De gezichten die ik in Afrika leerde kennen tijdens vrijwilligerswerk. Woorden zijn eigenlijk niet genoeg. Beelden ook niet. ik wilde dat ik jullie elke seconde kon laten zien. Ik heb dingen gezien, ongelooflijk.

De townships. Er zijn ‘mooie’ townships met redelijke huisjes, voornamelijk bij de kleine steden. Je hebt upper class in de townships met kasten van huizen, middle class met haar huisjes en dan de shacks. De lower class. Niet te beschrijven. 

Een waterstraal waar tachtig families het mee moeten doen, huizen van 3 platen, vies, ziek, smerig. Voetballen en spelen met deze kindertjes. Knuffelen. Handjes vasthouden. Vel over been, smekend om geld of eten, en toch altijd een vrolijke indruk achterlatend, giebelend  genietend, wijzend naar me, lachend. Kindertjes die worden ingezet om te gaan bedelen voor degene bij wie ze leven. Want ouders kennen de meeste niet. De onderdrukking, angstige ogen. Kinderen die hun ouders nooit hebben gekend, kinderen die hun geboortedatum niet weten, hun naam niet, die verschrikkelijke dingen hebben meegemaakt en geen toekomst hebben. Een jongen die al jaren aan het bewijzen is dat hij bestáát, zonder geboorte certificaat. Het meisje dat mijn hand niet meer los wilde laten. Het zo grote cultuurverschil maar toch één en dezelfde mens zijn. Hoe hard dit land probeert op te bouwen, en hoe moeizaam dit gaat, hoe onmogelijk dit lijkt.

Zien hoeveel kracht deze mensen uit het geloof halen, wat een prachtig gezicht. Hoe blij ze zijn met een kruimeltje brood. Hoe dankbaar. De kindjes die leven in een krot op blote voetjes. Kennen als geen ander het fenomeen honger. En zie ze lachen, zie ze stralen. Machtig. Al houd je maar voor even zo’n arm kindje vast met alle liefde en hoop die je het wilt geven, dan heb je al iets betekend in deze wereld. Is dat niet wat we eigenlijk allemaal willen?