Ik schrijf zo af en toe wel eens een brief aan een mooi plekje. Met pen en papier, recht uit mijn hart, vaak al op de bestemming zelf. Ik heb halve brieven en zinnen verdeeld over notitieboekjes, stadskaarten, tickets, alles wat ik op zo’n moment voor handen heb. Zo deelde ik hier een brief aan El Nido, de Filipijnen en schreef ik ook eens een briefje aan Ijsland. Als storyteller probeer ik woorden recht uit mijn hart te laten vloeien op papier en vaak werkt dit wanneer ik de bestemming als iets tastbaars, een mens, een gevoel zie. Daarom zal ik weer wat vaker pen en papier pakken. Brieven schrijven. Schrijven is tenslotte het mooiste dat er is.
Lieve Kathmandu,
Al jaren was je op me aan het wachten. Al jaren stond ik op het punt om je te ontmoeten. Jou, je chaos, Nepal, de Himalaya. Toch was het iedere keer niet het juiste moment en besloot ik telkens weer om een ander te kiezen. Jij bleek geduldig. Vergevingsgezind. Puur in al je kracht stond je nog steeds met een glimlach op me te wachten. Geduld wordt beloond, zeggen ze wel eens. Wij hebben altijd een bijzondere band gehad, zonder dat ik je ooit had gezien. Gek hè? Het eerste reisverhaal dat ik op het internet las ging over jou. Zo één in Comic Sans en felle kleuren en onduidelijke foto’s, al in een ver verleden offline gegaan. Zo één die enkel door tante Truus en ‘doe je voorzichtig, kus mam en pap’ werd gelezen. Zo één die mij direct zo raakte dat ik vond dat de hele wereld mooie verhalen over reizen moest lezen. Een inspiratie om ook te gaan webloggen, zoals dat toen nog zo mooi heette. Om alle kansen die reizen roepen aan te grijpen. Vier keer vertrok ik voor een langere periode naar het buitenland en deelde ik al mijn avonturen met de online wereld. Ontelbare keren gooide ik met een zwier mijn backpack op mijn rug en probeer ik mijn lezers, vandaag de dag nog steeds, te inspireren. Maar jou sloeg ik steeds over. Je stond op de wachtlijst, bovenaan, soms zo dichtbij, maar angst en liefde en keuzes lieten je daar negen jaar lang staan.
En opeens stond ik daar. Het gekke is dat ik me niet kan heugen hoe ik opeens, zonder na te denken, toch met backpack en liefde en al vertrok. Blijkbaar was het tijd. En ik stond er. In Nepal. Op de ramp die het vliegveld van Kathmandu heet. Chaotisch. Lawaaierig. Kalm. Stoffig. Warm. En zo bleef je. Mijn onbereikbare liefde werd bereikbaar en ik wilde hem wegduwen en vastgrijpen, om en om, tegelijk. Ik stapte in één van je taxi’s en liet me naar je hart brengen.
Ik nam je in me op. Ik zag mediterende monniken, vrouwen zo oud en rimpelig en mooi dat ik tranen in mijn ogen kreeg, honderden straathonden, duizenden brommers en miljoenen gebedsvlaggetjes, heilige mannen, dode lichamen die recht voor mijn voeten verbrand werden, prachtige tempels, rust, drukte, witte bergtoppen met vlijmscherpe randen en zijdezacht sneeuw, rood als bloed tijdens zonsondergang. Ik hoorde getoeter, geschreeuw, geblaf, gepiep, maar ook werd ik meegesleept door het geluid van klankschalen, mantras, muziek. Ik zag bedelaars, kleurrijk geklede vrouwen, geschilderde ogen die me bleven volgen, bergen afval, heilige koeien en de liefste kinderen.
Er zijn duizend Kathmandu’s. Je bent een moeras van chaos en schoonheid. En ik hou van je, zonder twijfel. Temidden in je chaos liep ik dagenlang rond. Ik zweefde bijna. Zag je dat? Alsof ik van een afstandje naar mezelf keek. Een blond dwalend meisje in een lange jurk dat hier eigenlijk niet hoorde. Maar ook weer wel. Gelukzalig staarde ze naar een monnik in trance en vergat, net als hij, alles om zich heen. Ze leek door het moeras opgeslokt te worden, maar zonk niet. Met een zelfverzekerde glimlach manoeuvreerde ze zich verder door de chaos. Ik zag dat ze gelukkig was. Ze voelde zich er thuis, hoe vreemd ook. Thuis is het alles en niets dat zich tegelijkertijd om haar heen afspeelde. Naast gekte vond ze er rust.
Ja, je maakte me intens gelukkig. Dankjewel, Kathmandu. Wat ben je mooi. En wat ben je intens. Je bent lawaaiig en prachtig en bizar en vervuild en fascinerend. En wat ben je puur. En wat ben je…leven. Dat ben je. Leven. Levendig. Leven en dood. Levend. Levensgenieter. Levensgevaarlijk. Levenslustig. Levensecht. Dankjewel voor alles.
Zo wondermooi geschreven! Misschien wel één van de weinige beschrijvingen die de stad de eer aandoet die ze verdient! Ik heb het al vaak gezegd, maar sinds ik jouw foto’s en verhalen zie, is Nepal (en dan vooral Kathmandu) op nummer 1 komen te staan. En als ik die lyrische omschrijvingen en die prachtige foto’s zie, dan ben ik helemaal verkocht. Heerlijk om zo’n blogjes te lezen en te beginnen dromen over toekomstige reizen!
Wat ontzettend lief! Jaaa, echt. Je moet, haha. Kathmandu, maar ook de rest van Nepal is zo waanzinnig.
Wat schrijf je toch prachtig <3
Ah, just needed that. Dankjewel. Heb het gemist.
Wauw, Lau. DIe laatste alinea. Kippenvel. Wanneer neem je me mee <3 ;)
Haaaaa. Lief babe.
En zo is het precies levendige Laura. Mooi! Dank!
Dankjewel liefLin!
Mooi en herkenbaar!
P.S. Die man in je header heb ik ook nog gefotografeerd. Hoe vaak hebben toeristen hem op de foto gezet? Hoeveel bloggers delen zijn foto online? Fascinerend.
Hahaha ja, dat is bijzonder. Blijft een mooie man.
Mooi geschreven !!! Nepal is iets hoger op m’n bucket list komen te staan :-) Hoop snel een keer.
Super leuk om te horen!
Prachtig geschreven Laura; Kathmandu is een stukje tastbaar geworden. <3
Dankjewel! :) Doet me goed. ♡
Prachtig, sprakeloos, overdonderd door zijn schoonheid. Net wat ik even nodig had..
Knuffel.
Mooi, mooi, mooooi!
Dankjeweeel ♡
Wat schrijf je toch prachtig en heerlijk oprecht. En die foto’s, waaaaauw!
Wat een compliment, dankjewel! :)
Prachtig prachtig! Nepal stond nooit op m’n lijst. Door jou staat het er nu wel op!
Super leuk om te horen! En wacht maar tot ik je de bergen in neem ♡
Mooie foto’s en prachtig geschreven. Zeker die ene met die duiven. Je bent daar echt het stralende (en blonde) middelpunt, de mensen op de achtergrond zag ik pas na een paar seconden kijken. Goed gedaan, zeg dat maar tegen je lief ;)!
Lief, dankjewel! En haha, doe ik. De foto past ook echt bij het verhaal vind ik! :)
Oh Laura, je hebt echt een gave om zo te kunnen schrijven. Prach-tig! Nu wil ik ook :(
O, dat is zo lief en fijn om te horen! :)
Kippenvel bij het lezen van jouw prachtige woorden. Vanuit jouw hart geschreven en in mijn hart ontvangen, dankjewel!
Super fijn, dankjewel!
Zo mooi verwoord!
Goed om te horen, heb echte reisverhalen schrijven gemist!
Wat mooi geschreven weer Laura, wat kun je dat toch goed! :-) En die foto’s, wat een plaatjes!
Dankjewel Sieds! :)
Hoe krijg je het toch elke keer weer voor elkaar? Prachtig!
Ooooh wat fijn. Ik heb het gemist.
Het enige nadeel van jouw blog vind ik dat ik er extreem veel zin om te reizen van krijg. En dat ik nooit kan kiezen waar ik nou eigenlijk naartoe wil. Een wishlist samenstellen is door jouw blog eigenlijk praktisch onmogelijk geworden – er is zoveel. Waar ik van de week nog zeker wist dat ik ook eens naar Polen wilde, moet ik nu opeens de hele tijd aan Nepal denken. Wat heb je dit ook weer prachtig geschreven. En nu ik je gisteren eindelijk heb ontmoet komen je woorden nog meer tot leven. <3
Hahaha ik begon te lezen en ik schrok even :’) hahaha! Super lief is dit. Je bent zo’n leukerd! <3
Ah wat een super gave foto’s hee! Wat is iedereen ook prachtig gekleed!
Jaaa, heel mooi!
Heel mooi geschreven, je wordt helemaal in het verhaal gezogen. En wat een prachtige foto’s…
Dankjewel. Heel dubbel nu…
Gisteravond deze mooie post gelezen, en vanochtend wakker geworden met het tragische nieuws vanuit Nepal. Je brief geeft mij hoop voor de mensen daar, dat ze genoeg levenskracht hebben om dit te verwerken. Mijn gedachten aan alle families betrokken bij deze ramp, en voor jou in het bijzonder de mensen die je hebt ontmoet tijdens je reis…
Ja, ik vind het zo hels verschrikkelijk… Ik vind het wel heel mooi wat je zegt, dankjewel.
She’s back. En mijn kippenvel ook.
♡
Ik las jouw brief net en kreeg er kippenvel van. Mijn zus zit op dit moment in Kathmandu en we kregen gelukkig vanochtend goed bericht dat alles goed met haar gaat, maar dat maakt de ramp niet minder. Er zijn zo veel mensen die zo veel verloren hebben, echt verschrikkelijk. Onwerkelijk ook, tot het zo dichtbij komt.
Ja, bij het moment van plaatsen was dit nog nier gebeurd, het is zo verschrikkelijk. Ik heb nog niet van alle mensen die ik er heb leren kennen bevestiging gehad dat ze veilig zijn. Wat fijn dat je zus ongedeerd is, heftig.
Ook hier kippenvel. Ik zag je post al eerder voorbijkomen, maar bewaarde hem voor een rustig moment. Nu dus. En nu lees ik het met zo’n ander gevoel dan dat ik het 2 dagen geleden gelezen zou hebben. Ik kan me bijna niet voorstellen hoe onwerkelijk het voor jou moet zijn, Laura. Ik denk aan alle mensen in Nepal en hoop dat al je vrienden ongedeerd blijken te zijn.
Ah, inderdaad…Ik lees mijn eigen brief ook met hele andere ogen nu. Wat verschrikkelijk. Ik ben er al dagen nonstop mee bezig. :(
ja, Nepal is zo ontzettend prachtig.. zo erg wat er nu gebeurd is.. zo onwerkelijk! Zo vreemd om te bedenken dat alles wat je er gezien hebt nu er misschien niet meer is :(
Ja, dat is echt zo vreselijk en onwerkelijk :(
Prachtig geschreven Laura! Ik ben verbijsterd door het nieuws en de huidige beelden. Mooi en dubbel om jouw woorden en beelden nu te zien, het moet er momenteel zo verschrikkelijk zijn.
Ik lees deze brief van jou nu “pas” omdat ik toevallig een brief aan Cuba heb geschreven en niet beïnvloed wilde worden hoe een ander, die 10 keer beter kan schrijven, dat nou eigenlijk doet. Mijne is ook puur gevoel, en dat voel ik ook 100 % bij deze brief! MOOI!
Dankjewel lieve Marte! En ah, wat lief ergens en ik ben super benieuwd naar je brief ♡
Wat heb je dit weer prachtig verwoord. Ik weet precies hoe het voelt om een land te hebben dat op je wacht. Dat heb ik nog met zoveel landen. En dan die eerste ontmoeting.. Je bent een soort schilder met woorden, het komt in mijn hoofd echt tot leven. Elk woord en letter en nieuwe penseelstreek. Heel mooi geschreven. :) Het nieuws is echt verschrikkelijk, daarom heb ik ook even gewacht met je brief te lezen. Het lijkt me echt heel moeilijk en dichtbij voor je, maar ik ben blij dat je zelf niet iets later bent gegaan. Ik ga nu snel je tweede brief lezen.
OOOOOOO wat mooi gezegd. Nu heb ik bijna tranen <3 #tweet
Ja, dat hoor ik nu veel. Iedereen blij dat ik er weer ben, maar ik alleen maar verdriet en terug willen om te helpen.
Dat snap ik heel goed. Machteloosheid is een van de naarste gevoelens. Ik denk dat je door middel van zulke mooie woorden (en beelden) al veel helpt, het zal een hoop mensen vast over de streep trekken om te doneren.
Klopt. En dat is mooi, dat hoop ik!
Wat een mooi geschreven brief en wat voor belachelijk mooie foto’s heb je gemaakt. Ik schrok wel eventjes toen ik je Pashupatinath foto zag, maar het geeft de sfeer daar ook zo ontzettend mooi weer. Ik durfde er zelf geen foto’s te maken, maar deze is echt prachtig.
Dankjewel, wat lief. Ja, wat een bizarre en ook mooie sfeer hing daar. Deze maakte ik nog op een afstandje, daar niet. Wel zo respectvol inderdaad!
[…] Op die manier kan ze beter onder woorden brengen wat ze voelt. Deze week schreef zij een brief aan de hoofdstad van Nepal: Kathmandu. Hieronder een klein voorproefje uit de brief van Laura, maar […]