Dit keer geen bijzondere verhalen. Dit keer geen tips, geen hotspots en geen momenten om je mee te nemen of te laten zinderen van inspiratie. Want ik was er gewoon, en ik deed niets meer dan er zijn. Ooit woonde ik een half jaar in Parijs. Dat is inmiddels vijf jaar geleden, de hotspots en verhalen van toen heb ik hier niet gedeeld. Misschien zijn ze er ook niet meer. Misschien wel. Ik heb ze niet opgezocht. Dit keer wil ik opnieuw in de mooiste plekjes duiken om hier te delen. Maar ik doe het niet. Ik laat alles los, en dat is alles dat ik op dat moment nodig heb. Ik doe niets anders dan me onderdompelen in het Parijse leven, terwijl ik verblijf in een huis van een Parijzenaar in de typisch Franse wijk Gambetta. Hier is geen toerist te zien, al ligt Pere Lachaise om de hoek. Ik verplaats me af en toe van groene strook naar bankje met brokken kaas en flesjes wijn, en terug naar het veld met de wilde bloemen. Ik kijk. En kijk. En kijk. Ik zie niets anders dan mooie momenten, maar ik laat het los. Ik zie niets behalve dat waar ik terecht kom. Ik maak bijna geen foto’s. Vooruit, laat ik haar dan nog maar eens even bekijken. Ze staat er nog. De Eiffeltoren. Ik wandel verder door de groene parken. Parc Luxembourgh ligt er nog net zo mooi bij als vijf jaar geleden. Ik eet er een ijsje met een vriendin aan het water, loop door naar de Pont Neuf maar al snel duik ik een wirwar van onbekende straatjes in. Ik zie de Notre Dame van een andere hoek. En de Eiffeltoren. Een veel mooiere. Ik hoef niets meer te zien, ik ken het als geen ander. Met een glimlach op mijn gezicht loop ik verder, door niets- en daarmee alleszeggende straatjes. Ik leg het niet vast. Ik schrijf zelfs niets op, ik – die altijd schrijft. Dit is voor mij genoeg Parijs, en meer heb ik niet te vertellen.