TRAVEL / De Filipijnen: weeshuis Shepherds Arms, Bohol

46
Bohol Filipijnen Weeshuis

Ik nam een backpack mee naar de Filipijnen, maar deze was nauwelijks gevuld met kleding. Bergen met tekenboeken, kleurboeken, viltstiften, potloden, spelletjes en bellenblaas zorgden voor de nodige kilo’s. Ik was van plan in een weeshuis te gaan helpen. In Nederland had ik contact met een weeshuis op Cebu. Een groot weeshuis met een overkoepelende organisatie. Daar zou ik langsgaan. Het liep anders. Een geluk bij een ongeluk. We komen terecht bij een klein, zelfvoorzienend en inspirerend weeshuis. Alsof het zo had moeten zijn.

We zitten vast op Bohol door de typhoon en gaan Cebu niet meer redden. De boten varen niet. “Morgen gaan we naar een weeshuis”, opper ik. “Heb je dat uitgezocht?”. “Nee, maar er zit heus wel een weeshuis hier”, denkend aan alle natuurrampen die het eiland heeft doorstaan. Mijn vriend weet inmiddels dat hij er niets tegen in kan brengen, dus de volgende dag stap ik op een tuktuk af. Ik heb op internet een vage beschrijving van een weeshuis gevonden, en daar wil ik heen. De tuktuk chauffeur kijkt me verdwaasd aan. We rijden naar waar ik denk dat het is, en krijgen na een half uur een klapband. Dit begint goed. We stappen een andere tuktuk in, en deze beste meneer spreekt geen enkel woord Engels. Ik schrijf de naam van het weeshuis op een papiertje. We rijden, en na een poos stopt hij en begint lichtelijk in paniek heen en weer te rennen om het te vragen bij de bevolking. Niemand kent het. Echt niemand. Uiteindelijk belanden we in het gemeentehuis, waar we na lang zoeken en bellen samen een oriëntatiepunt vinden. Ha. Een uur terug dus. Het blijkt niet eens ver van onze accommodatie te zijn. Vlakbij de Bohol Bee Farm ligt het weeshuis ‘Shepherds Arms’. Een klein en zelfvoorzienend weeshuis met 25 kinderen in de leeftijd van drie tot eenentwintig, maar warmer dan je je ooit kunt voorstellen.

We krijgen een warm welkom, maar terwijl we een rondleiding krijgen zie ik geen enkel kind. Het is toch zaterdag? Na lichtelijke paniek (ik wil kinderen knuffelen!!!) blijken ze op school te zijn. Door de aardbeving is de school een tijd verwoest geweest en nu moeten de kinderen zes dagen naar school om de gemiste tijd in te halen. Het weeshuis heeft houten hutjes, geiten, groente en fruit en kippen. Ze zijn enorm zelfvoorzienend. Een social worker, twee ‘house mothers’, een klusjesman en de buschauffeur zijn verantwoordelijk voor de kinderen. Ze zorgen vooral voor elkaar. Ze zijn bezig met een stenen huis bouwen waar alle kinderen in kunnen slapen, maar er is geen geld. We besluiten de kinderen op te halen met de schoolbus. Ze zijn hysterisch aan het lachen als ze ons zien, maar komen verlegen bij ons in de bus zitten. Ze krijgen niet zo vaak bezoek. En dan komen er twee van die rare, lange Nederlanders langs. Een jongen heeft een gitaar bij zich, en blijkt enorm goed te kunnen pingelen. De ander leert stug door. De oudere meisjes hebben een diploma gekregen vandaag.

In het weeshuis stellen de kinderen zich voor, en zingen een prachtig lied voor ons. Ze zijn nieuwsgierig, maar verlegen. Nadat we hebben gezegd dat ze gewoon lekker mogen spelen, duiken ze op de meegebrachte cadeautjes. De één kleurt, de ander blaast bellen terwijl het kleine meisje een door ons meegebrachte muffin eet met een potloot in dezelfde hand en de bellenblaas stevig omklemd door de vingers van haar andere hand. Een fantastisch lieve jongen is lyrisch als hij ziet dat er ook een leeg schetsboek bij zit, en begint vol passie te tekenen. De komende uren zie ik hem niet meer. Zijn neus op het papier, de kleurpotloden zorgvuldig ordenend en er verschijnt langzaam een meesterwerkje op zijn witte vel. Iedereen geniet. Het raakt me. Wat een mooie mensen. De kleinste jongen van drie zit op mijn schoot, en besluit daar de rest van de dag niet meer af te komen. Samen blazen we bellen, terwijl buiten de oudere meiden aan het dansen zijn voor vriendlief. Ik heb een mooi gesprek met een meisje van zestien. Wijs. Ze wil juf worden, en is dol op boeken. Als ik vertel dat ik schrijf, is ze lyrisch. Maar ook wil ze een lange neus zoals ik heb, en geen platte. Wil ze meer durven voor de klas. Wil ze met me mee naar Nederland. Ik vind ze allemaal zo wijs, zo volwassen en vooral zo oprecht en open. Daar kunnen de kinderen in Nederland nog veel van leren. Hier zijn ze allemaal broer en zus, zijn ze gelijk en zijn ze lief voor elkaar. Als iedereen zo zou zijn als deze kinderen, zou de jeugd er een stuk mooier uitzien. De dag vliegt voorbij. Ik geniet zichtbaar, en ik wil ze het liefst allemaal mee naar huis nemen. Het wordt donker, er wordt gekookt op een houtvuur en het is bijna bedtijd. Ik wil niet terug.

Ik voel zachtjes een vinger op mijn rug tikken, en ik draai me om. Daar staat mijn kleine artiest, met het schetsboek stevig in zijn armen. “I am so happy with this. It is so nice”, zegt hij dankbaar, niet beseffend dat hij degene is die míj het gevoel van dankbaarheid schenkt. En dat is het mooiste cadeau dat iemand je kan geven.

Weeshuis Bohol Shepherds Arms, Filipijnen

Weeshuis Bohol Shepherds Arms, Filipijnen

Weeshuis Bohol Shepherds Arms, Filipijnen

Weeshuis Bohol Shepherds Arms, Filipijnen

Weeshuis Bohol Shepherds Arms, Filipijnen

Weeshuis Bohol Shepherds Arms, Filipijnen

Weeshuis Bohol Shepherds Arms, Filipijnen

Weeshuis Bohol Shepherds Arms, Filipijnen

Weeshuis Bohol Shepherds Arms, Filipijnen

Weeshuis Bohol Shepherds Arms, Filipijnen

Azië, Bohol, De Filipijnen, DESTINATIONS, Local Life, TRAVEL, Travel Category, Travel Stories

Leave a reply

46 comments

  1. Anne 8 mei, 2014 at 15:48 Beantwoorden

    Bijzonder, mooi. Echt ontroerend, wat speciaal dat je dit zo hebt aangepakt en die kinderen zo blij hebt kunnen maken. Een onvergetelijke ervaring lijkt me ook. Ga je nog een keer terug denk je?

  2. Michelle 8 mei, 2014 at 16:40 Beantwoorden

    Ik volg je blog al een tijd maar heb nog nooit een reactie achter gelaten. Waarom niet? Geen idee, maar vandaag ga ik dat eens wel doen. Je raakt me en neemt me mee in je verhalen en je ontroerd me, zo ook in dit verhaal. Je komt eerlijk, puur en oprecht over en dat vind ik fijn om te lezen. Jouw passie spat vaak van het scherm af en dat inspireert mij ook weer. Dankjewel voor je mooie verhalen, ga zo door!

  3. Linda 8 mei, 2014 at 17:13 Beantwoorden

    Wat een geweldig mooi gebaar en geluk bij een ongeluk inderdaad dat je dit weeshuis tegenkwam. Je verhaal is mooi en de foto’s maken het nog net wat mooier.

    • Laura 8 mei, 2014 at 17:35 Beantwoorden

      Jaaa, deze heeft me meer geraakt dan ik denk dat die grote organisatie had gedaan. Er komt nog een filmpje (twee over Filipijnen) met beelden van deze lieve kids. :)

        • Laura 11 mei, 2014 at 13:01 Beantwoorden

          Doen! :D Inderdaad handig, maar ik hou ook van de charme van landen waar totaal geen Engels wordt gesproken & je toch prachtig kan communiceren zonder woorden :)

          • Maaike 11 mei, 2014 at 13:06

            Mooi gesproken (:
            Ben zelf helaas te arm om deze zomer zo’n kek reisje te maken. Super jaloers op je dus! Ik ga meteen een spaarpot ergens vandaan vissen om te sparen voor volgend jaar.

            Blijf reizen en blijf zulke mooie dingen doen voor mensen!
            Nog iets op de planning komende tijd?

          • Laura 11 mei, 2014 at 13:16

            Ah, wat lief. En wat jammer, het hoeft niet duur te zijn! :-) Waar wil je volgend jaar heen? Ik vertrek woensdag naar Girona en de week erop naar Parijs, Aruba staat vast voor september, Oostende en Brugge in juni, Berlijn in juli en misschien nog Alacati..de rest staat nog open, we willen nog wel een langere reis plannen eind dit jaar! Maar het is voornamelijk werk en een way of life :-)

          • Maaike 11 mei, 2014 at 13:18

            Wauw! echt wauw. Berlijn was ik pas, zou errug graag terug gaan…
            Ik wilde eerst volgend jaar naar vietnam om daar met een motor te gaan touren, maar nu maak je me toch wel erg enthousiast over de Filipijnen… (:

            Veel plezier bij je first stop Girona ! Ik blijf je blog volgen.

          • Laura 11 mei, 2014 at 14:16

            Heel leuk dat je me blijft volgen! En tof dat je in Berlijn was, en ik zie op jouw blog ook in Londen, dus jij geniet ook lekker! :-) Oh, dat is heel gaaf! Ik zou bij Vietnam blijven als ik jou was :-) Ik heb heel wat van Azië gezien inmiddels, Vietnam net niet door tijdgebrek, maar ook die hoek – Laos, Cambodja, etc. Laos en Sumatra staan bij mij echt op nummer 1! De Filipijnen zijn prachtig, vooral de kust. Maar het is een katholiek land en dus niet echt ‘Azië’, daar waar ik zo gek op ben. En het eten valt heel erg tegen. En daarbij zijn het 7000 eilanden, dus dat lijkt me lastig met de motor. Vietnam lijkt me daar veel meer geschikt voor en dat lijkt me een fantastische tour! :-) Ik ben nu al benieuwd! Ben je eerder in Azië geweest?

  4. Eva 5 augustus, 2014 at 12:18 Beantwoorden

    Wat ben ik blij dat ik je blog heb ontdekt, je verhalen en foto’s zijn zo prachtig en inspirerend, laat me herinneren waarom ik zo gek ben op reizen en geeft me gelijk weer de kriebels om maar gauw een ticket te boeken!

  5. Lotte 26 oktober, 2014 at 13:36 Beantwoorden

    Wauw, dit verhaal vind ik echt fantastisch! Heb vandaag je blog pas ontdekt (via wearetravellers) en heb ‘m al helemaal ‘uit’ gelezen vandaag. Echt een inspirend verhaal en knappe foto’s!

Post a new comment

Lees ook: