De zon schijnt in mijn gezicht en kleurt alles oranje. Ze laat zichzelf zien. Niet alleen de zon straalt. De natuur zelf schijnt een bijzonder licht. Vandaag is de natuur niet bang om zich te laten zien. Ze is niet bedolven onder een witte deken, zoals je zou verwachten. Ze is niet onzichtbaar, zoals ze wel kan zijn. Hier speelt de zon met de natuur. Zo schijnt ze wekenlang, dag en nacht, onophoudelijk en zo durft ze zich wekenlang niet te laten zien. Dag en nacht. Seizoenen vol contrasten, maar één ding overheerst. Liefde voor de natuur en een ongelooflijke levenslust.

Vandaag kleurt ze bladeren. Met zachte penseelstreken veegt ze vlekken van rood, geel, groen en oranje op haar uitgestrekte doek. Pijnbomen rijzen omhoog als lijfwachten van de aarde. Ze nemen de warmte in zich op. Ze schreeuwen om een oranje veeg, een rode dan, een beetje warmte. Ze voeden zich met kleur tot het punt waar de witte deken van herkenning Lapland bedekt. Winter. In Lapland vriest het toch altijd? Is er meer dan witte bomen, schuifelen door dik bedekte poederige paden van sneeuw en krakend ijs op de meren? Ik kijk uit over een kabbelende rivier terwijl de zon mijn gezicht verwarmd en wil volmondig “Ja!” roepen. Ja, er is meer dan sneeuw in Lapland. Op dit moment ken ik Lapland niet anders, en het maakt me hongerig. Ik ben nieuwsgierig naar een herkenbaar Lapland, met al haar sneeuwvlokken – maar hier zie ik de natuur zoals ze de Lappen toebehoort. Lapland draait om flora en fauna en al dat zij ons biedt. Het is waanzinnig mooi om te zien.

Ik word overspoeld door een diep respect voor de natuur. Verwarmd door de manier waarop de Lappen met haar omgaan. Geconfronteerd met haar kracht. De natuur straft niet, maar werkt met consequenties. Voor wat, hoort wat. Hier heerst liefde voor de natuur, een diepgeworteld respect. En bovenal voel ik de wilskracht om ook zo puur te leven. In Lapland halen de bewoners 70% van hun levensbehoeften direct uit de natuur. Het water, het land, het bos en de dieren zijn metgezellen. Het is verbazingwekkend hoe alle wezens (helaas met uitzondering van de mens) afhankelijk van elkaar en de natuur in harmonie leven. Ook de Lappen. Dit kan niet anders dan helend zijn. De mensen zien er hier jaren jonger uit dan ze zijn. Gezond, blakend, bizar vrolijk. De kostbare dagen hier doe ik een klein beetje mee. Ik zie duizenden zalmen dansen in de rivier. Ik verwonder me over de kleurschakeringen in de bladeren wanneer ik omhoog kijk. Ik voel het rendier eerder dan ik hem zie. Ik volg de reflectie van de wolken in het water, en zie waar ze naartoe drijven. Rust omhelst me. Ik staar in de ogen van de husky met zijn blauwe ogen. Ik haal mijn eigen bessen uit de natuur. Ik luister. Ondanks dat ik het Noorderlicht niet kan zien door de wolken, voel ik me dankbaar. Ik voel me Ronja de Roversdochter. Ik voel me nietiger dan een grasspriet, warmer dan de zon, hoger dan tot waar de pijnboom reikt. Ik voel me Sami. Ik voel me mijzelf. Één met de natuur.

↑ Foto door Chantal