Een impulsieve reis, dat is het. Niets meer en niets minder dan dat, maar dat twee dagen je zo kunnen raken roert me. Een micro-adventure met Bever in Schotland klinkt als muziek in mijn oren – wat zeg ik, een keiharde gitaarsolo – en zoals het een echte Laura betaamt pak ik een rugzak en stap ik in het vliegtuig. “Cabin crew, ready for landing”. Ik knipper met mijn ogen, en voordat ik het weet sta ik in Schotland. Wild, groen, waanzinnig, kabbelend, ruig, weelderig mooi Schotland. We verkennen Edinburgh in een notendop, dwalen even door de straten en het liefst duik in de smalle steegjes in, op zoek naar een eigen avontuur. “Jij lust zeker geen whisky”. Ik werp een geamuseerde blik terug. Met een vader die gek is op whisky kijk ik uit naar de proeverij, en ik vertrek er ook niet met lege handen. Het is tijd om naar het station te gaan. Op naar Perth en omgeving. Tijd voor echt Schotland.

Het moment dat de trein Edinburgh uitrijdt en de groene wildernis tegemoet raast doet iets met me. Wat niemand om me heen zich realiseert, of überhaupt weet, is dat de bewust laatste reis die mijn ouders samen hebben gemaakt door de ruige landschappen van Schotland is geweest. Ik merk dat het me raakt om hier te zijn en neem me voor om, zoals mijn moeder dat heeft gedaan, van elk moment te genieten. Om elke windvlaag, ieder vallend blad en alle geuren en kleuren van de natuur in me op te nemen. Mijn blik wordt weidser en ik wijs een witgekalkt kerkje op een eilandje in de rivier aan. “Hé, die had ik niet gezien”. Een dappere zonnestraal probeert het wolkendek te trotseren. Ik kijk naar de zonnestraal alsof ik haar voor het eerst zie, en concentreer me op waar de wolken naartoe drijven. Wind probeert tussen de heuvels haar weg te vinden en neemt bladeren mee. Mijn ogen volgen het kabbelende beekje dat verdwijnt aan de horizon. In mijn gedachten zoek ik haar op en neem ik haar mee. Ze houdt mijn hand vast, en laat me zien waarom ze zo graag door dit ruige landschap wilde reizen. Ik sluit mijn ogen en doe of ik slaap, maar stiekem slik ik de brok in mijn keel weg en in mijn gedachten haal ik herinneringen op.

“We zijn er”, hoor ik een stem naast me zeggen. Ik ben weer terug op aarde en de trein komt langzaam tot stilstand. Het idyllische stationnetje geeft me een instant ruig en puur Schotland gevoel. Het is avond, mijn haren wapperen in mijn gezicht en het koelt langzaam af. De mountainbikes staan al klaar, en gelukkig worden we voorzien van ideale outdoorkleding van Bever. Natuur, kom maar op. Kijken wie er het hardst genieten kan. Klimmend en dalend fietsen we door groene, vochtige bossen. We passeren watervallen, rotsen en rivieren en ik straal als een klein meisje in een snoepwinkel. Mijn mond vormt het woord ‘perfect’. Er hangt iets mysterieus in de lucht, alles voelt hier anders. Zinderend. Het is al laat, en helaas moeten we al terug. Maar wat zou ik graag in deze bossen willen blijven dwalen.

Na een nacht in een spookachtig stationshotel is het tijd voor een nieuwe dag. Een nieuw avontuur. “Wel eens gehoord van canyoning?” vraagt meneer Bever met een grijns op zijn gezicht. Een enkeling denkt opgelucht dat ze gaat kanoën, maar ik ken het fenomeen. Het is maar goed dat ik altijd trek heb in extreme avonturen. Ik mag dan wel een blonde bohémienne zijn, maar weet deze beste man wel dat ik heel wat jungles, de hoogste bungeejump van de wereld, walvishaaien, menig gebergte en reusachtige golven met mijn surfplank heb getrotseerd? Ik werp een brede grijns terug; “geef mij die wetsuit maar”. Let’s play. Glijdend van rotsen, springend in donkere poelen, klimmend door een smalle kloof, klauterend door ijskoude beekjes en abseilend van een hoge waterval vliegt de dag voorbij. Honderden steekmuggen wandelen over mijn gezicht, ik kneus mijn hand, de blauwe plekken zijn niet meer te tellen maar oh, wat voel ik me verbonden met de natuur. Ik ben haar en zij is mij. Puur geluk. Euforie. Wat een waanzinnige ervaring. Glimlachend vertrek ik met natte haren naar het vliegveld. In de lucht blijft mijn blik naar de horizon reiken, en zie ik een ronde regenboog. Is het een teken?

Het plotselinge besef dat ik gisteren in het vliegtuig stapte en een dag later weer op Nederlandse bodem sta, met een backpack vol herinneringen en het gevoel alsof ik een week ben weggeweest, is niet anders dan bizar te noemen. Ik struinde door Edinburgh, staarde naar kastelen en fenomenale gebouwen, reed uren door de charmante straatjes van de stad, proefde overheerlijke whisky, maakte een waanzinnige treinreis, raakte emotioneel, trotseerde heuvels op een mountainbike, zweefde langs watervallen, verwonderde me over de groene wildernis, luisterde naar prachtige Schotse accenten, at heerlijke maaltijden, klom en klauterde door rivieren en watervallen in een wetsuit, abseilde van een hoge waterval en had bovenal een ontzettend fijne tijd met de mensen om me heen. Mijn kleine Schotland avontuur met mooie herinneringen. En dat in twee (!) dagen. Dus dit bedoelen ze met een micro-adventure. Dat smaakt naar meer.

Henriette, bedankt voor de abseilfoto’s & Mandy, bedankt voor de blije Laura-foto’s!