
    Wij gingen ook altijd naar Frankrijk en heb er zulke leuke herinneringen aan, Vriendinnetjes, stokbroden en heel trots zijn op mijn Franse woordenschat (ooievaar ;p). Veel sterkte morgen, ik hoop dat je mooie herinneringen aan je moeder je kunnen helpen.

  15. Sonja 28 oktober, 2013 at 18:40 Beantwoorden

    Wauw wat kan je toch ontzettend mooi schrijven, vooral het laatste stukje over je moeder raakt me echt heel erg.
    Verder vind ik het altijdzo leuk om oude foto’s van mensen te zien! Echt leuk om te zien hoe je in die tijd alleen al in je uiterlijk en uitstraling zo veranderd bent. Ik vraag me ook af hoe ik over een paar jaar naar het meisje kijk dat ik nu ben.
    Het blijft een leuke tag!

  16. Food Love and Happiness 28 oktober, 2013 at 20:21 Beantwoorden

    Mooi omschreven, die ziekenhuisperiode en het stukje over iemand worden. En wat een prachtige foto van jou en je moeder, daar in de bergen, tussen het gras, de wapperende jurk van je moeder…prachtig!

    En wat mooi, pure liefde, dat laatste antwoord.

  17. misssexandthecity 29 oktober, 2013 at 21:44 Beantwoorden

    Wees dankbaar voor zo’n fijne jeugd, ondanks de ziekte van je mama, ik heb 5 kerst-en nieuwjaar in het ziekenhuis doorgebracht, door het zieke kindje van mijn zussie en het zijn uiteindelijk de mooisten,…….en ga vooral door met het waarmaken van je dromen!!!

  18. TravelLin 30 oktober, 2013 at 05:29 Beantwoorden

    Poeh, prachtig geschreven. Knap dat je zo je dromen volgt. Je lijkt me een mooi mens, dank je wel voor het meekijken met jouw opgroeiproces. Heel treffend wat je zegt over wat het mooiste is van opgroeien. :-)

  19. Naomi 14 november, 2013 at 11:47 Beantwoorden

    Wat een mooi stukje! Ik moet bekennen ook ik was helemaal gek van de Spice Girls, hoge schoenen, petje en videobanden. O ik had zelfs een Spice Girls Barbie.

    Daarnaast vind ik het stukje over je moeder ook heel mooi, je voelt gewoon jouw liefde voor jouw moeder daarin. En ik weet zeker dat ze met een glimlach kijkt naar jouw leventje.

Post a new comment

Lees ook:

Fridiary #10

Fridiary. Het dagboekje op vrijdag. Persoonlijke nootjes tussen de droombestemmingen door. Een klein kijkje in mijn leven. Momentjes delen. Grootse dagboekjes met kleine telefoonfotootjes en kleine woordjes.   ...