Gisteren lag ik nog op het witte zand. Een wuivende palmboom in mijn linker ooghoek, en voor me niets anders dan azuurblauw water. Dat Bohol prachtige stranden heeft is een feit, daar ben ik inmiddels achter. Die dag doe ik niets meer dan mijzelf af en toe ophijsen om naar de golven te kijken, op zoek naar dolfijnen. Vandaag besluiten we het binnenland in te gaan. Genoeg strand gezien. Nog geen half uur later sta ik in een compleet andere wereld. Nu zie ik in mijn linker ooghoek een grazende buffel in een rijstveld, terwijl ik staar naar een prachtige, maar verwoeste kerk. Door langdurige kolonisatie van Spanje en de Verenigde Staten is de meerderheid van de bevolking in de Filipijnen katholiek. Hier vind je geen tempels en monniken, maar Spaans-koloniale kerken. En op dit eiland zijn ze nagenoeg allemaal door het natuurgeweld getroffen.

Het maakt me melancholisch. Een beetje verdrietig zelfs. Wat kent dit land toch een ellende. Naast armoede symboliseert een rits aan natuurrampen de Filipijnen. Maar wees niet bang om naar dit land af te reizen, er is meer dan dat. Ik besef me dat het jammer is dat veel mensen bang zijn voor het onbekende. “Zuid-Afrika, levensgevaarlijk, je bent gek dat je daar gaat wonen”. “De Filipijnen, doe niet zo idioot, moet het altijd zo ver weg, straks word je ontvoerd”. “Sumatra, die bizarre jungle, wat moet je daar nou”. Ontdekken. Beleven. Groeien. Graag ga ik voorbij de schijnbare horizon, voorbij de niet bestaande grens. Graag leer ik kennen wat ik niet ken. En dus stap ik op een gammele houten boot van een local. De Loboc rivier doorkruist Bohol en wordt omlijst met hoge regenwouden. Ik adem de schone lucht in en we glijden door het smaragdgroene water. Hij wijst naar de toppen van de hoge jungle, en in de verte zie ik een klein huisje. “Daar heb ik mijn huis gebouwd. Mensen komen niet graag bij mij op bezoek, maar ik vind het er fijn”. Hij steelt mijn hart. Ik wil ook in een niemandslandhuisje wonen.

We rijden richting Carmen. Vreemde heuvels doemen voor ons op. We beklimmen een uitkijkpunt en de bijna identieke ronde heuvels lijken oneindig te zijn in de horizon. Het zijn er bijna 1500 (…ik heb ze niet geteld). De legende zegt dat de heuvels de tranen van een reus zijn, wiens hart brak na de dood van een geliefde. Zijn tranen hebben deze perfect gevormde heuvels achtergelaten. Waarschijnlijk is het bijzondere landschap gevormd door kalksteen en koraalriffen in de tijd dat Bohol onder water lag. Maar fantaseren over reuzen (en eenhoorns en prinsessen) is altijd leuk. “DIT IS ECHT HET ALLERLIEFSTE DIER WAT IK OOIT HEB GEZIEN!” Voor het eerst in mijn leven maak ik kennis met een spookdiertje. Het is een kruising tussen een alien en Joda, met ogen die bijna net zo groot zijn als zijn hele hoofd. En heel mini. Meer mini dan je denkt: het is een van de kleinste primaten ter wereld, en de oudste. Dit snoepje is helaas bijna uitgestorven (en heeft daarbij ook nog eens de neiging om zelfmoord te plegen). Het zijn de vreemdste kleine diertjes die ik ooit heb gezien.

Verder rijdend door het gevarieerde landschap proeven we het Filipijnse plattelandsleven. De rijstterrassen worden omgeven door regenwoud, groene heuvels en kleurrijke Filipijnse huizen. We doorkruisen dorpen met herkenbare namen zoals Sevilla en Valencia, bewoond door bijzonder vriendelijke mensen. We steken de rivier over, wankelend op wat de gevaarlijkste bamboebrug van de wereld blijkt te zijn. We bezoeken watervallen, vlindertuinen, grotten en kerken. Bohol heeft twee werelden. Als je de kans hebt, huur een motor en verken het eiland op je eigen manier. Laat je verrassen, ga links waar rechts staat aangegeven. Van paradijselijk witte stranden en vijftig tinten blauw water, tot het groene binnenland met rivieren, regenwouden en rijstterrassen. Eén ding hebben deze twee werelden gemeen: de explosie van natuurlijke palmbomen. Dit blijft fascinerend. Waarom hebben wij dat niet in Nederland? Dat zou de boel een stuk exotischer maken.

Bohol is in november 2013 door een zware aardbeving getroffen en bruggen, wegen, huizen en kerken zijn verwoest. Tijdens deze tocht door het binnenland is dit nog goed te zien. Een man vertelde ons dat hij op dat moment in de auto reed en het voelde alsof de weg veranderde in een reusachtige golf. Het eiland Bohol is niet groot, in een week is het prima te ontdekken. Wij zaten vast tijdens een typhoon en konden het eiland niet af (vandaar het grauwe weer op de foto’s…) dus hadden alle tijd van de wereld, al had ik nog graag naar Siquijor gewild.